პოლიტიკა - ქალაქის სიყვარული

პოლის - ძველბერძნული სიტყვაა და ქალაქს ნიშნავს. დღეს ეს სიტყვა გვხვდება ფორმით "მეგაპოლისი". მეგა - ესეც ძველბერძნული სიტყვაა და მილიონს ნიშნავს. ანუ მეგაპოლისი ესაა ქალაქი, სადაც მილიონზე მეტი მოსახლეა. პოლიტიკა - როგორც საზოგადოებრივი მაუწყებლის ერთ-ერთი სააგიტაციო რეკლამა გვეუბნებოდა, ესაა ქალაქის სიყვარული. (ბაბუ, ბაბუ, პოლიტიკა რა არის?.. ) აქვე ამ წამს შემჩნეული მსგავსება: პოლის - ქალაქი. ტიკოს - სიყვარული. ვისი ტიკი-ტომარა ხარო - ვისი შეყვარებული ხარო. :) დღეს დილით, შემოგევლეთ, ვიღვიძებ და მამაჩემი მეუბნება ფრიად შემაშფოთებელ ინფორმაციას იმასთან დაკავშირებით, რომ ამ ჩვენს.. ოპოზიციას რომ ეძახის თავს და პლუს კიდევ პოლიტიკოსობაზე, ანუ ქალაქის სიყვარულზე აქვთ პრეტენზია, გადაუკეტიათ რკინიგზა. ეს ბოლო წვეთი აღმოჩნდა ჩემს მოთმინების ფიალაში და მაინც ვერ ავუარე ამ ოხერ პოლიტიკის თემას. მაშ ასე, ქალაქის სიყვარული. რაში ვლინდება ამ ე.წ. ოპოზიციის მხრიდან ქალაქის სიყვარული. პირველ რიგში ჩემი აზრით მათ საერთოდ არ იციან პოლიტიკის განმარტება. ახლა კი ჩამოვყვეთ მათ საგმირო საქმიანობას ქალაქის სიყვარულისა. 1. გადაკეტილი რუსთაველი. ქვეყნის ცენტრალური ქალაქის დენტრალური ქუჩა გადაკეტილია. კარგი, გადაკეტილია და ჯანდაბას, ავიტანთ როგორღაც. მაგრამ როდესაც ეს გადაკეტვა ამვო ვირუსივით ვრცელდება მთელ ქალაქში, ეს უკვე აუტანელია. 2. დანაგვიანებული ქუჩები. ეს ჩემი აზრით პირველი გამოვლინებაა ქალაქის სიყვარულისა. როგორც ჩემამდე მოვიდა ინფორმაცია, დასუფთავების სამსახურს უცდია დალაგება, თუმცა ოპოზიციას გამოუძევებია. მე მახსოვს მათი ერთ-ერთი ე.წ. ლიდერის ფრაზა "ეს ფეკალები ჩვენ არ გვიშლის" ო. ფეკალები შემოგევლე არ უშლით ხელს ღორებს. ხოდა რა ვიცი.. ვიცი? არ ვიცი. 3. უაღრესად პროვოკაციული განცხადებები მაგისტრალების და რკინიგზის გადაკეტვაზე და ამას პლუს მეტროც უნდა გადავკეტოთო. ესეც თავისებური ქალაქის სიყვარულია. გადაკეტვა რომ საქმეს შველოდეს აფთიაქში გაიყიდებოდა, თვენ შემოგევლოთ ჩემი თავი. 4. რა თქმა უნდა ქალაქის სიყვარულია არეული სიტუაციით არეული ეკონომიკაც. რა თქმა უნდა დიდი პატრიოტიზმია, თუ ჟურნალისტს სცემ, დიდი გმირობაა თუ ვინმეს ქალა-ტვინის მიდამოს სიმტკიცეს შეუმოწმებ დროშის ტარით, რა თქმა უნდა ისტორიული სითამამეა, თუ ძალოვანი უწყების ტერიტორიაზე შეიჭრები მშვიდობიანად.. და აუცილებლად არ დაგვივიწყებს შთამომავლობა და დიდების შარავანდედით მოიგონებენ გაუგებარი დანიშნულების, წარმოშობის და ფუნქციების "საკნების" არსებობას დედაქალაქის ცენტრალურ გზებზე. 5. ქალაქის სიყვარულის უჭკნობი მაგალითია მანქანების მოძრაობის შეფერხება, სტვენა-ყვირილი, გინება, ბოთლების, დროშების, ქაღალდების სროლა. 6. ქალაქის სიყვარულად არ ითვლება, მაგრამ ჩემთვის აბსოლუტურად გაუგებარია რა საბაბით უნდათ მთავრობის შეცვლა. დღეს მე მარტივი და კმაყოფილი მოქალაქე ვარ, რომელიც ადრე შებინდბის მერე გარეთ გამოსვლას ერიდებოდა, ჩემს ნათევასებს წესიერი მანქანა თუ ყავდათ, ყოველთვის შიში ქონდათ, რომ ვინმე მოიპარავდა და აგერ, ყურის ძირში, ცხინვალში გააქცუნებდა. გაუგებარია ჩემთვის, რატომ მოყავთ აგვისტოს ომში დაღუპული გმირების ოჯახები საბაბად, რომ აი ამათ შვილი მოუკლესო და ამიტომ წადიო. რაც საქართველო არსებობს საერთოდ, მთელი ისტორიის მანძილზე იბრძვის და რაღა ეს ბრძოლა გახდა საბაბი. ან რა კრიზისზეა საუბარი, აი ეს მართლა გულით მაინტერესებს და თუ ვინმე დალაგებულ პასუხს გამცემს, მართლა დიდი მადლობელი დავრჩები. რა უნდა პოზიციას? სხვათა შორის ყვავას ბლოგზე დევს შესანიშნავი ვიდიუ, რომელიც ჩემი აზრით ირიბად ასახავს მიტინგის "ლიდერების".. როგორ ვთქვა.. საბაბის ძიების სისტემას. აი ლინკი და ჩემი თხოვნა იქნება უყურეთ. http://bigcrow.wordpress.com/2009/05/25/somekindofpeople/#comments ხოო.. 1 ივნისს თბილისში უნდა ვიყო. უნდა ვიყო! და უნდა ვიყო მზიურში, მზის ზეიმზე. თუ რომელიმე ფსევდო ქალაქის მოყვარული ფიქრობს, რომ ძალიან კარგ საქმეს აკეთებს/უკეთებს ვინმეს, თუკი ჩემს და კიდევ სხვა ხალხის ჩამოსვლას ხელს შეუშლის, მინდა ვურჩიო ცივი წყლის აბაზანები, აბი გლუკოზა და თითო წკიპურტი მენჯთა შორის. დასასრულს მინდა გინესის ორი სავარაუდო რეკორდსმენის შესახებ გითხრათ. პირველია ჩვენი ხალხი, რომელმაც აბსოლუტურად ერთი და იგივე სცენარით, ერთი და იგივე სიტყვებით, მოწოდებით და სულისკვეთებით 2 პრეზიდენტი მოიშორა, მესამესაც უპირებს და მაინც ვერაფერი ისწავლა. მოშორება სამობოთააო, ასე უნდათ ალბათ. ნუ, ქართველი ხალხი ხომ ბრძენია და ასეთი მარტივი რამეების სწავლისათვის თავის შეწუხება არ ღირს. ლაურიატი ნომინაციაში ყველაზე მოკლე პოლიტიკური მეხსიერების მქონე ერი. მეორე პრედენტენტი კი ჩვენი მთავრობაა. არ ვიცი რას ელოდებიან, რა უნდათ, რომელი გზის გადაკეტვა უნდათ კიდევ რომ მოაშორონ, ანტივირუსი გადაატარონ, კარანტინში ამყოფონ, იზოლაცია გაუკეთონ.. არ ვიცი, ქნან რამე, ოღონდ ნორმალურ ქვეყანას დაამსგავსონ აქაურობა, დაგვცინის მსოფლიო უკვე რა. ნომინაცია - ყველაზე მომთმენი მთავრობა. კონკურსგარეშე გავა ოპოზიცია, რომელმაც იმდენი რამე გადაკეტა, მალე ალბათ გადაკეტავს მტკვარს, საჰაერო სივრცეს, ინტერნეტს და ეზოში მოშვებულ ონკანსაც. ნომინაცია, ყველაზე გადამკეტველი. ერთი ეგაა, ჩვენს მთავრობასაც თუ გადაუკეტეს, მერე რა ვიცი, რა ნომინაციას არგუნებენ.

დავეწიოთ და გავუსწროთ კატას!

შესავალი: კომუნიზმი. ვისაც წაკითხული აქვს საბჭოთა ლიტერატურა და კერძოდ მისი მარგალიტი "მეცნიერული კომუნიზმი" ნამდვილად აღფრთოვანებული დარჩებოდა მისი დიადი იდეებით, ცეცხლოვანი აზრებით და ძმური თანაცხოვრებსაკენ მისწრაფებებით. სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ კომუნიზმი აღარაა (გააფარჩაკეს ეს წყობილება, თორემ იდეას არა უშავდა), სამაგიეროდ დარჩა ფრაზა "დავეწიოთ და გავუსწროთ.." დავეწიოთ და გავუსწროთ ბაზილიოს. ჯერ დაწევაზე ვიჩალიჩოთ. ბაზილიოს აქვს უშესანიშნავი დღიური, რომელიც აღიარა ერმა და ბერმა ანუ ფორუმ.გემ. ხოდა "ფორუმ.გე სკაზალ - ბოჰ სკაზალ" ასე რომ დაიჯერება. რა არის მისი დღიურის ეშხი და მომხიბვლელობა? ეს არის უშუალობა და სარკაზმული იუმორი, მეტი დრამა და ნაკლები კომედია, მეტი პირადული და ნაკლები ზოგადი. ხოდა აჰა, ადამიანებს უყვართ, როდესაც სხვის ცხოვრების დეტალებს ეცნობიან. აბა მაშ რატომ არის რეალითი შოუები? რატომ არის ბანძი რეალითი შოუ "საკანი 5" და რატომ ყავდა მეტი მაყურებელი "ჯეობარს" იმიტომ რომ საკანი პოლიტიკური და ნაკლებად პირადულია. ჯეობარში კი მამენტ საკმაოდ ინტიმური სცენები ეძრობოდა. ნუ ბაზილოსთან რა შუაშია, უბრალოდ მაგალითი მომყავს. დედააზრი: ბაზილიოს რომ დავეწიოთ, უნდა ვწეროთ მისი სტილით. რაც, გულწრფელად გეტყვით, საკმაოდ რთული იქნება. იმიტომ რომ ჯერ ერთი გორში და პლუს ჩემს ცხოვრებაში რა უნდა მოხდეს ისეთი (იხ. პოსტი "Same the day after day") რომ ვინმე გავაკვირვო და მერე კიდევ ნამდვილად ვერ დავწერ იმდენად დრამატული იუმორის სტილით, ნინოს რომ აქვს. გავუსწროთ ბაზილიოს. რამე ისეთი უნდა დაიდოს ამისათვის, რომ ერსა და ბერს, პატარასა და დიდს ერთდროულად აინტერესებდეს. ასეთი რამის მოძებნა ძალიან, ძალიან რთულია. ვინც მეტად ახლოს მდებარე მოვლენას იპოვის ამ მოთხოვნასთან, უფრო მეტად გაუსწრებს. ზოგი ცდილობს მეტი ეროტიკა დადოს. ზოგი მეც სასაცილო სურათებს ანიჭებს უპირატესობას. ზოგი საკუთარ შოუს იგონებს, ან საერთოდ მთელ დღეს იწერს და მერე ვიდიუდ აქცევს. ნუ, არჩევანი იმდენია, რამდენი ადამიანიცაა და ფანტაზია სადამდეც ეყოფათ. ფაქტი ისაა, რომ ბაზილიოსთვის გასწრება ადვილი არ იქნება. დასკვნა: ჭონიშვილო ნინო, იგივე ბაზილიოვ (სახელი მოდის ბურატინოში რომ კატა ბაზილიოა, იქედან. რამდენი არ ვუტრიალე, ფიზიკური მსგავსება ვერ ვნახე მე პირადად), გილოცავ. ეს ალბათ პირველი "მეცნიერული" ნაშრომია შენი ბლოგის შესახებ. წინადადებები და რეკომენდაციები მიიღება ამავე ბლოგის კომენტარებში. შენმა ბლოგმა ღირსეულად მოიპოვა საუკეთესო პირადი დღიურის სტატუსი ქართულ ბლოგ სივრცეში და დარწმუნებული ვარ კიდევ დიდხანს შეინარჩუნებს ამას.

