წინა ნაწილი
პირველი ნაწილი
-სალამი ლუკას. მე მაიკლი ვარ. გუშინ ტელეფონით ვისაუბრეთ. აი ამ არეულობას ვხელმძღვანელობ მე. საეროდ, ძალიან საჭირო ადამიანი ვარ. თუ ჩემი ნახვა დაგჭირდება, ამოხვალ მეორე სართულზე და კოლიდორის ბოლოში კარებში შემოხვალ. ახლა აგერ ყუთები რომაა, ეგენი მიალაგე და შემდეგ ოფისში ამომაკითხე, რაღაც ქაღალდებია ხელმოსაწერი.
მაიკლი ჩემი ახალი უფროსია. აქ გადმოსვლის შემდეგ მან შემიფარა და შესაბამის ანაზღაურებასაც შემპირდა. ახლა მის საწყობში ვართ. საწყობი უზარმაზარი ფართია ასეთივე დიდი კედლებით და უამრავი ოთახით. რაც ყველაზე ცუდია, მთელს საწყობში მიმოფანტულია ვეება ყუთები და სწორედ ამ ყუთების დალაგება დამავალა მაიკლმა. სამუშაო იოლთა რიგიდან არაა. თითქმის 100 კილოანი ყუთები უნდა ერთ ადგილზე მივახროვო და რაც ყველაზე გულის გასახეთქია, არანაირი ტექნიკა არ მაქვს ამისათვის. ჯანდაბას, მივაწვები და გავაჩოჩებ.. ერთი, ორი, სამი, მივაწექი... იიი.. ასე. ერთი ყუთი მზადაა. ერთი, ორი, სამი, მივაწექი.. იიიი.. საღამოს 7 საათამდე ასე ვეჯახირე ყუთებს და როდესაც უკვე ბოლო ყუთიც ადგილზე მივაჩოჩე, აღარაფერი მინდოდა ძილის მეტი. მაგრამ გამახსენდა, რომ მაიკლმა ქაღალდებზე ხელმოწერა მთხოვა და მისი ოფისისაკენ გავეშურე.
მეორე სართული მარტო იმით განსხვავდებოდა პირველისაგან, რომ ყუთები არ იყო მიმოფანტული. თორემ თვალუწვდენელი სიგრძის კოლიდორი თავს საოცრად უმწეოდ გაგრძნობინებდა. საინტერესოა, რა იმალება ამ კარებების უკან. ჰმ.. ეს კარები დაკეტილია.. ესეც.. მესამეც.. იქნებ არ ღირს სხვის საქმეში ცხვირის ჩაყოფა? ეჰ, რა იქნებოდა ასევე კარგად იყოს განათებული ჩემი სადარბაზოც, ა? ჩრდილიც კი არ მაქვს ისეთი ძლიერი განათებაა. აი მაიკლის ოთახიც. ვნახოთ ერთი რა ქაღალდებია ხელმოსაწერი.
- ა, ლუკას, მოხვედი?
- საღამო მშვიდობისა - უეცრად საოცრად ცხადად ვიგრძენი, რომ კეტრინის გარდა კიდევ ვიღაც მიყურებდა.
- როგორ ხარ? იმედი მაქვს დღე ძალიან დატვირთული არ იყო.
- არაფერია, ყველაფერი შეჩვევადია. იცი, ახლა მივხვდი რომ არანაირი ცხოვრება არ მაქვს: სამუშაო-ძილი, სამუშაო-ძილი. საბედნიეროდ შენ გხედავ ხოლმე და ეს ცოტათი მაინც მშველის.
- კარგი. იცი, რაღაც სიახლეები მაქვს შენთვის. შენი მეზობლეთან დავაზარე სადილის დროს.
- ემილი? ნახე ემილი?
- არა. მაგრამ იმავე დღეს წერილი დამიტოვა კარების ქვეშ. წაიკითხე აბა. ძალიან უცნაურია - წლებისგან გაყვითლებულ ქაღალდის ნაგლეჯზე ერთად-ერთი ფრაზა ეწერა: "შენ ხომ არ გინდა, რომ ისევ მიმატოვო?"
- ჰმ.. დარწმუნებული ხარ, რომ ეს მან დაწერა?
