წინა ნაწილი
პირველი, რაც დაინახა, ეს იყო ნახევრად ჩამოხეული შპალერი ჭერზე. დაბნეულმა თვალებზე ხელი მოისვა. არა, არ სძინავს. საწოლს საზიზღარი სუნი უდიოდა, მას კი ტანსაცმლიანს დასძინებია. ფეხები რომ იატაკზე დააწყო, უკვე საბოლოოდ გამოერკვა ძილიდან. ობმოკიდებული კედლები, აბლაბუდები კუთხეებში, ქარის სისინი კარებიდან.. მან საკუთარ სახლში აღარ გაიღვიძა. საფრთხის უცნაური შეგრძნება დაეუფლა. თითქოს კედლებიდან ვიღაც უყურებდა. უფრო ყურადღებით რომ დაათვალიერა ოთახი, შეძრწუნებულმა აღმოაჩინა, რომ იგი სრული ანალოგი იყო იმ ოთახისა, სადაც დაიძინა. ოღონდ თითქოს საუკუნე გავიდა გაღვიძებამდე და ყველაფერი დაძველებულა და გაუბედურებულა.
ოთახში ყურადღებას ორი ადგილი იქცევდა: კარადა და მაგიდა. კარადაზე ნავიგაციის ინსტრუმენტები ეყარა - კომპასები, გიროსკოპები.. გაუგებარია რატომ დაჭირდა ვინმეს მაგალითად სამი აბსოლუტურად ერთნაირი კომპასი. კარადის თავზე გაცრეცილი დიდი მსოფლიო რუკა შენიშნა გვერდით მიკრულიყო მრავალი პატარა რუკებით. ერთ-ერთ პატარა რუკაზე მუქი წითელი საღებავით (სისხლით?) მიჯღაბნილიყო ერთი ფრაზა: "ახლა უკან გზა აღარაა!". მაგიდაზე კი სკოლის 12 გვერდიანი რვეული დარჩენილიყო. ახლოს მისულმა აღმოაჩინა, რომ ეს დღიურია. ბოლო გვერდზე ჩანაწერი იუწყებოდა: "სამშაბათი, 10 ოქტომბერი. ტყეში ერთი კაცი ვიპოვე და სახლში მოვიტანე. ოთხშაბათი. 11 ოქტომბერი. კაცი ჯერ კიდევ უგონოდაა. ის ისეთი ლამაზია, როდესაც ძინავს"
ახალი შთაბეჭდილებებით გაბრუებულმა გადაწყვიტა ოთახიდან გამოსვლა. კარებმა დაიჭრიალა და მოულოდნელად ტყეში აღმოჩნდა. მაგრამ რანაირი ხეები იდგა ტყეში? ხეები ტოტების გარეშე! არც ერთი ტოტი არ ქონდა არც ერთ ხეს. და გარემოც მრუმე და პირქუში იდგა. ოთახში მოსისინე ქარი სადღაც გამქრალიყო და შეგუბებულ სიჩუმეში მოხვედრილს საკუთარი გულისცემაც კი ესმოდა. ტოტების არ არსებობის მიუხედავად მიწა მაინც არათანაბრად იყო განათებული. იყო ადგილები, სადაც ნემსზე ძაფსაც ააგებდი და იყო ვამპირის ფიქრებივით ბნელი კუთხეებიც. და ეს ყველაფერი აბსოლუტურ სიჩუმეში. ნაბიჯი გადადგა. ისევ სიჩუმე. თითქოს არაფერზე მიაბიჯებდა.