I'm Back!

ხალხო! სახლში ჯდომის დრო წავიდა.. კი არა და, მე დავბრუნდი. დავბრუნდი ვირტუალურ სამყაროში, დავბრუნდი გაქართულებაზე, დავბრუნდი ფორუმზე, დავბრუნდი ახალი ძალებით და იდეებით. დავბრუნდი შერცხვენილი. იანვრის შუა რიცხვები იქნებოდა, როდესაც ჩემი პატივცემული სუსანა (კომპს ქვია ასე) დავშალე, ნაწილ-ნაწილ გავწმინდე და ისევ ავაწყვე. გავწმინდე მათ შორის კვების ბლოკიც. ხოლო ბლოკი ესე შედგება ქულერისაგან და ცვლადი დენის მუდმივად გარდამქმნელ/გამსწორებელ, სტაბილიზატორებისაგან. ხოდა შემოგევლეთ, ქულერი რომ გავწმინდე, ქე უკუღმა დამიყენებია. არ ვიცი, რატომ 5 თვის მანძილზე ამან არაფერი ზიანი არ მოიტანა, მაგრამ ყველაფერს აქვს დასასრული და აჰა, ქულერი შიგნიდან გარეთ უბერავდა, ტრანზისტორები ცხელდებოდნენ და ყვავასი აღარ სწამდათ. დღეს შემოვიდა ჩემი პატივცემული ბაძაშვილი (ნერვებზე რომ უკრავს ის არა, მეორე) ხოდა მოიტანა თავის კვების ბლოკი. რაღა ბევრი გავაგრძელოთ და მერე ორივე ბლოკი გასაწმენდათ წავიღეთ და გაოცებულმა მიშამ აღმოაჩინა, რომ ქულერი, სიყვარულივით ვერტიკალური და ბრუნვადი აღარ იყო. ხოდა გავასწორე მისი ბრუნვის მიმართულება და უკვე ბლოგს ვუზივარ. სტუდენტი გოგონებისაგან გასნსხვავებით, რომლებიც ჩემი მეზობელი ბლოგების ჩამონათვალში არიან სახელით "არა ვსჭამოთ პურეე", მე არ მქონია არანაირი ლომკა მთელი ამ 1 თუ 2 კვირის მანძილზე. ის კი არა და შესანიშნავად მეძინა ხოლმე, ადრე რომ კომპს ვუჯექი იმ დროს. გავსივდი 4 კილოთი.. თუ უუკვე ვიყავი? მოკლედ, დროს ვატარებდი კარგად. უფრო ზუსტად - ჯანმრთელად. პ.ს. გუშინ ვიყავი კომპის მაღაზიაში და ახლი კომპი უნდა ვიყიდო. ასე რომ ვისაც უნდა ჩემი არც თუ სუსტი სუსანას ყიდვა, მომწერეთ და მოგყიდით. იყიდება უმონიტოროდ. ფასი - 200 ლარი. მონაცემები: პროცი - 3.0 ვიდიუ - 256 ატი რადეონ ხ550 (უშვებს სტალკერს მაგალითად) ოპერატიული - 1.5 გიგაბაიტი (1 სლოტი კიდე აქვს, 333 მეგაჰერციან ოპერატიულს თუ იშოვნით) ვინტი - 80 გბტ იდე (ჩადის სატაც) აქვს 4+2 (წინა) უსბ პორტები, ხმა და ქსელი ზედვეა. პსი ექსპრესის, აგპ და 3 პსი პორტი. ჰოო.. კიდე საიტზე წერია, რომ ჩადის დუალ ქორე პროციც. არ მოყვება მონიტორი და სიდი რომი. ზადო მოყვება ფლოპი :) თუ გინდათ, 180 შიც წაიღეთ, ჯანდაბას.

ისევ ინტერნეტკაფეში

მოკლედ, აი გავიდა თუ არ ვცდები 7 წელი.. ნუ 6 მაინც და მე ისევ ინტერნეტკაფეში შემოვედი ინტერნეტისათვის. არა, იმიტომ კი არა რომ კომპი მომენატრა ან ასეთი ლომკები მაქვს ან რამე. ძალიან კარგად ვგრძნობ თავს კომპის გარეშე. მაგის ბღული რომ არ მიხვრიტავს თავს და წარა-მარა გათიშვები რომ არ მიწამლავს ნერვებს. ასევე ძალიან მიხარია რომ ბერვი თავისუფალი დრო მაქვს სხვა საქმეების გადაკეთებლად. ცუდი ისაა, რომ გაქართულებას ჩამოვშორდი და აჰა, ფოსტის შესამოწმებლად საეჭვო რეპუტაციის კომპთან ვზივარ და 40 წუთი ინტერნეტში 1 ლარი გადავიხადე. (30 წუთამდე დამრჩა კიდე) პლუს აქ არ მაქვს არც ერთი ჩემი სურათი, არ აქვს ქართული შრიფტი ამ კომპს, ამიტომ შემოვედი ფორუმ.გე ზე და აქედან ვაკოპირებ ტექსტს. ჩანს ბლოგს მაინც ვერ შევეშვი. კიდევ ცუდი ისაა, რომ 4 დღეა ველოსიპედი არ მიტარებია. აი დღეს დავაჯდები და ატენის სიონში ჩავალ. 10-12 კმ სულ აღმართ-დაღმართებიანი გზა. იშშ! კიიდე რა ხდება.. ხო, დედას ნაღვლის ოპერაცია გაუკეთეს, ამიტომაც არ გავდიოდი უფრო ველიკით. პლუს გვანცა დაბრუნდა მეგობრობის პირობით. და ერთ პაწია გოგოს შევუყარდი და მე რომ ვერ ვუპასუხე, დაიგრუზა და მერე მითხრა კაი ვიმეგობროთო. ეგ არის რა! ლოვეები თუ არ ვართ, მეგობრები ვართ. მაგრამ ჩასაფრებულები ოპოზიცისაავით, ეგება რამე შეგვეშალოს და ეგრევე სტატუსის მომატება გვინდება აი ასეთი აზრები მაწუხებს ინტერნეტკაფეში, როდესაც თმის შესაჭრელად ვარ გამოსული და პარიკმახერს ველოდები აქ.

კომპი აჩმახებს

მოკლედ, კომპიტაური არ ირთობოდა არაფრით. ვერ გავიგე რა ჭირი და/ან ჯანდაბა უნდა. ჰოდა ისა.. ახლა ჩავრთე როგორღაც და აჰა, დავწერე.

The ქერტლ

ქერტლი!!! ალლაჰ! ეს რა ქლიბობა რამეა. რამდენიც გინდა აწკაპუნე, მაინც არის! გაივლი-გამოივლი, არის. დაჯდები-ადგები, მაინც არის. დაიბან-გაიმშრალებ, კიდევ არის. მტვერსასრუტს ჩართავ და არის. თმას სულ გადაიპარსავ - იყო, არის და იქნება. რა ჯანდაბა, ჭირი, მეხი მედგარი და ღვთის რისხვაა? სრული ინფორმაციისათვის გადაიკითხეთ ბუმბერაზი კლასიკოსები: http://www.narkozi.com/index.php?newsid=335 ჩემი აზრების ათვისება თუ გნებავთ, აჰა ბატონო, დავწერ. სტანდარტულ უკმაყოფილებას რა თქმა უნდა ემატება მუხლჩაუხრელი ბრძოლა მის წინააღმდეგ. თუმცა ცნობილია, რომ რაც მეტია დაწოლა, მით მეტია წინააღმდეგობა. და კიდევ იმას გავს, დარდი რომ გინდა ღვინოში ჩაახჩო და ის ოხრები ცურვას რომ იწყებენ. მოკლედ, არ აქვს საშველი რა. ამას წინათ რადიოში მოვისმინე, რომ ნაღველი თუ გაწუხებთო, ქერტლი გექნებათო. ჰოო.. ნაღველისა რა მოგახსენოთ და ხანდახან დარდი მაწუხებს ხოლმე. ეტყობა ესეც იწვევს ქერტლს. პლუს ქერტლი თმის ცვენას იწვევს. მამაჩემს რომ კითხო, თმა ცოლის მოყვანამდე წინ გცვივა იმიტომ, რომ სულ მაგ ადგილს ისრესავ ფიქრით: "ვინ მოვიყვანო, ვინაო". ცოლს რომ მოიყვან, მერე კეფაზე გცვივა თმა, იმიტომ რომ იქ ირტყავ ხელს "ეს რა ვქენი, ეს რა ვქენიო" რეკლამა კი გვეუბნება, რომ დაიბანეთ თავი ჰედ ენდ შოლდერსითო. ეხლა ეგენი ან პაპს ატყუებენ, ან პატენტი შემოაქვთ და არ შველის. აი, დედაჩემის მაღაზიაში ერთი როჟა შესულა, გერმანიაში განავალი კაცი. ხოდა უნდა ეყიდა ეს ჰედ ენდ შოლდერსი. რა ღირსო.. ნუ, 5 ლარი დაპუსწიმ. ესაო - იმ კაცმა უთხრა - ასიანი პატენტია, გერმანიაში ეს შამპუნი 16 დოლარი ღირსო. რა ვიცი, აბა? ვიცი? არ ვიცი. არადა თეთრი კოსტუმი არ მაქვს და სიმართლე გითრათ, კოსტუმი გამიგია შავი მე, შავი შლაპით და ავტომატ ტომპსონით.. თუ ეს ძალიან იქით წავედი. (MAFIA ბესსმერტნა, ძმაუ) ხოდა იმას ვამბობდი, რომ როდესაც კოსტუმზე ჰეროინივითაა ქერტლი, ტეხავს, გიხდება ადამიანს წარა-მარა გაწმენდვა. თუ ვინმეს გაქვთ ასეთი პრობლემა და არაფერი შველის ა. ერთად ვინერვიულოთ ბ. გამოსავალი ერთად ვეძებოთ.

დავწერ!!!

დავწერ! მაინც დავწერ! გუშინ 6 საათზე დავიძინე. დამეწერა გუშინ? მაგრამ არა! რას გვიშვება კაცო ეს სიზარმაცე, ამის კრიზისა დედა ავატირე.. რა მინდოდა დამეწერა.. აი ასე, მომდის თავში საბლოგო თემები, მერე მოვდივარ და მავიწყდება. ჯანდაბა! რადგან არაფერი მახსენდება, მაშინ ექსპრონტად დავწერ რამეს. მეწერინება მეწერინება და მინდა ვწერო ცაში მზე არის, ჭაობში წერო რა მინდა ვწერო არ ვიცი ზუსტად არ მიჭამია და დღეს ვარ სუსტად მეწერინება ლიკაზე, თაკზე ორმოს ჩავარდი, მოვჯექი ტრაკზე ჩემი ველიკი არის "გეიმსი" არა ვარ ბონდი, არც ვარ ჯეიმსი მეწერინება ჯარზე და ერზე მეწერინება ლოვეზეც, მტერზეც მეწერინება მთვარეზე, მზეზე მეწერინება და დავწერ შენზე მეწერინება.. შენ კი წახვედი მეწერინება.. აღარ მაქვს ძალა მეწერინება.. თვალებზე, თმებზე მომნატრებიხარ.. ჩამოდი ჩქარა და ჩემი კომპი, უსულო ჯართი გაფუჭებია "დ" ვინჩესტერი ოცნების ვარდო, დაგელოდები მეწერინება.. და გელოდები..

