დაწყნარდი, ცუნცულ..

თავიდანვე გაფრთხილებთ, ლემურზე არ იქნება პოსტი. დიდი ხანია პირადი გრძნობების, რომელთა გარეშეც არ მაცოცხლოს ღმერთმა, შესახებ არ დამიწერია. ხოდა აი, დღეს სწორედ მასეთი დღეა. Today is a good day to write.

მსოფლიოში კრიზისია. ფინანსური. რის გამო იცით? რამდენიმე ღორი და ეგოისტი სირის გამო მთელი მსოფლიო კრიზისშია. ხალხი ქუჩაშია და იმის მაგივრად, რომ ფულის ნაკადების მოძრაობა დარეგულირდეს, ის რამდენიმე სირი, რომელსაც ასევე სირი მეგობრები ყავს საპასუხისმგებლო ადგილებზე, უფრო მეტ ფულს ხვეტენ. რა მინდა ახლა, რატომ ვღელავ: ჩვენს ქვეყანას, მიშას თქმისა არ იყოს, არ აქვს ნავთობი რომ სტაბილურად ფული შემოვიდეს. ძალიან ვართ დამოკიდებული გარედან გამომეტებულ ფინანსებზე. ვიცი რომ პუჭურა ქვეყანა გვაქვს, მარა ეს ერთი გვაქვს და იმასაც გვართმევენ. ხოდა აგერ კურსი გარბის ზემოთ ზემოთ, რა ვიცი, რას გაიგებ, რეზერვებიო, დარეგულირდებაო, სეზონურიო.. შარშან არ იყო სეზონური? რას გაიგებ, ხადური მრგვალია, საითაც უნდა იქით გაუკეთებს ყურს. დაზარალებული კი ჩვეულებრივი მოკვდავი ხალხია, რომელსაც სამუშაოზე ეუბნებიან: Get the fuck out-ო. რას იზავ, უჭირს ყველას და იძულებულია გასავალი შეამციროს.

ეს ღვდელი შემოწირულობებს აგროვებდა ბანკის წინ

იმას ვამბობდი, რომ ისედაც გაიგებთ და ჯობია შინაურისგან იცოდეთ, ჩემს კანტორაში და-Zip-ვის ტალღა იყო ამ ორშაბათს. ყველა ელოდებოდა 2 დეკემბერს, ტიპა ვის არ შეეხება ოპტიმიზაციის ცელიო. ხოდა ჩემ თავზე ყველაზე ნაკლებად მეგონა, მარა მაინც ნერვიულობ კაცი. არ გამოვხატავ ხოლმე, მაგრამ მაინც ნერვიულობ ადამიანი. ჩატარდა შეხვედრა და მთელი საღამო და მეორე დღე პასუხებამდე ჩემს თავს ვუმეორებდი: დაზღნარდი.. დაზღნარდი.. და ასე წყნარად მეძინა, მეღვიძა, მემუშავებოდა და აღმოჩნდა რომ ისევ ვაგრძელებ აეს-ის განხორციელებას და ისევ ვივლი გორი-თბილისის მარშუტზე. მაგრამ ძალიან გულის დასაწყვეტია გარშემო შემოცლილი შენი მეგობრები, ფაქტიურად ოჯახის წევრები.. ამის გამო ისტრესები. და ისტრესები იმის გამო, რომ გულის კუნჭულში გრძნობ - გიხარია რომ ისინი, და არა შენ. და ეს სიმდაბლეა. მარა მაინც გიხარია. რას იზავ, უნდა დავზღნარდეთ.

მერე ისე აღმოჩნდა, რომ ბუნებამ გადაწყვიტა დღეს კარგი დღეა რომ მოვთოვო, ქარი დავუბერო და გავყინოვო. მე წინასწარვე მოვემზადე და რეზინის საბურავებზე გადავედი, მაგრამ მოყინულ გზაზე სიარულის გამოცდილება არ მქონდა. კიდევ კარგი ალექსა მიჯდა გვერდით და ასე, ზღნარ ზღნარად, 30-40 კილომეტრ საათით მოვდიოდით. სურათზე არ ჩანს კარგად, მაგრამ თოვლი მოდის ისეთი, მარტო ლამპიონებს ხედავ და მარცხნივ ბორდიულს. სულ ოდნავ მკვეთრი საჭის მოტრიალება შესამჩნევად აცურებს მანქანას. ამას ემატება ძალიან ძლიერი გვერდითა ქარი. მე კი ჩართული მაქვს გათბობა და ჩემს თავს ვუმეორებ: დაზღნარდი, დაზღნარდი..