რამდენიმე წუთის ბორიალის შემდეგ მოულოდნელად კედელს და მავთულის ღობეს გადააწყდა. ღობე ჩამუქებულ კოლიდორს იცავდა დაუპატიჟებელი სტუმრებისაგან, თუმცა მისი იერსახე საერთოდ არ იწვევდა სტუმრობის სურვილს. კედელს გაყოლილი კიდევ უფრო ღრმად შევიდა ტყეში. უადგილოდ დაყენებული ვეებერთელა აბრა უზარმაზარი ასოებით აფრთხილებდა ყველას: "ყურადღება! სამხრეთით საშიში ჭაობებია!". შემდეგ კედელი ისევე მოულოდნელად დაიკარგა, როგორც გამოჩნდა. სამაგიეროდ ხეებს შორის ერთიანი განათების ზოლი დაინახა. ეს ტყის განაპირა იყო. სიხარულმა აიტანა, ნაბიჯს აუჩქარა და ვერც შეამჩნია, როგორ შეიცვალა განათებული ადგილები ბნელით და როგორ გაყვა ეს სიბნელე მის კვალს. მზით განათებულმა ავტოსტრადამ გაუღიმა. სამშვიდობოსაა.
უეცრად იგრძნო როგორ ათამაშდა დედამიწა ფეხებქვეშ. ხეებმა შემაძრწუნებელი ხმა გამოსცეს. დადუმებული გარემო ერთბაშად ახმაურდა, თითქოს ვიღაცამ ჩამრთველს დააჭირა ხელიო. გუგუნით ჩამოიარა უხილავმა ტალღამ და ყველაფერი ისევ ჩაწყნარდა. მიწისძვრა იყო - გაიფიქრა. ავტოსტრადას ჩრდილოეთისკენ გაუყვა. უფოთლო ხეები უმზერდა გზის ორივე მხრიდან. რამდენიმე წუთში ტრასაზე რაღაც გამოჩნდა. ახლოს მისულმა დამტვრეული ავტომანქანა დაინახა. უფრო ჩრდილოეთით კიდევ ჩანდა მრავალი ასეთი ავტომობილი. არც ერთში არ იყო არც გვამი, არც ჩონჩხი და საერთოდ, ისეთი შთაბეჭდილება რჩებოდა, თითქოს ხალხი უბრალოდ გაქრა.
გაოგებულმა გზა გააგრძელა. აბსოლუტურ სიჩუმეში და ნერვების უკიდურესი დაძაბვით გავლილი ერთ კილომეტრამდე მანძილი თითქოს რამდენიმე საათი გაგრძელდა. და როდესაც უკვე თითქოს ყველაფერი უიმედო ჩანდა, როდესაც არ იყო ცოცხალი არსების შეხვედრის თეორიული შანსიც კი, თითქოს მიწიდან ამოძვრა კაფე-ბარი. გარშემო ტყე ტოტების გარეშე, უკაცური ავტოსტრადა, ცარიელი დამტვრეული მანქანები და ამ ყველაფრის შემდეგ მოციმციმე აბრიანი კაფე "ჯეკის თვალი" კი არ ამსუბუქებდა მდგომარეობას, არამედ კიდევ უფრო დამრთგუნავს ხდიდა. ბარის წინ შინაურულად იყო გაჩერებული ჯანსაღი მანქანა, მოვლილი და გარეცხილი. ცენტრალული შესასვლელის გვერდით პატარა ეზოს გავლით უცნობი სათავსოს კარი ჩანდა, ხოლო მეორე მხარეს ჩაბნელებული ბილიკი ჩრდილოეთისკენ აგრძელებდა გზას.
ბარში შესულს გაოცებისგან თვალები გაუფართოვდა, როდესაც ამ უკაცურ გარემოში მშვენიერი ბარმენი გოგონა დაინახა. ყვითელთმიანსა და დიდთვალებას ვარდისფერი ფართუკი მოერგო და მომხიბვლელად იღიმებოდა.
- გამარჯობა - მთელი გზის სიჩუმეს მიჩვეულმა თავიდან არც დაიჯერა, რომ ბარმენმა მართლა თქვა ეს სიტყვა.
- გაგიმარჯოს - საკუთარი ხმა გაიგონა.
- რამეს ხომ არ შეუკვეთავდით? - ბარმენი გოგონა სრულიად რეალური ჩანდა.
- ჰმ.. ყავა თუ შეიძლება - მეტი ვერაფერი მოიფიქრა.