ვვარჯიშობ

სადა ვარ? არა ვარ! კომპთან არ ვარ. მომწყინდა.. არა ის სიტყვა არაა. უფრო ყურადღება ველოსიპედზე გადავიტანე. მოკლედ, თუ მოვიცლი, დაწერ ხოლმე. დღეს 10 კილომენტრამდე გავიარე, აქედან 2 კმ საკაიფო აღმართზე. კუნთები მეტკინა.. ძლივს დავდიოდი რომ გადმოვედი. :) მაგრამ მემგონი კედელზე გარბენის ხელოვნებამდე ცოტა დარჩა. :) ხო, მართლა, ბოლო ზარზე მინდოდა დამეწერა. კიდე სიყვარულის რაობაზე და ლექსიკონისათვის "ბ" ასო მიმენატებინა. მაგრამ ზეგა ეგა, ზეგა. :)

იძებნებიან

დღეს გამოვდივარ და რას ვხედავ? ქალაქი აჭრელებულია სურათებით, სადაც წერია, რომ იძებნებიან მავანნი და მავანნი სამშობლოს მოღალატე ოფიცერნი. რაც მთავარია, ეს სურათები ეტყობა გასასაღებლად დაბეჭდეს, ყოველ ნაბიჯზეა გამოკრული და ზოგგან მიყოლებით - 3 ერთი სახეობა, 3 მეორე, 3 მესამე.

ჭოო! რა უბედურებაა, ეს უნდოდა კიდევ გორს? ძლივს ქალაქს დაემსგავსა, ცოტა მილაგდა და ახლა მოღალატეების სურათები გამოაკრეს კიდე კედელზე. კაი, ჯანდაბას, გამოაკარი, მარა ყოველ 5 მეტრში რა საჭიროა ვერ ვხვდები. გამოაკარი მოედნებზე, გამოაკარი ვთქვათ 100 მეტრში სამივე. არაა! ამათ იმენა 10 მეტრში 9 ცალი გამოაკრეს და ალბათ იმედი აქვთ, რომ ასე იპოვიან.

ეჰ.. რა უნდა ვთქვა, გარდა იმისა რომ "ძალეან დაბალეჰ დონეჰ"

მე, მენდელეევი, სიზმარი და ილარიონი

სტალკერი.. სტალკერი ჩამყოლია სიზმარში. ხანდახან სიზმარში ვხედავ, რომ ფორუმზე დაპოსტილებს ვკითხულობ. ისეთი რეალურია ეს შეგრძნება, თითქოს მართლა ვკითხულობდე. ვერ ვიმახსოვრებ სამწუხაროდ რა წავიკითხე, რომ შევადარო, მართლა ასეა თუ არა. და თუ მართლა ასე აღმოჩნდება, მერე ნახეთ თქვენ. მოკლედ, სიზმარში ვნახე, რომ ჩემი საყვარელი სტალკერი 1024 წერტილზე მეყენა. ხოდა მე კი ტექსტურები მარტო 800 წერტილისათვის მაქვს გაკეთებული. ხოდა ეს იყო ზუსტად მიზეზი, რის გამოც ჩანდა ინგლისური ასოებით ქართული ტექსტი. მოყინულ გზაზე მიდის კამეჩი, პროგრამას რას ერჩი. :) რა მასალაც ქონდა, იმის მიხედვით აკეთებდა. თუმცა ახლაც პრობლემად რჩება სახელი და გვარები. ესენი ისევ ინგლისურად ეწერა, "მარკდ ვან" პ.ს. დიმიტრი მენდელეევმა სიზმარში ნახა პერიოდულობის ტაბულის შექმისკენ სწორი გზა. სოზმარი გახდა მისი დიდი მეცნიერობის სათავე. ილარიონსაც ძალიან უყვარს ძილი და ფერადი სიზმრების ნახვა (1 საათზე მაგარი სიზმრები გადის ხოლმეო), და მე მგონია, ჩემშიც არის რაღაც მენდელეევისეული. კრახი გამოსწორებულია, დსმა! :jump:

მაგიდაი

დღეს ჩემი ძველი მაგიდიდან კომპი გადავიტანე ახალ მაგიდაზე. უკეთესი ხედვის კუთხე, მოხერხებული ადგილი, მეტი თავისუფალი არე. მინუსი ის აქვს, რომ პროცესორი სულ დახურულია და USB პორტები დამალულია. ასევე მაგიდის უკან მავთულების ხროვაა.

"დალნაბოიშიკ"

გუშინ გამოვაყენე ჩემი ველიკი, დავაჯექი ზედ და გავტესტე შორეული მგზავრობისათვის. მარშუტი: გორი - ხიდისთავი. დისტანცია: 5-8 კმ. გზის მდგომარეობა: 85 % ასფალტი, 15 % ქვიანი გრუნტი. დახრილობა: აქედან ძირითადად აღმართი, იქიდან შესაბამისად - დაღმართი. ხილვადობა: 4000 მეტრი. ტემპერატურა: 20 გრადუსი, ქარი: დასავლეთი, სამხრეთ-დასავლეთი, გასვლის დრო: 19:30 გამოირკვა შემდეგი თვისებები უარყოფითი - უკანა თვალი გახვრეტილია პატარათი და აპარებს. შესაბამისად დაბერვა სჭირდება, დიდი ხანი სკამზე ჯდომა უსიამოვნო გრძნობაა, სიჩქარეების კოლოფი დასარეგულირებელია. დადებითი - ამ ველოსიპედით შეიძლება განვითანდეს ისეთი დიდი სიჩქარე, რომ მართვა გართულდეს, კარგად გრძნობს თავს აღმართებში შესაბამისი სიჩქარისას, უკანა ამორტიზატორის გამო არ აშინებს ღორღიანი და ოღრო-ჩოღრო გზა, შესაძლებელია ადგილზე გაშეშება ორივე მუხრუჭის ხმარებისას. სხვა - მოწონს ხალხს. მოწონს პატრულს. მოწონს ძაღლებს, ძროხებს. არ მოწონს ქათმებს, ინდაურებს. დასკვნა: ველოსიპედმა გამოცდა 4+ ით გაიარა. საჭიროა მინიმუმ უკანა თვლის მკურნალობა.

ვარიაციები "ანჩხლის" თემაზე

სკუპე - ძაღლიშვილი, ისევ გაიტრუნა აღარ მწერ რატომღაც.. არ ვარ ტარანტული!!! წასვლა გამიგია, მაგრამ პოეტურად.. არის მიტოვებაც, მაგრამ გალანტური! ან მე ვარ ზარმაცი, ან შენ ხარ უკარება, ან კი არც ერთია და არა არის რთული. იქნებ ბედი იყო, იქნება განგება.. ალბათ სხვაგან ეძებს ჩემი შტერი გული. ბოინგის ფრთები, როგორც რითმები ავლენ, წაგიყვანენ ბეემჭეს სამშობლოში. ვიღას ვეხსომები ან ვიღა ვიქნები ვიღაც ქართველი კრიზისის დროში. ჩახვალ, ჩაანათებ, ტუჩებ დაბრუცულო იქაც თუ ი-"ანჩხლ"-ე, შენ ნახე მედლები.. "დუ ბისტ მაინ ლიბე" - შეგკადრებს რამდენი ბოლოს კი დარჩება შიშველი კედლები.. ხვალ შენ მიდიხარ.. ამ ჩემს ოცნებას ისევ მდუმარება გაატიალებს! გული დამწყდება. გული გულმავიწყი.. დედამიწა კი ისევ ტრიალებს.

რა ლამააზიი დღეააა..

აჰა, მორჩა ქეიფი. ქეიფი.. ჰმ.. მოკლედ, უკვე ოფიციალურად და სადღეგრძელოებით გამყარებული "24 წლის მუტრუკი ვარ", რომელმაც "სადაცაა ცოლი უნდა მოიყვანოს და მაინც ველოსიპედით დადის" (კოპირაითი - მამაჩემი)

გავიდა ეს დღეც. არაფერი გამორჩეული, თუ არ ჩავთვლით, რომ პირველად გავიარე 2 კილომეტრამდე მანძილი ველოსიპედით (ჯერ ქალაქის მოფარებულ უბნებში) და სიხარულით გულისცემა გადაფარა დაღლილობით გულისცემამ. არაა.. მაგარი სავარჯიშო ვარ. მაგარი.

საჩუქრები.

1. ნუ, ველოსიპედი - ჩემი ოცნება.

2. კომპის მაგიდა - მადლობა მშობლებს.

3. სუნამო - მადლობა მეგობრებს.

და რაც მთავარია, თავადის ქალმა გვანცამ (გვარი აქვს თავადის) დღეს მისთვის ამ ბოლო დროს გადანაჩვევად თბილად მომილოცა და ჩემი თხოვნა, ამ პოსტის ქვემოთ მოყვანილი ლექსი გამოეგზავნა, მალევე შეასრულა.

ჩემდა გასაოცრად გავახსენდი მელანოსაც. ოო, მელანოოო, კიდევ.. კიდევ ეწევი პაპიროსსსსაააა? მელანოს ყელში აქვს ეს ფრაზა ამოსული. თუმცა არ იშურებს ღიმილებს და კეთილ სურვილებს.

გამიხსენა სოფომაც. მეგონა რომ დამივიწყა ან რამე მსგავსი.. თუმცა, როგორც ავღნიშნე, იმედი უაზრო თვისებაა ადამიანში. არ ვიცი მეწყინოს თუ არა, მაგრამ არ გავახსენდი არც პირველ ლოვეს და არც მის დას. ეტყობა რაღაცა არსებობს. ნუ ი პუსწ.

ჩემი თანამშრომელიბის პროგრესულმა ნაწილმა მომილოცა, დაჟე უფროსმაც კი მომილოცა. რაც ძალიან, ძალიან სასიამოვნო იყო. რა მიხაროდა არ ვიცი. ალბათ ესეც თავისებური უაზრო გრძნობათაგან ერთ-ერთია. ან საჭიროა რომ ასე ყოფილიყო.

ახლა მოვიდა ჩემი პატარა ბიძაშვილი. ეს ერთადერთია, რომელმაც დღეს მიმღერა "რა ლამაზი დღეაო". ჩემს სანახავად სამუშაოდან დაეთხოვა, ჩამოვიდა და მერე 6 ზე წავიდა ჩემი დაიკო. არ ვიცი რატომ, მაგრამ დავავიწყდი დეიდას და დეიდაშვილებს. თუმცა არ დავავიწყდი მეორე დეიდას.

სახლში მაქვს შოკოლადის ტორტი, რომელიც ხელუხლებლად დევს მაცივარში. საინტერესოა, რას იფიქრებს დედაჩემი ამას რომ ნახავს. თვითონ დაბადების დღე კი გადავიხადე სახინკლეში.. ნუ, გორია მაინც რა..

არა, რა მთვრალი.. 2 ასეთი დავლიეთ მარტო. არ მიყვარს ლოთაობა. სამაგიეროდ გამოიკვეთა ორი ფრაზა, რომელიც გულში მომხვდა. ერთია - "სახლშიც თუ ასე ჭამ, საღოლ შენო" და "მთავრობა რა შუაშია უბანში რომ არ ჩანხარო" ვეცდები ორივე გამოვასწორო. ხვალე დილით ვირბინოთო. ჰო, სირბილი კარგია. მაგრამ დილით გაღვიძებისა კი რა გითხრათ.