და აი, ისაა ვიფიქრე, იგოეთს გამოვცდი და ახლა მაინც გამოსწორდება პირობები თქო რომ ბრახ და შუქი გამოირთო. დაახლოებით ისეთი გრძნობა მქონდა, თვალდახუჭული რომ დადიხარ და ეძებ საგანს ორი ოთახის იქით. შორ განათებას ჩართავ და თოვლი ხომ მოდის და ამ თოვლს ანათებს - არაფერი ჩანს. ახლოზე ჩართავ და 2 მეტრის იქით არაფერი ჩანს. ასე რომ ზღნარად, ზღნარად 20 კმ/სთ სიჩქარით ვიარეთ სულ იგოეთიდან გორამდე. გზაში შეგვხვდა ისეთი ავარია, რომ ორი მანქანა იყო აქეთ-იქით, შუაში პატრულის მანქანა მოყოლილი, ორი ჯიპი ბორდიულზე შეჯახებული, მარშუტკა და მესამე ჯიპი ვაფშე დატრიალებულები და პირით თბილისისკენ, ერთი კუკუშკა მანქანა კი ზედ ბენზინის ჩასასხმელთან შეჭეჭყილი. გავუარეთ ამ საშინელებას 10 კმ/სთ სიჩქარით და ვიმეორებდი: დაზღნარდი, ნელა.. ქარი ისევ ათამაშებს მანქანას..

გორის შემოსასვლელი გზა 360 გრადუსიან ბრუნს აკეთებს. აქ ისე ნელა ჩამოვედი, ბათუმში არ მივლია ასეთი სიფრთხილით. ზღნარად.. ზღნარად.. დიდი ავტობუსები, ტრაილერები, ევაკუატორები დაგვხდნენ გორის შესასვლელთან ჩათოვლილები და გაჩერებულები. რიკოთი დაკეტილია და არავის უშვებდნენ. თვითონ გორის გზებიც მოყინული იყო. შუა გზაში მანქანები იყო ავარიული ფარებით და დედა არ აიყვანდა შვილს, ისეთი მდგომარეობა დაგვხვდა. თან პლუს ქარი.. გამგეობის წინ ისეთი კორიანტელი იდგა, ქუჩის მეორე ბოლო არ ჩანდა. მაგრამ ეგ არაფერი, ბაზრის უკან რომ შემოვედი წრეზე, მანქანა მოცურდა. აშკარად 11 კმ/სთ წავედი 10-ის ნაცვლად. ხოდა გამახსენდა ნასწავლი მანევრები, ზღნაა აა აარად მივატრიალე საჭე მოცურების მხარეს და საკუთრი თავით ძალიან კმაყოფილი დავრჩი კონტროლი რომ აღდგა. ასეთი კმაყოფილი მარტო მაშინ ვიყავი, ფილოსოფიის გამოცდა რომ ჩავაბარე და 4 იანის ნაცვლად 5 იანი დავაწერინე ლექტორს.

ასეთმა დაწყნარებულმა სახლში მოსვლის მერე აღელების განსაქარვებლად ლუდი ჩავცალე მუცელში და ცოტა გამიარა. მაგრამ დილით 6:45 ზე ამდგარმა აღმოვაჩინე, რომ დენია გათიშული და ბნელი და ტკბილი 90 იანები შევიგრძენი.. საბედნიეროდ სრულიად ვერა, იმიტომ რომ გაზი მაინც იყო და ჩაის გაცხელება შევძელი. ამ დღეს შემიყვარდა ჩემი ტელეფონი, იმიტომ რომ მისი განათების გარეშე ტანსაცმელსაც ვერ ჩავიცმევდი. თან საინტერესო ისაა, რომ გარეთ ქუჩის განათება ჩართული დამხვდა, სახლში კი დენი არ მქონდა. ეგ არაფერი, მთავარია წყნარად ვიყოთ. მერე რა, რომ დენი გათიშულია და ვიღაც დასაუთავებელი საროჩკით წავა, ვიღაც საჭმელს ვერ ჭამს, ვიღაც ვერ გათბება. მერე რა, რომ ყველამ იცოდა ზამთარი მოდისო და მარილის დაყრა გზებზე გვიან გაახსენდათ. მერე რა, რომ ვიღაც ერთი გამოსლევებულის გამო 9 მანქანა დაიმტვრა და პატრულიც ზედ მიყვა. მერე რა, რომ როდესაც შენ 40 კმ/სთ-ით მიღოღავ ხალხით სავსე ავტობუსი 60-70-ით გისწრებს. მერე რა, რომ როდესაც საჭიროა, სწორედ მაშინაა გამორთული განათება გზაზე. მერე რა, რომ დილით ძლივს რომ ხედავ კავკასიონს, მაშინ თიშავენ განათებას ქალაქში.. მერე რა, თუ კურსი ზემოთ მიდის. მერე რა, თუ შემცირებებია.. მთავარია ასეთ დროს არ აღელდე და შენს თავს შთააგონო: დაწყნარდი, ცუნცულ, ყველაფერი კარგადაა, დაწყნარდი..