შექმნილია კომპიუტერული თამაშის "Nowhere"-ს მიხედვით.
..ამონარიდი გაზეთიდან (თარიღი 1993 წლის 5 ივნისი): "აღმოჩენილია სამი ახალი მსხვერპლი. წინა ორშაბათს მომხდარი მიწისძვრის მსხვერპლთა რაოდენობა გაიზარდა. 30 წლის ჯონსის და 28 წლის სოფიას ცხედრები ნაპოვნი იქნა მათი საცხოვრებლის ნანგრევებში. ცხედრებს მიაგნო მათმა მეზობელმა, ემილი სტენფორდმა. <<უნდა მომეძებნა ისინი, სანამ ჯერ კიდევ იყო იმედი>> - განაცხადა ემილიმ - <<დიდი ხანი არ მყავდნენ ნანახი.. და არც კი ვიცოდი, თუ ერთმანეთს ხვდებოდნენ. გაკვირვებულიც კი დავრჩი>>. როგორი უცნაურიც არ უნდა იყოს, ნაპოვნი მესამე მსხვერპლის სახელიც ემილი აღმოჩნდა. მისმა ქმარმა არ ისურვა ჩვენთან საუბარი..
ერთი წლის შემდეგ
ლუკასი
გამარჯობა. მე ლუკასი ვარ. ვცხოვრობ საერთო საცხოვრებლის მეორე სართულზე. ჩემს სადარბაზოში სულ ხუთი ბინაა. პირველ სართულზე ოთახ 101-ში ცხოვრობს პიტერი. იგი ექიმია და პოლიკლინიკაში მუშაობს. მაღალი და ძალიან გამხდარი ბიჭია ყოველთვის მოვლილი ტასაცმლით და სასაცილოდ აჩეჩილი თმით. მისი ბინის მეზობლად არის 102 ნომერი ოთახი. დიდი ხანი არაა რაც აქ გადმოვედი საცხოვრებლად, მაგრამ რაც აქ ვარ, არც ერთხელ არ მინახავს იქ ვინმე შესულიყოს ან გამოსულიყოს. სავარაუდოდ არც არავინ ცხოვრობს. კარებს სახელიც კი არ აწერია. კიბეზე ამოხვალ და კორიდორის შუაში ჩემს ბინას დაინახავ. კორიდორს სუსტად ანათებს კუთხეებში დამაგრებული ნათურები, ხოლო ყვითლად შეღებლი კედლები სევდიან გრძნობებს იწვევს. ჩემდა საბედნიეროდ გავიცანი მეზობელი 201 ოთახიდან - კეტრინი. ტანადი და ყვითელთმიანი დიდთვალება გოგონა. მას კარგი იუმორის გრძნობა აქვს და საკმაოდ მეგობრული ადამიანია. ხო, მართლა, აი ახლა სწორედ მას ველაპარაკები.
- დიდი მადლობა ლუკას. მშენივრად გავატარე დრო.
- მეც აგრეთვე, კეტრინ.
- მისმინე, ერთი რამე მაინტერესებს..
- რა?
- გოგონა 203 ნომერი ოთახიდან.. ადრე გინახავს ოდესმე?
- არა, არასოდეს.
- ის ჩვენამდეც ცხოვრობდა აქ. მემგონი "ემილი" ქვია.
- ემილი? ასე ჩემს ყოფილ ცოლს ერქვა.
- "ყოფილი ცოლი"?
- ჰო.. მიწისძვრის დროს დაიღუპა..
- ოი, ვწუხვარ..
- ყველაფერი კარგადაა, არ შეიძლება ეს გცოდნოდა.. ამის მიუხედავად შენ ერთადერთი ხარ, ვისთანაც ამაზე საუბარი შემიძლია.
- ჰოო..
- ჩვენი მეზობელი ალბათ სახლშია. მის ფანჯრებში შუქი დავინახე.
- საინტერესოა რას აკეთებს.
- შეიძლება ჩვენს საუბარს უგდებს ყურს..
- უხ! ნუ ამბობ ესეთ რამეებს. ახლა მთელი ღამე არ მეძინება.
- ხა-ხა! შენა და.. იქნებ დაუკაკუნო კიდეც, ა?
- არა, არ არის საჭირო. ისე ფინჯან ყავაზე ხომ არ დამეწვეოდი?
- მადლობა, მაგრამ ხვალე ადრე ვარ ასადგომი სამუშაოდ.
- არა უშავს, მესმის.
- მართლა?
- კი. მაგრამ შემდეგ ჯერზე ვერანაირი გამართლება ვერ გიშველის.
- შენ რა, მეპატიჟები?
- ვცდილობ..
- სიამოვნებით მოვალ.
- ძილი ნებისა ლუკას.
- შენც ასევე..
შემდეგი ნაწილი
No comments:
Post a Comment