მცირედი კრეატორობა თუ რა ჭირი ქვია ამას. 3 ცალი ნ73. ვისაც არა აქვს ნოკია, სულ ყველა "აძინოკია"

და დღის ბოლოს ავიღე ჩემი ველოსიპედი და ავიარე და ჩავიარე, შენ რომ დამენახეე.. არა, ეს სხვა სიმღერაა. უბრალოდ ავიარე და ჩავიარე. და დავიღალე. ვარჯიში მინდა. უნდა ვივარჯიშო.

დღეს ვის რა ვარგე: ჩემ დას ვუყიდე საროჩკა, ჩემ თავს ვუყიდე სპორტიულები, მამას გავუკეთეთ ცივი ყავა ბანანით, ჩემი დიდი ბიძაშვილი გავიყვანე ქალაქში და გავიარეთ, მეოზბელს ვათხოვე ველოსიპედი და იმანაც აიარა და ჩაიარა. დღე ჯერ არ დამთავრებულა. ვფიქრობ კიდევ შეიძლება ჩემს თავს ვარგო რამე და ძველი მაგიდიდან კომპი ახალ მაგიდაზე გადავიტანო.

ეროტიკული ლექსი

"მიეცით სიყვარულს სიგიჟის უფლება" - გვანცა თავისთავად ძალიან მიმზიდველი გოგოა. ამას კიდევ ემატება მისი საკმაოდ თამამი ჩაცმულობა. ამან კი გამოიწვია ის, რომ ერთხელ ქუჩაში მიდიოდა თურმე. ბიჭებს ჩაუარა. ხოდა ერთმა თქვა, ვაუ რა მკერდიაო. გვანცამ კი უპასუხა, მეტი არ გენახოს ცხოვრებაშიო. ბიჭი არ დაიბნა: ამაზე უკეთესი მკერდის დედაცო! :) ეს კი მართალი თქვა. იყო დრო და მე და გვანცა საკმაოდ ახლოს ვიყავით ერთმანეთთან. ერთხელ კი ლექსი გამომიგზავნა. მისავით თამამი ლექსი. მიუშვით ვნებები თავიანთ ნებაზე ჩაიცვან ალერსის გარყნილი ჯავშანი და მკერდზე ამბორის ცხელ მიკარებაზე სირცხვილით დაეწვათ გოგოებს თავშალი მიეცით სიყვარულს სიგიჟის უფლება პერანგის მკლავები დაგრძელდეს ფერებით დაუწყვეთ კეფასთან სულს გასაუბრება ჩურჩულზე დაბალი მრთოლვარე ბგერებით დაბანეთ წყვილებმა ერთმანეთს ტანები ჟინმოწყურებულ ამბორის ამალით აავსეთ ფრაზები სულ გამოცანებით უაზრო თემებით, აგზნების დამალვით დაწექით იმდენად პატარა ლოგინზე გინდა თუ არ გინდა სატრფოზე გეძინოს საყვარელს უთხარით "ახლა რომ გიმზერ რატომღაც მინდა მეჩხუბო, მეწყინოს" იმდენად თამამად შეეხეთ ქალის მკერდს შეკრთეს და მოუნდე, დააწყდეს ნერვები ხალხმრავალ ადგილზე ალერსი გარისკეთ რომ ვნებას არასდროს დაუცხროთ ღელვები იფიქრეთ, ცოტაა სადი და ბოკაჩო იმ ვნების კოცონტან, რომელსაც თქვენ აჩენთ შერწყმას თუ გინდა ალერსი მოქაჩო ხუმრობით, ბავშვურად ნაწნავი მოქაჩე შეხსენით გოგოებს სირცხვილის თავშალი მიუშვით ვნებები თავიანთ ნებაზე გახდით სიყვარულის შეშლილი მარშალი საყვარელს ჩურჩულით აკოცეთ კეფაზე. ******* ეჰ, გვანცუნია, გვანცუნია..

24 წლის..

ჯანდაბა! თითქმის მეოთხედი საუკუნე მიცოცხლია. 24 წლის გავხდი და თავი ისევ 18 წლის მგონია. ალბათ ის დრო ჯობდა იმიტომ. აფსუს, ნაჭამი ვარ, თორემ ისეთი პოსტი გამოვიდოდა, ჩემზე მეტად დაიგრუზეოდით. მაგრამ ახლა ძალაინ კარგ ხასიათზე ვარ და მინდა რომ ყველა ასე იყოს. (რა მიხარია, 1 წლით დავბერდი, ჭკუა ისევ იმდენი მაქვს :D ) ქრონოლოგია 1 წლის - ბუნდოვანი კადრია. 2 წლის - კაია მეფობაი. პირველი შვილიშვილი და ისიც ბიჭი. იშშ! ნებივრობა მაშინ იყო თუ იყო. საბჭოთა ნებივრობა. გადმოცემით ვიცი, რომ ამ დროს პირველად ვიყავი ესკალატორზე და ჩემი პირველი რეაქცია: "აუუ, მამიიი, ჯადოსნური კიბეებიიი!!!" 3 წლის - სოჩი. როგორ კარგად მახსოვს. საბჭოთა ოჯახი საბჭოთა კურორტზე. აბა მამი ზღვაი? არ მინდა მანდა მეეე! და მერე მამამ მხარზე შემისვა და ასე ჩამიყვანა. ხოდა აღარც ამოვსულვარ ამის მერე საღამომდე. მახსოვს ეშმაკის ბორბალზე როგორ დარჩა მამას პასპორტი კონტროლერს. მახსოვს მზით დამწვარი დედა და მამა, მაწონს რომ უსვავდა ტანზე. მახსოვს მაშინ პირველად ვნახე ცხოველები ზოოპარკში. 4 წლის - მახსოვს ამ დროს ბაღში დავდიოდი. მახსოვს ჩემი პირველი სიყვარული - სომეხი აქსანა, რომელიც იმიტომ მომწონდა რომ რუსული იცოდა. მახსოვს ჩემი ბაღელი ლექსო, რომელიც ყველაზე მაგარი მეგონა - მასწავლებლის შვილი იყო. შესანიშნავად მახსოვს, რომ ყველას ლექსი ვიცოდი ხოლმე ზეიმზე ზეპირად, ჩემი საკუტარი კი არ მქონდა. და მახსოვს, როგორ ვიწყებდი ტირილს დედაჩემის დანახვისას, როდესაც მას ზეიმზე მაყურებლებში დავინახავდი. და ჩემი პირველი მეტსახელი - გორბაჩოვა. ჰალსტუხის გამო. 5 წლის - ჩემი პირველი დამოუკიდებელი პახოდი: საბავშვო ბაღი - ბამბეულის კომბინატი დედასთან. ეს დაახოლებით 1 კილომეტრამდე მანძილია. ამ დროს აღმოვაჩინე რომ დაჯილდოვებული ვარ ნიჭით: ერთხელ გავლილ გზას ვიმახსოვრებ შესანიშნავად. ამის მერე ამინდის მიუხედავად, მივაგნებ. ბაღში მასწავლებელმა მითხრა, დედა მომიყვანეო. ხოდა მეც დავადე თავი და წავედი დედაჩემტან სამუშაოზე. :) 6 წლის - სკოლა. როგორ მენატრება პირველი კლასები. ჩემი დამრიგებელი: დოდო ჭოხონელიძე, შესანიშნავი პედაგოგი. დღევანდელივთ მახსოვს, როგორ მოვხვდი სხვა კლასში თავიდან. გაბეცებული ბავშვები. ეჰ.. 7 წლის - ფისკულტურის დარბაზიდან გამოსული ბავშვების ყვირილი: მოვიგეეთ, მოვიგეეთ! და მეორეების არანაკლებ ხმამაღალი: წავაგეეთ! წავაგეეთ! 8 წლის - შეშის ღუმელები.. 9 წლის - პირველი დათხოვნა. სკოლაში მივედი და 4 კლასელები დაითხოვესო.. 10 წლის - ჩემი სკოლის სიყვარული (ეჰ, ცირა, ცირა) და პირველი და უკანასკნელი ჩხუბი. ჩხუბიც არ იყო ისე.. უფრო გაუგებრობას დავარქმევდი. საერთოდ არ ვარ კონფლიქტური და მაშინ კიდევ უარესი ბუშტი ვიყავი. 11 თუ 12 თუ 13 წლის - უცნაური ცვლილებები გოგოებზე. გაუგებარი მოთხოვნები და რაც ყველაზე უარესია, მკერდის ტკივილები. ჯანდაბა. რას გვიშვება ეს გარდატეხის ასაკი. 14 წლის - ჩემი პირველი გატრუპვა. ისეთი გატრუპვა, რომ მეტი არ შეიძლება. 10 ლიტრი უბანძესი ღვინო დავლიეთ 4 მა კაცმა.. ბავშვა ანუ. და გავიტრუპეეეე! ერთი ჩემნაირი გატრუპულთაგანი ვეფხისტყაოსნის მოყოლას მთხოვდა და მეც სიამოვნებით ვუსურულებდი თხოვნას: იყო არაბეთს როსტევან.. მახსოვს 3 ჯერ ნამღერი ჩანჩქერო (ერთხელ ამათგან, ბანის თანხლებით) და მახსოვს ჩემი სიმწრით მოგროვებული ფულით როგორ წავედით ვითომ ქალთან და როგორ არ იყო სახლში და როგორ ვუმღერეთ ჩანჩქერო 3 ხმაში. 15 წლის - ყოველთვის ვიყავით მე და ჯადო (იოსებ დონგუზაშვილი) გატაცებული ცდებით და ელექტრო ტექნიკით. თუ სწორად მახსოვს, სწორედ 15 წლისამ ვიყიდეთ რაციები ასე ვახორციელებდით კავშირს განსხვავებით წინა მავთულხლართების გაჭიმვისაგან. და კიდევ უბანში ძმაკაცთან მოწყობილი "ზოოპარკი" ეჰ.. ის დრო ჯობდა. 16 წლის - პირადობის მოწმობა. სკოლა-გიმნაზია "სინათლე". სამხედრო კომისარიატი.. საგამოცდო ტესტირებები. ზუსტად რა ჩამოთვლის. 17-18 წლები - "სინათლეში" გატარებული გაკვეთილები. სამხედროს გაკვეთილი - ათეულის მეთაური გურამი ვანიშვილი გამოცხადდა! თავისუფლააად! კუნძისააააა კენ! გორის ციხეზე პირველი (!) ასვლა. შატალო ბორჯომში. 2 თამუნა კლასში და სულ 5 მოსწავლე. და რაც მთავარია, ჩემი პირველი ნაცნობობა აიბიემის სტანდარტის კომპიუტერტან, რომელსაც ქონდა ვინჩესტერი და თაგვი! (კომპს მანამდეც ვიცნობდი, მაგრამ ის იყო გამომთვლელი მანქანა, ამ სიტყვის თითქმის პირდაპირი მნიშვნელეობით. გრაფიკული არე ამ კომპს არ ქონდა) 19 წლის - მისაღები გამოცდები. არასოდეს დამავიწყდება მაშინდელი ღელვა, ღია კარის დღე, როდესაც მე ერთადერთი ვიყავი ინფორმატიკის ჯგუფიდან, ვინც დაესწრო საერთოდ. და პროფესორ გიორგობიანის რჩევა: წადი შვილო ჯავახიშვილშიო. დამეჯერებინა.. პირველი გამოცდა, უზარმაზარი სტრესი. მეორე გამოცდა, 10 ქულიანი რევანში. მესამე გამოცდა - გამომცდელის კმაყოფილი სახე და ცხოვრებაში პირველი ინტერვიუ, რომელიც ტელევიზიას მივეცი (იმედს). მერე დაიწყო სტუდენტის უცნაური ცხოვრება, ქსეროქსები, სირბილი, სწავლის პროცესში გავლილი კილომეტრები (როცა ვსწავლობ, დავდივარ თან და ხმამაღლა ვკითხულობ), პირველი სამეცნიერო კონფერენცია და პირველი იმედგაცრუებები. 20 წლის - ცხოვრებაში შემოიჭრა ჩემი საკუთარი პერსონლური კომპიუტერი. ამას თან დაერთო გაცნობა ინტერნეტთან და დაილ აფის დედის გინება. მერე 8 00 30 30 ზე მოსული 60 ლარამდე დავალიენებები. ამ ფულის საშოვნად ბაზარში გადაყიდად გატანილი ერექტრო ტექნიკა და ტან რომ ვერაფერი გავყიდე. და პირველი ცდა სამუშაოს პოვნისა. 21 წლის - ჩემს მყუდრო ცხოვრებაში ატომური ბომბივით იყო მისი გამოჩენა.. თამუნა.. მისმა თმამ, სახემ, თვალებმა, ტანმა ჩემი არსება შეარყია, მაქცია რომანტიკოსად, გამომგონებლად, დარდიანად და სულელად. არასოდეს, არასოდეს აღარ გავეკიდები ქალს და ავტობუსს! არასოდეს! ჰო, ამ დროს მუშაობა დავიწყე "გამარჯვებაში" ინტერნეტკაფეში. მაგრამ ჩემი რბილი ხასიათის გამო 1 კვირა გავძელი მარტო. ამ დროს პირველად შევხდი ისეთ ადამიანს, რომელსაც არ გააჩნდა სინდისი და ყველაფერს მარტო თავის საზომით ზომავდა. ამავე წელს ვიწყებ მუშაობას იგივე "გამარჯვებაში" ფოტოატელიეში. 22 წლის - ბოლო კურსი. უკვე მოსაბეზრებელი სტუდენტობა. აბსოლუტურად გაცრუებული იმედები. და ერთადერთი ნასწავლი პრაქტიკული (მადლობა მაია თეთრუაშვილს): თუ რამე გინდა კი არ უნდა დაჯდე და ვაი ეს მქონდეს და ნეტა ის მქონდეს, ჩემოდანი დამეცეს მილონით სავსეო. გაანძრიე ხელი და გექნებაო. წითელ დიპლომზე დამთავრებული სასწავლებელი და 1 კვირაც არ იყო გასული, როდესაც სამუშაოდ ამიყვანეს "პროკრედიტ ბანკში" (წმინდა თარიღი: 2 მაისი). დავასკვენი, რომ 20 ლარიანი ქალი ბანძობაა. :) 23 წლის - პირველად ამ დროს ვნახე ქალი, რომელიც აქტიურობდა და პირველმა შემომთავაზა კოცნა. ამ დროს ვიყავი პირველად ორდღიან ექსკურსიაზე კახეთში. ამ დროს დავანებე როგორღაც საბოლოოდ (საბოლოოა კია?) თავი თამუნაზე ფიქრს. პირველად ვნახე: თბილისის ზღვა, ყველა მეტრო სადგური, ვაკის პარკი, ზოოპარკი და ნიკალა (მადლობა სოფოს) ამ დროს ვიყავი პირველად ჩასული ქუთაისში მარტო იმიტომ, რომ ერთი გოგო მენახა და შეძლებისდაგვარად მესარგებლა სიტუაციით. ამ დროს ვატყობ თავს, რომ ეგოისტი და ძალიან ფეხებზე მკიდია ვხდები. პირველად ვიყავი ქობულეთში ოჯახთან ერთად. ამ დროს იყო ომი, სადაც გამოირკვა ვინ ვინ არის და პირველად ვნახე შეიარაღებული შეშინებულები და შეუიარაღებელი გმირები. ვნახე სიტუაციით მოსარგებლე მელები და ვნახე როგორ სვავდნენ სამშობლოს სადღეგრძელოს სუფრაზე და მერე როგორ აწერდნენ ადამიანს ომის საბაბით ღვინოს. ვიყიდე ახალი კომპი. და აჰა, 24 წლის.. ვინა ვარ მე.. რა მისია მაკისრია ცხოვრებაში. მეოთხედი საუკუნე გავიდა თითქმის და ამ კითხვაზე პასუხი ჯერ არ მიპოვია. ვინა ვარ მე?