- სიმართლე გითხრა, მგონია რომ კარები შეეშალა და სხვისთვის უნდა დაეწერა. რამეს ხომ არ შეჭამდი?
- სიამოვნებით. და ისა.. არ მინდა იმაზე ლაპარაკი.
რამდენიმე საათის შემდეგ, როდესაც კეტრინს დავემშვიდობე (რაც სიმართლე გითხრათ, გამიჭირდა და მგონია, რომ მასაც არ უნდოდა ეს), ჩემი ოთახისაკენ გავეშურე. გასაღებმა გაიჩხაკუნა კლიტეში, ჩამრთველმაც ჩაიგრუხუნა და ჩემი პატარა მყურდო ოთახი გამოჩნდა. გუშინდელი დიასახლისობის შემდეგ ის შეუდარებლად მყუდროდ გამოიყურებოდა. თუმცა იატაკზე რაღაც ქაღალდი შევამჩნიე.. ფოტოგრაფია.. ჰმ.. წყვილის სურათია წვეულებაზე. მე და კეტრინს რა მაგრად გვგავს ეს წყვილი, არა? საიტერესოა. ჰმ.. წარწერაცაა უკანა მხარეზე: "ჯონისა და სოფიასათვის, რომ არ დაავიწყდეთ როგორ კარგად ვატარებდით დროს ერთად". ხელმოწერად აქვს "ემილი" ალბათ ვიღაცაში შევეშალე და.. მაგრამ როგორ მოხვდა შუა ოთახში ეს სურათი? კეტრინს უნდა ვანახო სურათი ხვალე დილით..
შემდეგი ნაწილი
პირველი ნაწილი
სამუშაო დღე
-სალამი ლუკას. მე მაიკლი ვარ. გუშინ ტელეფონით ვისაუბრეთ. აი ამ არეულობას ვხელმძღვანელობ მე. საეროდ, ძალიან საჭირო ადამიანი ვარ. თუ ჩემი ნახვა დაგჭირდება, ამოხვალ მეორე სართულზე და კოლიდორის ბოლოში კარებში შემოხვალ. ახლა აგერ ყუთები რომაა, ეგენი მიალაგე და შემდეგ ოფისში ამომაკითხე, რაღაც ქაღალდებია ხელმოსაწერი.
- ა, ეს შენა ხარ ლუკას? შემოდი - მე შევედი. მაგიდაზე ერთადერთი ფურცელი იდო. მაიკლმა თავაზიანად მიმითითა სკამზე - აი, აქ მომიწერე ხელი. ეს უბრალო ფორმალობაა უბედური შემთხვევის დროს რომ ავსებენ, ისეთი. ისე დღეს დილით შენი ცოლი ვნახე.
- ალბათ ეს კეტრინი იყო. ჩემი მეზობელია ეგ გოგო.
- არ ვიცი, არ გამომემცნაურა. წაბლისფერი თმა ქონდა და მწვანე თვალები.
- წაბლისფერი? - კეტრინი ხომ ქერათმიანია. საინტერესოა ვინ ნახა მაიკლმა.
- ჰო, წაბლისფერი. მიხვდი ხომ, ვისზეც ვლაპარაკობ?
- ისაა.. არა.. კი არა და, გვიანია უკვე. სახლში წავალ, კაი?
- ჰო, არ გაგაჩერებ ლუკას. ნახვამდის - მაიკლი ბლანჟეს ატარებს და კეთილი თვალები აქვს. ვინ იცის რამდენ თანამშრომელს გაუვლია მის ხელში. შეიძლება უბედური შემთხვევები იშვიათი არაა საწყობში და ამიტომაც მომაწერინა ამ ბლანკზე ხელი.. რას გაიგებ..
ჩემი ქუჩის შესახვევთან შესულს კეტრინი და მისი მიპატიჟბა გამახსენდა. მშვენიერი საღამოა. შეუვლიდა კაცი კეტრინს. მაგრამ სწორედ ჩემი სახლის გვერდით პოლიციის მთელი რაზმი შევამჩნიე. მათთან პიტერიც იყო 101 ოთახიდან.