- რამ მოგიყვანათ აქ? - ბარმენი გოგონა თან საქმიანობდა, თან უღიმოდა სტუმარს.
- გარემოებამ.. საჭესთან ჩამეძინა და.. - მართლა ასე იყო კია?
- ვაიმე, ხომ შეიძელება დაღუპულიყავით?
- ვიღაცამ იზრუნა ჩემზე ტყეში.
- მართლა? და ვინ, ნეტა?
- არ ვიცი. როდესაც გავიღვიძე, უკვე წასული დამხვდა.
- ჰმ.. საინტერესოა. იმიტომ, რომ ექიმისა და ჟურნალისტის მეტი აქ არავინ ცხოვრობს.
- ჰო, ვიცი.. თუმცა არავინ მინახია სადან მოვდიოდი. რა მოხდა აქ?
- ხალხის დიდი ნაწილი პირველი მიწისძვრის დროს წავიდა.
- შენ რაღატომ დარჩი და ყავასაც რომ ყიდი?
- ისე რა.. უბრალოდ გადასვლა არ მინდა არსად. მე სოფია მქვია.
- ძალიან სასიამოვნოა სოფია. ჩემი სახელია ჯონი. დიდი ბოდიში, შეიძლება ტუალეტით ვისარგებლო?
- რა თქმა უნდა. თავი იგრძენით როგორც საკუთარ სახლში.
ტუალეტში სამი რაკოვინა დახვდა. ჯონი პირველივესთან მივიდა და შუა საქმის დროს შეამჩნია, რომ მისგან შორეულ რაკოვინაში რაღაცამ გაიბრწყინა. ახლოს მისულმა ძველებური გასაღები აღმოაჩინა. გასაღებს კბილების გასწვრივ რაღაც წარწერა ქონდა, მაგრამ ჯონიმ არ ჩათვალა საჭიროდ მისი წაკითხვა, პირდაპირ ბარში გავიდა, რომ სოფიასთვის ემცნობებინა აღმონაჩენის შესახებ.
- სოფია, ტუალეტში გასაღები.. სოფია? - ბარი რატომღაც ავტოსტრადასავით დაცარიელებულიყო. წუთის წინ სუფთა მაგიდებზე მტვერი იდო. თუმცა სიცარიელის მიუხედავად ჯონის ვიღაცის თანდასწრების უცნაური გრძნობა არ აძლევდა მოსვენებას. სულ ერთი წამით თითქოს ლანდს მოკრა თვალი ბარის შუაგულში, თუმცა იქ არავინ იყო.
- სოფია, ეს შენ ხარ? სოფია!!!
შემდეგი ნაწილი
ჯონი
პირველი, რაც დაინახა, ეს იყო ნახევრად ჩამოხეული შპალერი ჭერზე. დაბნეულმა თვალებზე ხელი მოისვა. არა, არ სძინავს. საწოლს საზიზღარი სუნი უდიოდა, მას კი ტანსაცმლიანს დასძინებია. ფეხები რომ იატაკზე დააწყო, უკვე საბოლოოდ გამოერკვა ძილიდან. ობმოკიდებული კედლები, აბლაბუდები კუთხეებში, ქარის სისინი კარებიდან.. მან საკუთარ სახლში აღარ გაიღვიძა. საფრთხის უცნაური შეგრძნება დაეუფლა. თითქოს კედლებიდან ვიღაც უყურებდა. უფრო ყურადღებით რომ დაათვალიერა ოთახი, შეძრწუნებულმა აღმოაჩინა, რომ იგი სრული ანალოგი იყო იმ ოთახისა, სადაც დაიძინა. ოღონდ თითქოს საუკუნე გავიდა გაღვიძებამდე და ყველაფერი დაძველებულა და გაუბედურებულა.