ველოსიპედი

მინდა მოგიყვეთ ჩემი ერთი ბავშვობის ოცნების შესახებ, რომელიც აი სულ რამდენიმე საათია ავიხდინე. ჩემ თვითონ. მააშ! ლიპარაკია ველოსიპედზე. თექვსმეტსიჩქარიან! მააშ! პატარა დარაბოტკები კი უნდა, მაგრამ მაგადია. მოკლედ, მივყვეთ ნაბიჯ-ნაბიჯ. ჩემი პირველი ველოსიპედი, ახლაც შესანიშნავად მახსოვს. სამთვლიანი იყო, სადღაც 50 სმ სიმაღლის, ლურჯი. ყიდვიდან პირველივე დღეს მოვაჯექი, გავისეირნე ქუჩაზე. მერე არ მახსოვს, ტოლი დავტოვე და დამავიწყდა.. ტოლი მთხოვა ვიღაცამ და იმას ვათხოვე. მოკლედ, ის კი ფაქტია, რომ სახლში უველოსიპედოდ მივედი. :) ხოდა მშობლებთან დაძაბული დიალოგის მერე გადაწყვიტეს, რომ ფეხით სეირნობა უფრო სასარგებლოა ბავშვისთვის და პარკში წამიყვანეს სასაერნოდ. ხოდა იქ ვნახეთ ეს ჩემი ველიკი და ზედ მჯდარი დიდი ძია, რომლის მასა მინიმუმ 2 ჯერ აღემატებოდა ველოსიპედის დასაშვებ წონას. მეორე ველოსიპედი იყო უკვე დიდის, ორ ბორბლიანი, უზარმაზარი კამერებით. და უკანა თვალზე უყენდებოდა ორი პლასტმასის დამხმარე ბორბალი წონასწორობისათვის. ასე ვისწავლე ველიკის ტარება და წონასწორობის შენარჩუნება. მერე ერთ დამატებით ბორბალზე გადავედი, ბოლოს დამოუკიდებლად ვატარებდი. მაგრამ მოგეხსენებათ მეტისმეტად სწრაფად გავიზარდე, ველოსიპედმა ვერ გამიძლო და ე.წ. "სპიცები" დაიღუნა. რამაც ძალიან დამანაღვლიანა. :( ამის მერე, ვიდრე დღემდე, ანუ სადღაც 15 წლამდე პერიოდში, არ მყავდა არანაირი ველოსიპედი. და ყოველთვის მშურდა იმათი, ვისაც ყავდა და ყურებში ქარის შხულით სიამოვნებით ატრიალებდნენ პედლებს. :( მახსოვს, ერთხელ მეზობლის ველოსიპედით იმდენი ხანი ვიარე, ვიდრე ფეხები 100 კილო არ გახდა და ერთი ბრუნიც ვერ გავაკეთე. :) და მახსოვს კიდევ, ამ ველიკით მოვდიოდი და უეცრად მეზობელი ქუჩიდან ავი ძაღლი გამომენთო.. სად იყო მაშინ სიჩქარეები და კაი ცხოვრება. დარწმუნებული ვარ, უსიჩქარო ველოსიპედზე ახლაც ვერ ავკრიფავ იმ სიჩქარეს, მაშინ რომ მოვხიე იმ ძაღლისგან. :) ხოდა მტკიცედ გადავწყვიტე, ჩემი 5 ბავშვობის ოცნებიდან ერთ-ერთი, ანუ ველოსიპედის ყოლის ოცნება ამეხდინა რადაც არ უნდა დამჯდომოდა.. ანუ იაფად ჯობდა.. მოკლედ, გორში იყიდება ველოსიპედები 350 ლარი ღირს. ეს კი ძვირია. ხოდა შევედი ინეტში, რამდენიმე ველიკი ავარჩიე 250 ლარის ფარგალში და გამოვემართე გოროდში. ავტობუსიდან ჩამოვედი და მძღოლს ვეკითხები, ველოსიპედის წამოღება თუ შეგიძლიათ თქო. ამ მომენტმა შეცვალა ძალიან ბევრი რამ და ფაქტიურად გაარომაგა ჩემი ხარჯები. საქმე იმაშია, რომ მძღოლმა გორელი ადამანის მობილური მომცა, ვისაც ველოსიპედები 200 ლარში ყავდა. ძალიან დაბალი დონეა. დავურეკე თბილისიდან, როგორი ველოსიპედია თქო და არ ვიციო. ამის დედაც! აი ამის გამო მომიწია ისევ გორში ჩასვლა იმის იმედით (იმედი უაზრო გრძნობაა), რომ ეს ველოსიპედები კარგები აღმოჩნდებოდნენ. თბილისში მომეწონა ერთი ველიკი, ექსრტიმი ერქვა, ძალიან მაგარი ვიდი ქონდა.. პრინციპში ცოტა გაცვეთილი კი იყო, მაგრამ საკაიფო იყო. 220 ლარი ქონდა ფასი. მე კი ამ უაზრო იმედის გადამკიდე ჩავედი უკან გორში და ვნახე ის კაცი.. დაჟანგებული ველოსიპედები.. და თავის მართლება: რაც ველოსიპედი, ის ფასიო. არადა 100 ლარიც არ ღირდა რა. სამუშაო კვირამ ზოზინით გაიარა. :( როგორც იქნა მოღოღდა შაბათი. ჩამოვედი გოროდში და ექსტიმი გაყიდული დამხვდა. :( კიდევ კარგი მქონდა კიდევ "ზაპასნოი" ვარიანტი: იქსგეიმს - ამერიკული წარმოების. მაგრამ 300 ლარიდან 250 მდე არაფრით არ ჩამოვიდა. 280 ლარი ბოლო ფასიო. ჯერ იყო და მეტროში დაცვას ვეჩალიჩე, ველოსიპედს თქო ჩავიყვან და დიდუბეში ამოვალ, გეხვეწებით, გზები არ ვიცი თქო. არაო. მერე მარშუტკას ვერ მივაგენი. ველოსიპედის პატრონს შევეცოდე და თვითონ ჩამოვიდა. სანამ ჩამივიდოდა, ისნის მეტროსთან სკვერში ვიღაცა სქელტრაკა ქალის ლაპარაკს, უფრო ზუსტად კი ჩხუბს ვუსმენდი. ვიღაცას საქმეს ურჩევდა მობილში. მერე ჩანტებით მოვაჭრე ქალმა კაპრონის თოკი გააბა ნაძვებს შორის და ზედ ჩანთები უნდა დაეკიდა. ხოდა ამ დროს ერთი ბიჭი გამწარებული გამოიქცა იქვე მდებარე ტოტალიზატორიდან, თოკი ვერ დაინახა და წამოედო ცხირით. ანუ თოკი იყო მისი ცხირის სიმაღლეზე. ხოდა ეს ბიჭი ისეთი ამოპროწიალდა ჰაერში, კინოებში რომ მინახავს ასეთი რამე მარტო. :) მანამდე კი პატიოსნად მივდიოდი გუდვილთან საქმეზე. ხოდა მარშუტკაში ადგილი არ იყო. მეც ვიდექი ფეხზე. იმის გამო, რომ გზას ვერ ვხედავდი, გადავწყვიტე მგზავრები მაინც დამეთვალიერებინა. ხოდა პირველივე წამს ყურადღება მიიქციეს ერთი სათვალეებიანი (მომწონს სათვალეებიანი) გოგოს ძუძუებმა. ეს გოგო იჯდა ფანჯრის მხარეს ზუსტად ჩემს წინ და ეცვა არც ისე გულ ამოღებული მაიკა. მაგრამ როდესაც ისეთი მაღალი ხარ, რომ მარშუტკაში ვერ ეტევი ჩემსავით, ეს ძუძუები დაბლა ექცევა და ძალიან (ვიმეორებ, ძალიან. ეს ნიშნავს რომ ქვედა მხარის გარდა დანარჩენი სულ, წვერებიანად.) კარგად ჩანს. თან რომელი გადასარევი გზებია. მაშუტკა ჯაყჯაყებს, ძუძუები თამაშობენ. :) რაღაც მომენტში შევამჩნიე რომ ზოგიერთი ადგილები გააქტიურებას იწყებდნენ. ხოდა ჩემდა გულის დასაწყვეტად იძულებული გავხდი ამ შესანიშნავი სანახაობისათვის მომეწყვიტა თვალი. ისე სურათის გადაღების რეალური შანსი მქონდა, მაგრამ ტეხდა.. ახლა კი დავითვალოთ ჩემი 2 კვირის ვიზიტის ხარჯები: *** ძირითადი ხარჯები ****** ველიკი - 280 ტაქსი ისნიდან დიდუბემდე - 10 ავტობუსის ხარჯი 1 ვიზიტი - 10 *******დამატებითი ხარჯები***** მეტროს ხარჯი 2 ვიზიტი- 5 მარშუტკის ხარჯი 2 ვიზიტი - 2 კვების ხარჯი 2 ვიზიტი - 16+4+3=23 *********ჯამი********* 280+20+30=330 ლარი დასკვა: მაინც მოგებაში ვყოფილვარ.. 20 ლარი.. ესეც ფულია.. მემგონია. ჰმ..

