Sector Clear and we are defeaded

ესეც ესე. ჩანაწერი ჟურნალისათვის.

დათრგუნული ვარ. ადრენალინი კი არა ენერგია ისე უბეც გავარდა ნულისკენ რომ რეზერვის ჩართვა ძლივს მოვასწარი. თავი რომ ცოტა გავამხნევო გადატენვას წარმოვიდგენ ხოლმე. ასე ენერგიის წვეთი მემატება.

დედას შევეციიიიიიიიიიიიიიიიიიი!!!!!!!!!!!!!!!!

დათო ქვია. რუსთაველია. 27 წლისაა. ამის გამოა.. ამის გამო იყო.. ამიტომაა..

გადავტენე
- და რა ქენით გივარგილ?
- წავაგეთ დედფალ.
- მაშ რა აზრი ქონდა ბრძოლს, გივარგილ?
- ბრძოლას ყოველთვის აქვს აზრი, დედფალ..

ტაში ბიჭო გიორგუნა, არ გაუშვა ეგ ბოშუნა.. არ გაუშვა კაია.. გაშვებული ყოფილა თავიდანვე. უკვე მეოთხედ გამეჭრა უკვე გაჭრილი..

გადავტენე

და ისევ გამივლის. გამივლის ამის დედაც, მარა როდემდე? ბლიად!

არა, ასე არ შეიძლება. არ შეიძლება მარტო ერთი მხრის მოსმენით განსაჯო გურამ.

გადავტენე. ისევ.

აიღე შენი თავი ხელში, აიღე და ნუ გიკანკალებს თითები, სულაც არ არიან ეგენი რამდენიმე გრამზე მძიმე და ნუ გგონია რომ ნახევარ კილოს მაინც იწონიან. დაიოკე სიბრაზე, ჩაახშე აღელვება..

გადავტენე. არ უშველა. ისევ გადავტენე.. ისევ.. ისევ..

შენც ხომ იცოდი, ხომ იცოდი, ხომ იცოდი ამის დედაც! ამიტომ ეჭირა ალბათ შორს თავი? უნდა კითხო. იცი, ასე არ შეიძლება. უნდა მიხვიდე და კითხო. თუ თვითონ არ მოდის ზღვასთან, მუჰამედი მივა..

გადავტენე

სექტორი სუფთაა და ჩვენ დავმარცხდით?

ჰო რა.. ბრძოლა წავაგეთ. ომი კი გრძელდება, ლეიტენანტო გურამ!

მივალ და ვკითხავ!