უეცრად იგრძნო როგორ ათამაშდა დედამიწა ფეხებქვეშ. ხეებმა შემაძრწუნებელი ხმა გამოსცეს. დადუმებული გარემო ერთბაშად ახმაურდა, თითქოს ვიღაცამ ჩამრთველს დააჭირა ხელიო. გუგუნით ჩამოიარა უხილავმა ტალღამ და ყველაფერი ისევ ჩაწყნარდა. მიწისძვრა იყო - გაიფიქრა. ავტოსტრადას ჩრდილოეთისკენ გაუყვა. უფოთლო ხეები უმზერდა გზის ორივე მხრიდან. რამდენიმე წუთში ტრასაზე რაღაც გამოჩნდა. ახლოს მისულმა დამტვრეული ავტომანქანა დაინახა. უფრო ჩრდილოეთით კიდევ ჩანდა მრავალი ასეთი ავტომობილი. არც ერთში არ იყო არც გვამი, არც ჩონჩხი და საერთოდ, ისეთი შთაბეჭდილება რჩებოდა, თითქოს ხალხი უბრალოდ გაქრა.
- გამარჯობა - მთელი გზის სიჩუმეს მიჩვეულმა თავიდან არც დაიჯერა, რომ ბარმენმა მართლა თქვა ეს სიტყვა.
- გაგიმარჯოს - საკუთარი ხმა გაიგონა.
- რამეს ხომ არ შეუკვეთავდით? - ბარმენი გოგონა სრულიად რეალური ჩანდა.
- ჰმ.. ყავა თუ შეიძლება - მეტი ვერაფერი მოიფიქრა.
- რამ მოგიყვანათ აქ? - ბარმენი გოგონა თან საქმიანობდა, თან უღიმოდა სტუმარს.
- გარემოებამ.. საჭესთან ჩამეძინა და.. - მართლა ასე იყო კია?
- ვაიმე, ხომ შეიძელება დაღუპულიყავით?
- ვიღაცამ იზრუნა ჩემზე ტყეში.
- მართლა? და ვინ, ნეტა?
- არ ვიცი. როდესაც გავიღვიძე, უკვე წასული დამხვდა.
- ჰმ.. საინტერესოა. იმიტომ, რომ ექიმისა და ჟურნალისტის მეტი აქ არავინ ცხოვრობს.
- ჰო, ვიცი.. თუმცა არავინ მინახია სადან მოვდიოდი. რა მოხდა აქ?
- ხალხის დიდი ნაწილი პირველი მიწისძვრის დროს წავიდა.
- შენ რაღატომ დარჩი და ყავასაც რომ ყიდი?
- ისე რა.. უბრალოდ გადასვლა არ მინდა არსად. მე სოფია მქვია.
- ძალიან სასიამოვნოა სოფია. ჩემი სახელია ჯონი. დიდი ბოდიში, შეიძლება ტუალეტით ვისარგებლო?
- რა თქმა უნდა. თავი იგრძენით როგორც საკუთარ სახლში.
- სოფია, ტუალეტში გასაღები.. სოფია? - ბარი რატომღაც ავტოსტრადასავით დაცარიელებულიყო. წუთის წინ სუფთა მაგიდებზე მტვერი იდო. თუმცა სიცარიელის მიუხედავად ჯონის ვიღაცის თანდასწრების უცნაური გრძნობა არ აძლევდა მოსვენებას. სულ ერთი წამით თითქოს ლანდს მოკრა თვალი ბარის შუაგულში, თუმცა იქ არავინ იყო.
- სოფია, ეს შენ ხარ? სოფია!!!
შემდეგი ნაწილი
2 comments:
Various Causes of Sciatica Nerve Pain can typically lead long term relief, more than twice a
day three days of icing. When you feel less pain.
There is still the long run, all of them had long and painful causing tearing and stretching gently often relieve nerve pain.
Lay on the floor for about a chiropractor is able to throw again".
Feel free to surf to my blog post Bevinsville back pain doctor
Here is my weblog : Bevinsville back pain doctor
Vitamin D is not show spinal anesthesia pillar and the queasy organization, record injuries may crusade arm and carpal tunnel.
Also visit my web-site :: Mellette carpal tunnel treatment
My blog ; Mellette carpal tunnel treatment
Post a Comment