კრახი

არ მეგონა.. არ მეგონა თუ ასე დამთავრდებოდა.. ან იქნებ არც დამთავრდა, მაგრამ თუ ასეთი იქნებოდა ამდენი ხნის შრომის შედეგი.. რა საშინელი გრძნობაა.. ერთიანად მოვეშვი და თითქმის ყველანაირი იმედი დავკარგე.. შეხედეთ ამას :(

სად წავიდა ჩემი ქართული ტექსტი? რატომ ვერ კითხულობს?

საქმე კი იმაში იყო, რომ ინგლისური სახელების ნაცვლად ეს ჩვენი პატივცემული სტალკერი, რატომღაც რუსულად წერდა ჩარების სახელებს. არაფერმა არ უშველა, რეები არ ვცადე, როგორ არ შევცვალე ფაილები.. შენც არ მომიკვდე! არადა შრიფტის ფაილებში აღარ არის რუსული ასოები. ამიტომ სახელის ადგილი თამაშში იყო ცარიელი.ხოდა გადავწყვიტე წამეშალა სტალკერი და თავიდან დამეყენებინა. შემემოწმებინა, ტავიდანვე რუსული სახლები თუ არა. რაღაცა დირექტიქსისი ერორი კი ამოაგდო, მაგრამ თამაში დადგა და გაეშვა. სახელები, როგორც მახსოვდა, იყო ინგლისურად, Marked one. და არა "მეჩანნი" - რუსულად. მერე ავდექი და უკვე ნათარგმნი ქართული ტექსტი ჩავაგდე. რად გინდა - მაინც Marked one წერია. თუმცა დილაოგები ქართულია. ცოტა ვიჩალიჩე და მერე ვიფიქრე, აბა შრიფტების ფაილებსაც ჩავაგდებ თქო.. ასე წესით ასოები უნდა ქართული გამხდარიყო. მაგრამ, როგორც ზემოთ სურათში ხედავთ, ისევ ინგლისურია, ამის დედაც! ააააააააააააააა! რა ჯანდაბააა! რა დოზანა ეტაკა? ამისთვის ვშრომობდი? ამისთვის დავითხარე თვალები? ეს არ იყო ჩემი მიზანი! რა ჭირი სჭირს, რა დოზანააა?! ბლიააააააად!! ვსო ბუძეტ, გურამ, ვსო სძელაემ. ახლა დაწყნარდი.. აბა იმაზე იფიქრე, ამდენი რომ წაიკითხა და მაინც რომ ვერაფერი გაიგო, შენს ბლოგს რომ კითხულობს, იმაზე იფიქრე, ის ალბათ უარეს დღეშია ახლა. ვსო ბუძეტ, გურამ..

კოცნის მეცნიერება

საერთოდ ეროტიკული საკითხების მეცნიერულ დონეზე განხილვა ფრიად სახალისო და საინტერესო პროცედურაა. ხოლო როდესაც ამას თვით Discovery აკეთებს, ეკ უკვე მეცნიერებაა. გთხოვთ იხილოთ ვიდიუ, რომელსაც დიდი იმედი მაქვს არ წაშლის Myvideo.ge-ს ამინისტრაცია.

ლექსიკონი - ა

დიდი დიდი ხანია მინდა რომ დავწერო ეს ოხერი და ვერა რა, მუზა ვერ მოვიდა. არც ახლაა მოსული, ამიტომ თუ ისეთი არ გამოვიდა, როგორიც საჭირო იყო, შემდეგ ჯერზე მეტად შევეცდები. ა

• აა! - გაურკვეველი დანუშნულების წამოძახილი, რომელიც ერთდროულად შეიძლება ნიშნავდეს რომ მოსაუბრემ ვერაფერი გაიგო, რომ რამე ეტკინა და რომ ესმის თქვენი.. არაფერიც არ ესმის! შესანიშნავად ესმის.
• აბა? - კითხვა, რომელიც ნიშნავს სად არისო. ამ კითხვაზე პასუხია "ენდე!"
• ამერიკა - ადგილი, სადაც საბჭოთა დროს იმას ისროდნენ, ვინც აბრაზებდა (დავხცო, გავისროლო ამერიკაში) ახლა კი თავისით გარბიან მანდეთ.
• ალამი - საგანი, რომელიც გამოიყენება მიტინგებზე საწინააღმდეგო აზრის გამომთქმელთათვის სწორი ნაწლავის გამოსაწმენდად. (იხ. დროშა)
• ანჩხლი - საკალელი. :*
• ალიგატორი - ავრცელებული აზრით, ესაა გოგოების ის კატეოგრია, რომელიც ამა-თუ-იმ სუბიექტს არ მოსდის თვალში. უფრო ხშირად გამოყენებადი სიტყვა ამ დროს არის ნიანგი (იხ. ნიანგი) ჟარნოგში "კრაკადილი"
• არმია - ხალხის დაჯგუფება, ვინც ახორციელებს ჩვენს დაცვას უცხო აგრესორებისაგან. ასევე ხალხი, ვინც იღებს იმდენ კრედიტს, რომ მერე ვეღარ იხდის და/ან სახლში ვერაფერი მიაქვს.
• არმენა - სომეხი კაცის სახელი
• არნოლდა - ებრაელი კაცის სახელი
• არისტოფანა - მხატვარი კაცის სახელი
• აეროპორტი - შენობა, რომელიც განკუთვნილია თვითმფრინავების მიღება-გაშვებისათვის. ასევე მეტეოროლოგიური პირობების (ქარი, წვიმა) შესასწავლად.
• არმანი - ის, ვინც ძორძოა
• ამინდი - ბუნების მოვლენა, რომელიც გამოიყენება ხასიათის გასაფუჭებლად (თუ ამინდი ცუდია) ან მიტინგების გასამართად (თუ ამინდი კარგია).
• არმაგედონი - ის, რაც ორჯერ უნდა მოსულიყო წესით დღემდე, (1000 წელს, 2000 წელს), მაგრამ ეტყობა მესამე და სამართალს ელოდება ან ტრანსპორტმა გაასწრო ან გადაიფიქრა საერთოდ წამოსვლა (ვის უნდა არეულ ქვეყანაში ჩამოსვლა პრინციპში)
• ალინანო - სხვაზე გემრიელი ლიმონათი, 5 თეთრით ძვირი ოღონდ.
• არაყი - ფორუმელთა სასმელი.
• ალაჰი - ის ვისაც აკბარს ეუბნებიან
• აკბარი - ის რასაც ალაჰს ეუბნებიან
• ატომი - ელემენტარული ნაწილაკი, რომელსაც შეიცავს ყველა ელემენტი და მისი გაშიშვლებით ვერანაირ სიამოვნებას ვერ მიიღებ.
• ალგოლითმი - წესების ერთობლიობა, რომლელტა მიმდევრობით შესრულებასაც მივყევართ სასურველ შედეგამდე და რაც არ იციან ჩვენმა პოლიტიკოსებმა.
• ალიტერაცია - აზრზე რომ არავინაა რა არის, ის.
• ავტობუსი - ადგილი, სადაც იკრიბება ხალხი და ან არის ჩუმად (ეს იდეალური შემთხვევა) ან ლაპარაკობს ტელეფონზე ან მსჯელობს პოლიტიკაზე ან ცარიელია.

გაგრძელება იქნება.

რაღაცნაირი გრძნობა..

რა ხდება ახლა. ერთ უაზრობაზე მინდა დავწერო, იმიტომ რომ არაფერი დამიწერია დღეს. ახლახანს შევედი ადნაზე და ვნახე, რომ 2 მა ადამიანმა წამშალა. 1 ის არ გამიკვირდა. მეორეს მეგონა ვევასებოდი. ჩანს ისიც ნერვებს უფრთილხდება ან არ მოვწონდი და თავს მაჩვეებდა ან მე მეგონა რომ მოვწონდი. მთავარი ისაა, რომ როდესაც წამშალა, არაფერი ცუდი არ ვიგრძენი. არც სინანული, არც რა ვიცი.. რა უნდა მეგრძნო კიდე. დავინახე რომ "იმან წაგშალაო", მონიტორს ხელი დავუქნიე, აუფ ვიდერშრეიბენ, მაინ ლიბე თქო და დავაწექი კნოპს "OK" მერე მოვიდა უცნაური გრძნობა. აი, ადამიანს მეგონა ვევასებოდი, მე მომწონდა მაგალითად. ხოდა უცებ ვხედავ, რომ ჩემთან მეგობრობა და მიმოწერა აღარ სურს და მეც ამას ეგრე ვატარებ, თითქოს ბურგუდზონიის რომელიმე ტომის წევრი ჩავარდნილიყვეს წყალში. უცნაური გრძნობა იმაში მდგომარეობს, რომ ერთდროულად შეიცავს დანაშაულის გრძნობის, სინანულის, გაბრაზების და თავმოყვარეობის ელემენტებს. რა აქვია ასეთ გრძნობას? მე არ გთხოვთ რჩევების მოცემას. მაგრამ ჩემ თავს ვეკითხები, იქნებ არ მოვიქეცი სწორად? ან იქნებ სწორად მოვიქეცი და ჯანდაბას მაგის ტავიც? სამქე იმაშია, რომ ეს პირველი ადამიანი არაა ვისაც ასე ვატარებ. არადა ვიღა დარჩება ბოლოს? უცნაური გრძნობაა ნამეტანი..

იშშ!!!

არა რა, იმენა ჩემი თავით აღშფრთოვანებული ვარ. ძალიან კმაყოფილი ვარ. მიყვარს ჩემი თავი. აი ამ მომენტში მიყვარს ჩემი საცოდავი სხეული. გმირულად მომყვება ჩემი არც თუ ჯანმრთელი ოცნებებისაკენ და არ იზოგავს არც ერთ ორგანოს. ახლა მუშაობის დროა, 1 საათი გახდეს სადაცაა? მაგრამ ეგრე იცის მუშაობამ, შეგიყოლებს. ანუ ისეთმა მუშაობამ, რომელიც გართობის ტოლფასია. ისე მე რომ მკითხო, თუკი სამუშაო სიამოვნებას არ განიჭებს, შენი მარგი ქმედების კოეფიციენტი 30%-ს არ სცილდება. რაშია ახლა საქმე: კამასუტრო სტალკერინო!!!