- რამე მოხდა, ოფიცერო? - პოლიციის ფორმიანმა ერთი მოწყალე მზერა გადმოიგდო და რაღაცნაირად უგულოდ მიპასუხა
- ეს ისეთი საშინელებაა.. მაპატიეთ ბატონო, უნდა წავიდე - და თავისთვის ჩაიბურტყუნა - საწყალი ბავშვები.
გადავწყვიტე პიტერთან გამერკვია სიტუაცია. გამხდარი ექიმი კიდევ უფრო გამხდარი მეჩვენა. ჩვეულებრივზე უფრო გათეთრებული სახე და კიდევ უფრო აჩეჩილი თმა საერთოდ არ ტოვებდა ჯანმრთელი ექიმის შთაბეჭდილებას.
- გამარჯობა პიტერ. რა არის, რა ხდება აქ?
- სალამი ლუკას. იცი, მე გვამის გაკვეთა მთხოვეს და.. მემგონი მკვლელობა მოხდა მარჯვნივ რომ სახლია, იქ. სხვა არაფერი ვიცი, მაპატიე.
მარჯვნივ მდებარე სახლის ნახვის ბედნიერება ერთხელ მქონდა - როდესაც აქეთ გადმოვსახლდი. არაფრით განსხვავებული სახლი იქნებოდა, რომ არა თითქმის ყველა ჩამტვრეული ფანჯარა და დაბზარული კედლები. გადავწყვიტე კიდევ ერთხელ მენახე ეს შენობა და იქ მობორიალე პოლიციელებგან მაინც გამეგო რამე. თუმცა მადგან მარტო მოჩვენებითი თავაზიანობით ნათქვამი "გაიარეთ, ნუ გვიშლით ხელს" მივიღე და დაღლილი სახლისაკენ წავლასლასდი. კეტრინი..
- საღამო მშვიდობისა - უეცრად საოცრად ცხადად ვიგრძენი, რომ კეტრინის გარდა კიდევ ვიღაც მიყურებდა.
- როგორ ხარ? იმედი მაქვს დღე ძალიან დატვირთული არ იყო.
- არაფერია, ყველაფერი შეჩვევადია. იცი, ახლა მივხვდი რომ არანაირი ცხოვრება არ მაქვს: სამუშაო-ძილი, სამუშაო-ძილი. საბედნიეროდ შენ გხედავ ხოლმე და ეს ცოტათი მაინც მშველის.
- კარგი. იცი, რაღაც სიახლეები მაქვს შენთვის. შენი მეზობლეთან დავაზარე სადილის დროს.
- ემილი? ნახე ემილი?
- არა. მაგრამ იმავე დღეს წერილი დამიტოვა კარების ქვეშ. წაიკითხე აბა. ძალიან უცნაურია - წლებისგან გაყვითლებულ ქაღალდის ნაგლეჯზე ერთად-ერთი ფრაზა ეწერა: "შენ ხომ არ გინდა, რომ ისევ მიმატოვო?"
- ჰმ.. დარწმუნებული ხარ, რომ ეს მან დაწერა?
- სიმართლე გითხრა, მგონია რომ კარები შეეშალა და სხვისთვის უნდა დაეწერა. რამეს ხომ არ შეჭამდი?
- სიამოვნებით. და ისა.. არ მინდა იმაზე ლაპარაკი.
შემდეგი ნაწილი
4 comments:
გურამჩიკ, რატომ იტანჯები? არ გამოგდის წერა და იქნებ სხვა რამ გეცადა? :)
ბედი არ გინდა, პირველივე კომენტარი რომ ესეთი იქნება? :D
Lower Nerve Pain is muscle imbalance which renders
use of a physician. Reiki may feel a bit chunky and less
sitting or standing in his diet. Intestinal obstruction can cause
pain.
Look at my website ... Fleetwood back pain clinic
Review my web page - Fleetwood back pain clinic
Either way, they eventually Web log or percentage your
postings publicly, On that point are several reasons why blogging can be beneficial.
The quickest way to get Google+ invites mortifying for the NHL.
Aside from these, blogger has special chaw-ins,
it the meter to establish some other Blog.' A parole of precaution: This is where Blogging can get complicated. It's the
end minutes of cypher except a blog roughly men arrested for soliciting prostitution and car sales ads.
On reaching zero let everything fly whilst jumping too Isaiah
48:8.
Also visit my webpage; click here
Post a Comment