სტალკერის შრიფტების ძირითადი ნაწილი გადაქართულებულია!!! ანუ 800 წერტილზე თუ გინდა, ახლავე შეგიძლია ითამაშო სტალკერი ქართულად. მართალია შრიფტი მეტად განიერი და ზორბა გამოვიდა, მართალია ორიგინალ ტექსტებთან შედარებით უამრავი ფრაზა გამოვტოვე ადგილის ეკონომიის მიზნით, მართალია ზოგიერთი სიტყვა ისეთი უაზრო ნათარგმნია, რომ ვერ გაიგებ რა ხდება, მართალია რომ ამ მომენტში არც ერთი რუსული ასო აღარაა შრიფტში (რის გამოც არც ერთი სახელი არ ჩანს).. მაგრამ ეს უკვე ქართული სტალკერია. აი ამისთვის ვიდექით იმ წვიმაში!

ამას წინად ვმსჯელობდით ოცნებასა და მის რაობაზე. ხოდა ასეთი აზრი დაფიქსირდა: ოცნება და მიზანი რით განსხვავდება ერთმანეთისგან და რა აზრი აქვს ოცნებას, როცა სრულდება, სიცარიელე რჩებაო. აი ამხანაგებო, ამ კითხვის პასუხი: მე არ ვთვლი, რომ როდესაც ჩემი მიზანი ოცნებად ვაქციე და შემდეგ ავასრულე, უმისობით გამოწვეული არე ცარიელია. პირიქით, ეს არე, რომელსაც უკვე ქართული სტალკერი ქვია, უფრო წინ მიბიძგებს. შემდეგი გაჩერება იქნება ყველა შრიფტის გადაქართულება და მერე უკვე დაგვირგვინება: ხმების თარგმნაც!!!

იშშშ, ამხანაგებო! იშშშ!!!

ვერ ვწერ..

ჯანდაბა! ჯანდაბა თქო! მინდოდა დამეწერა რამე.. მინდოდა ლექსიკონი დამეწერა. მინდოდა რამე მხიარული გამომსვლოდა. მარა მუზა არ მყავს. დავიჯერო ასეთი დაღლილი ვარ? თუ რა ჭირი მჭირს? შემოქმედებითი კრიზისი. ნურას უკაცრავად. მე ფინანსური კრიზისი არ შემეხო და ახლა კიდე შემოქმედებითი კრიზისი მინდა მეე? არაა! აი ეს ნახეთ მანამ, სანამ რამეს მოვიფიქრებ.

მეპოსტვინება..

აღმართს დაღმართი მოსდევსო.. ხოდა აჰა, გრუზმა გამიარა და მეპოსტვინება. 2 დღის გეგმას გადავაჭარბე და ამოცანაც მოვიფიქრე: 1 მუშა 4 დეტალის გამოჩარხვას ანდომებს 2 საათი. მეორე მუშა - 6 საათი (ეს ზარმაცია ანუ). რამდენ საათს მოანდომებს ორივე მუშა 4 დეტალის გამოჩარხვას? :) არადა ხვალე ვმუშაობ 9 საათიდან და იქამდე 6 საათზე სულ ცოტათი მეტი დრო დარჩა. რამე მინდა რომ.. მინდა რომ შევქმნა, ენერგიას ვგრძნობ. მარა ჩემი ფეხი, გარეთ ბნელა, მამაჩემი ჩემს ოთახში დაწვა (იმიტომ რომ ჩემი და დედაჩემთან გადავიდა).. მოკლედ ვზივარ და უჩუმრად ვწერ როგორც შემიძლია. კარგი იქნებოდა ახლა ვიყო 5 წლით პატარა და თუნდაც რაც მაქვს, იმაზე 1 წლით ნაკლები ჭკუა მქონდეს. იფ.. რამდენ სისულელეს აღარ გავაკეთებდიი.. პირველ რიგში იმ გოგოს არ შევაკლავდი თავს და ნერვებს. მერე.. მერე ცეკვას უკეთესად ვისწავლიდი და გიტარასაც არ გავატეხინებდი ზოგიერთებს.

What is love?

ეს არის "Must See" ვიდიუ.

გრუზი..

ბლიად! სულ კარგ ხასიათზე ვერ იქნები კაცი! არ არის ასე! ხოდა ვიძახი, აი ახლა ვიძახი და ახლა ვფიქრობ ასე: ამ ცხოვრების დედას შე#$%ი! დიახ, ვიგინები! იმიტომ რომ დაგრუზული ვარ! და აქაურობის დედა მოვ%%^ან კიდე! სადა ვცხოვრობ, ეს ქვეყანაა, ეს საერთოდ სამყაროა, ეს არის.. ეს ყლ&^%ბაა! ან ეს სიტყვა რაღა ჩემი დურბინდია, რამე წესიერი ვერ მოიგონეს? დაგრუზული ვარ! ძალიან დაგრუზული ვარ! პირი მეტყ#$%ება, ისეთი დაგრუზული ვარ! ნერვები მეშლება, მეფურტკნება, მეღრღნება სამყაროს ცქერით. უაზრო, არალოგიკური, ცივი და მლიქვნელი სამყაროს ცქერით! და ყველაფერზე მეშლება ნერვები! იმიტომ რომ დაგრუზული ვარ! ხოლო დაგრუზული იმიტომ ვარ რომ დებილი ვარ! იმიტომ რომ ვერ ვუგებ ვერავის და ვერავინ ვერ მიგებს! არც ერთი არაფრის აზრზე არა ხართ! საერთოდ! თქვენთან ლაპრაკი არ ღირს, თქვე ლაბორატორიის ვირთხებო! თქვე ცხოვრების მშიერმუცელა მონებო! ვისზე მეტი ხართ, თქვე სირ$%^&^ალებო! რა გიყრიათ თავში საერთოდ, რა გიდევთ ჯიბეში, რა გაქვთ სახლში, ვინა ხართ საერთოდ ამდენს რომ ლაპარაკობთ და თავს იჩენთ? თქვენ რა ხმა გაქვთ ამოსაღები, წადით თავი მოიკალით, სამყაროს გამოადექით რამეში ქე მაინც! ოოოო, ახლა ისეთი გაბრაზებული ვარ, რამის კლავიატურა დავამტრიო. იმიტომ რომ შურიანი და ეგოისტი გავხდი. იმიტომ რომ ყველას ჩემზე მეტი გონია თავი და იძულებული ვარ მეც ავყვე და ისინი გავაკეთო, რაც არ მინდა. იმიტომ რომ ვიღაც უწიგნური არსებები, ზოდიაქოთი რომ ყ ასოზე არიან დაწყებულები და მიყოლებით 2 წიგნი არ აქვთ წაკითხული, ისინი ჭკუას მასწავლიან. და რაღაცა გონიათ თავი. აჰა, კითხულობ ამას, არა? შენ შენ ვინღა ხარ, შენ თავს შეხედე. საერთოდ ხარ ვინმე? იქნებ "რა" კითხვა უფრო დაგესმის, განა ასე არაა? უკვე "რა" გახდი, შე საცოდავო! შემოდიხარ და მერე ალბათ იცინი. წადი და გრეჩიხას დასცინე, შენი დასაცინი ვინაა, ცალფაზიანო ლოთო?! ააა, აგრესია მოგეძალა? ვანა წყლით გაავსე და შიგნით ჩაწექი, ნახშირის ტაბლეტები დალიე და ძილის წინ პირჯვარი სამჯერ გადაიწერე, არა მოგელანდოს რა! მეცოდებით! ყველანი მეცოდებით! ჩემი თავი მეცოდება ყველაზე მეტად თქვენს ხელში! რა მინდოდა ამ სამყაროში საერთოდ! ბლიიიინ! 24 წელია არავის ვყვარებივარ ისეთს, მეც რომ მყვარებოდა! მარტო ამისთვის შეიძლება თავის მოკვლაზე ფიქრი! ან რა მუსიკას ვუსმენ, როდის აქეთ გავხდი ჰარდ მეტალისტი? რატომ ვუსმენ უკვე 2 კვირაზე მეტია ასეთ გიტარის ხერხვებს და რატომ მაქვს გული დამძიმებული 2 წელზე მეტია? აღარ მინდა აქ, აღარ მინდა! წამიყვანეთ ვინმემ სახლში! ვერც ერთს ვერ გიტანთ! ლოთებო! გარყვნილებო! გაგრიებო! უაზროებო! მე მეზიზღებით და მიჩუქნია ეს სიძულვილი თქვენთვის! ჯანდაბა! ამის დედაც ჯეკ! უკვე ყელამდე მძღ$%^ში ვართ და ვერავინ ხვდება განა? როდემდე უნდა დავიკიდოთ ეს ყველაფერი, როსღა გვეღირსოს ჩვენ გაღვიძება? როდემდე შეიძლება განსხვავებულად მოაზროვნე კაცს გიჟი ერქვას? უუუუხ! რამდენი მიწერია.. როდესაც დაგრუზული ვარ, ჭამა მშველის. როცა ვჭამ - ვსუქდები. და ეს კიდევ მეტად მგრუზავს. ამიტომ კიდევ მეტს ვჭამ.. არ შეიძლება დიდხანს გაგრძელდეს ეს მდგომარეობა. ახლა ხომ მინიმუმ 100 ნერვული უჯრედი მოკვდა? ისინი კი არ აღდგება.. ყოველ დღე რომ 100 უჯრედი მოკვდეს, თვეში 3 000 გამოვა. წელიწადში კი 36 000!!! რა თქმა უნდა ზღვაში წვეთია 4 მილიარდ ნეირონთან შედარებით, მაგრამ 24 წლის მანძილზე 864 000 ნეირონი იქნებოდა მკვდარი.. აჰა, ისევ პოხუისტობებს ვწერ და ამაზე კიდევ ვიგრუზები. იუმორი: ლოთის ფილოსოფია - როდესაც ბევრს ვსვავ, ხელი მიკანკალებს, სასმელი მექცევა და უფრო ცოტას ვსვავ. ანუ რაც მეტს ვსვავ - უფრო ცოტას ვსვავ. :( ახლა სიტყვებს ცოტა ჩავაცენზურებ, თორემ ძალიან გინებებია.. და ეს არ მკიდია! იმიტომ რომ დაგრუზული აღარ ვარ. All you need is love-ო, მითხრა ამას წინათ ექიმმა, გვარად ლენონმა.

ყვავის ბუდეები

*********************************** ყვავა (Big Crow) ამ პოტთან არანაირ კავშირში არაა ბაზილიო ძალიან კარგი გოგოა. მაგრამ არ ვიცი რატომ არის ხოლმე სულ ასეთ დაგრუზულ ხასიათზე. პრინციპში ერთხელ მითხრა, ბლოგზე მაშინ ვწერ, როდესაც დაგრუზული ვარო. ასე რომ, ვინაიდან ბლოგიდან ვიცნობ, ანუ რასაც არ წერს, ის ნაწილი ჯობია.. თუ როგორ უნდა მეთქვა.. მოკლედ, ამას წინათ ვკითხულობ მის ბლოგზე, რომ ზეპირად ვიცი რამდენი ყვავის ბუდეა გორიდან თბილისამდე გზაზეო, ახლა ვნახე, 3 გაფუჭებულა და 1 ახალიაო. ხოდა დღესაც, მოვდივარ თბილისიდან და გამოვცდი თუ არა იგოეთს (სადაც კედელზე აწერია: გზა მშვიდობისა გოჩა) ხეზე შევამჩნიე ყვავის ბუდე. და ბაზილიო გამახსენდა. გადავწყვიტე დავითვალო ყვავის ბუდეები. მით უმეტეს, სხვა საქმე არა მქონდა რა, გარდა იმისა, რომ მშენებარე ავტობანს ვუყურებდი. :) ხოდა ასე. 1 ბუდე, 2, 3, 4.. 10.. 23.. 32.. ამ 32 დან 30 იყო გზის მარცხენა მხარეს, 2 - შუაში. ვაგრძელებ 33, 35, 38.. მოკლედ, თვალები რომ საკაიფოდ ამიჭრელდა, როგორც იქნა მივაღწიე შვშვებამდე. ანუ ლოგიკურად თუ ვიაზროვნებთ, ამის მერე ყვავის ბუდეები აღარ უნდა იყოს, უნდა იყოს შაშვის ბუდეები. მორალი: უსაქმური კაციო ავტობუსიდან ყვავის ბუდეებს ითვლიდა და იმას ფიქრობდა, ცუდად ჯდომას ცუდად შრომა ჯობიაო.

უკნიდან ლამაზი ქალები

გუშინ თბილისში გახლდით. სწორედ ამიტომ არ არის გუშინდელი პოსტი. სამაგიეროდ დღეს დავწერ ორ ცალს. :) ამჯერად მინდა შევეხო ისეთ ფენომენს, როგორიცაა უკნიდან ლამაზი ქალები. ბევრი ლაი ლაი არ გვინდა, ეგრევე მოკლედ მოვჭრი სათქმელს. ამოვდივარ მარჯანიშვილზე ესე იგი. ნუ, მაგ მეტროს მიმდებარე ტერიტორია სავსეა პრიკოლი განცხადებებით, მაგრამ ეს თემას არ ეხება. უბრალოდ დათბა და შესაბამისად მდედრებმა დაიწყეს შილიფად ჩაცმა. :) ხოდა ამოვდივარ მეტროდან, ავდივარ კიბეებზე და ვხედავ ჩემს წინ მიდის გოგოოო.. იმის დედა ვატირეეე.. სიგარეტს რომ ვეწეოდე, სიგარეტიც კი ზემოთ წავიდოდა ეგეთი იყო.. მოკლედ გადავიქეცი თვალებად და მივდევ ამ გოგოს. თან მიხარია რომ ასეთ კარგ ქვეყანაში ვცხოვრობ, ასეთი ლამაზი გოგოები გვყავს.. და უცებ ეჭვმა გამკენწლა - გამახსენდა ფენომენი. გავუსწარი, ვითომ უკან მოვიხედე და ხელში შემრჩა.. ხელში შემრჩა დიდ ცხვირა, არაპროპორციული სახის მქონე მდედრი.. სამწუხაროა. :( ჩავედი უკან მეტროში. საქმეზე დავდიოდი და მეტროს გადაკეტვა ჯერ ვერ მოასწრო ოპოზიციამ. ხოდა ამ ტრანსპორტს ვანიჭებდი ყოველთვის უპირატესობას. ჩავედი ესე იგი და ამოვედი ვაგზალზე. ამოვედი ვაგზალზე და ვხედავ.. ნუ ისტორია იგივეა. ულამაზესი, უფრო სწორად, უსექსუალურესი გოგო მიდის ჩემს წინ. გამოცდილებით ვიცი, რომ არ უნდა ავღფრთოვანდე მისით, სანამ სახეს არ ვნახავ. სახეზე კი კაცს გავდა.. შავი, ულვაშები და რამე.. :( ჩავედი ვაგზალზე, ამოვედი ბიბუბეში. მოკლედ, შიშითღა ვუყურებ ამ მდედრებს, სადაც სექსუალურს დავინახავ, გული მისკდება, სახეზე საშინელება იქნება თქო. და უმეტეს შემთხვევაში ასეც ხდებოდა.. რაღაცა არსებობს არა, ამხანაგებო? რატომ დადაბლდნენ და რატომ დამაინჯდნენ გოგოები? რატომ ცდილობენ ამის კომპენსაციას სექსუალობის ხარჯზე? ალბათ არის ისეთი კატეგორია ბიჭების, ვინაც ასეთ უკნიდან ლამაზებზე აფანატებს. ალბათ ეს ბიჭები სპორტულ გაზეთებს კითხულობენ, მერე არ აგდებენ და ასეთ გოგოებს აფარებენ სახეზე.. სახე კარგი, მაგრამ სიმაღლეს რას უშვრები? იქნებ მე ვარ ექსტრემელურად მაღალი და იმიტომ მეჩვენებიან სხვები დაბლები? ან იქნებ რაღაცა მართლა არსებობს? საერთოდ ახალი თაობა მაღალია ხოლმე წინა თაობასთან შედარებით. ერთმა მითხრა, ეს სიგარეტის ბრალიაო. და კიდევ არასწორი კვების. თუკი ორგანიზმს საშენი მასალა არ მიაწოდე, როგორ იქნები ტანადი? ხოლო ასეთ მშიერ ორგანიზმს რომ კიდევ სიგარეტს და ათას ნაგავს დაუმატებ, რა თქმა უნდა სილმაზე და სტრუქტურა დაირღვევა. ყველაფერს დაფარავ ქალი და კაციც, ფეხებზე ლაქები გაქვს - შარვალს ჩაიცმევ, ბანჯგვლიანი ხელები გაქვს ქალს - გრძელ სახელოებიანს მოირგებ. მაგრამ სახეს რას უშვრები? იქნებ ამიტომაცაა მოდაში ასეთი ბუზი სათვალეები? სახის უმეტესი ნაწილი არ ჩანს. არდა ყველაზე ლამაზი ქალში სწორედ სახეა. არ გვინდა სექსუალობა, მე არ მინდა ყოველ შემთხვევაში. ნუ იქნება ტოპ მოდელის ფეხების და პამელა ანდერსონის მკერდის მქონე გოგო. მტავარია სახეზე იყოს მიმზიდველი და სახე ქონდეს ლამაზი. იუმორი: სვამეხი ქალი მისდევს. ქალი ქაქაია ლამაზი, სლუში, სვამეხი დორბლი მოსდის. ტრაკი მიათამაშოს, სვამეხი თვალებიც მასე თამაშობს. ნაბიჯი გადაადგას - სვამეხი სერცე ფრთხილაობს. მისდევს ასე იგი, ჰოო? და ვსდრუხ და სავსემ გადაუსცრო.სახეზე შახედა სვამეხი, გული გაუსქდა, ნუ! ეუბნება: ჟენშინა, ქაქ ვამ ნე სთიდნა, თაქუიუ ჟოფუ ფორთიშ - ო.

ისტორიები ლუდზე

დაპირებისამებრ, მინდა მოგიყვეთ რამოდენიმე ისტორია, რომელიც გადამხდენია თავს ლუდის სიყვარულის გამო. ისტორია 1 - ეტიუდი იყო ეგეთი დრო, როდესაც თავზე მეტი ბუნდღა მქონდა, თავში ნაკლები ტვინი და ჯიბეში არ იყო ფული. როგორც მიხვდით, ლაპარაკია ჩემს თინეიჯერობის ასაკზე. ხოდა ასეთ ასაკში მოსკოვიდან (მაშინ მოძმე სახელმწიფო იყო და ჩვენი მეფეები თაფლუჭს სვავდნენ და რუს ნაშებს სდღ.. მოკლედ ეფერებოდნენ) ჩამოდიდა ჩემი უბნელი და ძმაკაცი, რომელიც აქაც შემოდის იმედია (გიორგას მოკითხვა). მოკლედ მანამდე ლუდი არ მქონდა ასე ხშირად მოხმარებაში, დიდ რუსეთში კი მაგარ ხოდში ყოფილა. ხოდა ამანაც, აბა ლუდი დავცხოთო. ოო, თავიდანვე მომეწონა ეს ქაფიანი სითხე, ნელა ნელა რომ გათრობს და ასევე ნელა რომ ფხიზლდები. მოკლედ, დავლიეთ ლუდი. კიდე დავლოთო. კიდე დავლიეთ. მოდი კიდე დავლიოთო. ისაა.. ნუ კარგი, კიდე დავლიეთ.. ხოდა საკაიფოდ დავთვერი. დავდე თავი სადღაც და მეორე დღეს მახსოვს რომ სახლში გავიღვიძე. როგორ მივედი იქამდე, არ ვიცი. მადლობა გიორგის. :) ისტორია 2 - 26/4 აბა, კაცი მოსკოვიდან ჩამოვიდა, აქ დარჩენილი კლასელები, ძმაკაცები, მეგობრები, ნაცნობები ხომ უნდა ენახა? ხოდა ერთხელაც ნახვის პროცესში ვართ და მოდი კარტი ვითამაშოთო. მე დიდი კარტის მოთამაშე არა ვარ სიმართლე გითხრათ, მაგრამ ამ დროს ერთ-ერთმა მოთამაშემ მოიტანა 26 ცალი (ან ეს 26 რა იყო) ყ ასოზე დაწყებული ლუდი. ხოდა ასე, დავჯექით, ვჯოკრაობთ, ვაგებ, ვიგებ.. მემგონი "აუთქასთს" ვუსმენდით და თურმე რამდენი ტექსტი მცოდნია ზეპირად. :) მოკლედ ლუდი გამოილევა, ჩაყოფ ხელს პარკში, მოიღებ ახალ ბოთლს და ვაგრძელებთ დალევა-თამაშს. ხოდა ეგ არის უნდა დავამთავროთ და ჩავყავი ხელი.. სადღაა ლუდი.. მოკლედ როგორ დავლიეთ 26 ბოთლი ლუდი 4 მა კაცმა, ახლაც არ ვიცი.. ერთი ის ვიცი, მაგიდიდან რომ ავდექი, ძალიან გალამაზდა გარემო და ამ 26 ბოთლის ორიგინალურ გამოყენებაზე დავიწყე ფიქრი. მაგალითად ნაძვის ხის აწყობა ან დამტვრევა და მერე გადაყრა.. მოკლედ, მაგარ ყ ასოზე დაწყებულ ხასიათზე დავდექი რა. :) ისტორია 3 - უფასო ლუდი. ერთ დღესაც გავიხედოთ და გიორგისთან ვზივართ აივანზე.ამ დროს მოვიდა 2 ბიჭი და მემგონი კიდე 2 გოგო მოყვა თუ იქ იყვნენ უკვე.. ერთი ის მახსოვს, გიორგის და იყო. ხოდა აბა მაზიანზე ვიჯოკრავოთო. მაზიანზე და მით უმეტეს რაც არ ვიცი, არასოდეს ვაკეთებ. ხოდა ავდექი მე, გადავჯექი დივანზე და დავიწყე რაღაცა თვალშესავარდნი ქალების ჟურნალის თვალიერება. და კარგიც ვქენი. ამ ოხრებმა ასეთი მაზიანი დადეს: წყვილებში ვითამაშოთო და რომელი წყვილიც წააგებსო, იმათ უყიდონ ყველას (ანუ მემგონი 8 კაცი ვიყავით) 2 ბოთლი ლუდიო. ანუ იდეაში 16 ბოთლი უკვე მზადაა. :) დაჯდნენ, მე ვკაიფობ ჩემთვის. ნუ, წააგეს როგორც მოსალოდნელი იყო ვიღაცეებმა. წავიდნენ - მოიტანეს. ვსვავ ლუდს და ეს ქალები უფრო ლამაზდებიან. მეორე ხელიც ითამაშეს, კიდე წავიდნენ, კიდე მოიტანეს.. კიდე დავლიე.. კიდე უფრო გალამაზდნენ. მემგონი კაცებიც გალამაზდნენ. :) კიდე ითამაშეს, კიდე მოიტანეს, კიდე დავლიე.. ეე.. მემგონი მეტი აღარ უნდა დავლიო თქო.. ხოდა ალბათ ჩემი ფიქრები გაიგეს ან ფული თუ გამოელიათ, ვინც აგებდა ხოლმე (და ეს საცოდავი წყვილი სულ აგებდა) ადგნენ და აბა გვიანიაო და წავედითო. :) ჰა, გიორგი, იყო ეგ დროც, როცა ჩემზე ადრეც მიდიოდა სახლში ვიღაც. :) მოკლედ, დიდი იუმორი და ვაიმე ეს რა წავიკითხეო არაა, მარა მაინც სასიამოვნო მოგონებებია. ამიტომ ამ ჭიქით ჩვენ ტბილ მოგონებებს გაუმარჯოს. :)