ველქამ თუ ჰევან, სოლჯერ!

სიმართლე გითხრათ ძალიან დაღლილი ვარ და მეძინება და საერთოდ, სუსტად ვარ. მაგრამ როდინა ბლოგ ზავიოტ. გუშინ ჩამოვედი თუ არა, დავდე ჯენიფერ ლოპესი საწოლზე და სანამ ბუძელნიკმა არ დაიწყო ზარების რეკვა, მერე ქვემეხების სროლა და ბოლოს ნაწყვეტები ბერლინის დაცემიდან, მანამ თავი ვერ ავწიე. არადა რომ დაფიქრდე, წესით არ უნდა ვიყო ასეთ დღეში, მარა ეტყობა რაღაცა არსებობს. მოკლედ შემოგევლე, შაბათს ვიმუშავეთ კანტორამ, როგორც თვის ბოლო შაბათს და აბა საქმეები მოვასწროთო. ხოდა 3 საათზე რომ მოვრჩით, ამ ჩემი პახოდისათვის გადანახული ენერგიით გამოვეშურე სახლში, მივიბან-ჩავიბანე, გავლამაზდი-გავკოხტავდი (ეტყობა დათვებს უნდა გავპრანჭვოდი რა), ავიღე ჩემი მრავლისმნახველი ფოტოაპარატი, ჩანთა, 2 კვარტეტი ელემენტები, პლასტიკური ბარათი(!), პირადობა და ჰაიდაა! წესით შეკრება იყო დანიშნული 4 საათზე. შენც არ მომიკვდე 4 ზე თუნდაც მეოთხედი მოსულიყო. სანამ მანამ ხალხი შეგროვდებოდა, უკვე მოსული სასტავი დავეცით და დავიპყარით გადანახული საჭმელ-სასმელი (ძირითადად ლუდი), მერე დროშა ავღმართეთ ხაჭაპურზე და ბოლოს ჩამოვყევით ქათმის ხორცის სრიალა ნაპირებს. ასე რომ გასვლის დროისთვის (და ეს მოხდა 17 საათზე) საკაიფოდ ვიყავი გატიკნული. აღარც პახოდი მინდა, აღარც ჯაკუზი და ორი ნაშა. :) ცხელოდა! აუუ, ცხელოდა რომელია, მე ისედაც მაღალი ტემპერატურა მაქვს ხოლმე პატარას გავიმოძრავებ თუ არა. ხოდა ამ ჩვენს ავტობუსში, რომელსაც ხევმა "ორკარიან" დაარქვა, ისეთი ბუღი იდგა, კვერცხი რომ დაგესხა სკამზე - შეიწვებოდა. თვითონ ავტობუსი კი რაღაცას უხსნიდა სიყვარულს ფრანგულად და რა ვიცი..

ხოოდა გავედით როგორც იქნა. გავედით კარგია - სხვა საჭმელები მაღაზია "ქორდაში" გვქონდა შეკვეთილი და ახლა იქ გავჩერდით. ცხელა ამის დედაც! ჩვენ კი, ლოთბანდას, ნაყინის ყუთები გვაქვს, მშრალი ყინული გვიყრია, კაი ჩაციებული ლუდებიც გვაქვს (სამწუხაროდ "ყ" ასოზე დაწყებული) და რა გვენაღვლება - ვსვავთ. ხოდა ერთმა ჭკვიანმა, კერძოდ ამირანმა, აიღო და მშრალი ყინული ჩააგდო ლუდში, ასე უფრო გაცივდებაო. გაცივდება კი არა, ისეთი ბოლები გადმოვიდა, თავი ბოროტი უძლეველი ჯადოქარი მეგონა. ამ ბოლების შემხედვარე კანტორის ხალხი სულ გადაირია, ეგ არ დალიო, მოკვდებიო. ჰმ.. მე მეუბნებიან მაგას, ქიმიის მამას თუ არა ბიძაშვილის კარის მეზობელს მაინც.

ხოდა იმას ვამბობდი, რომ იცით თუ არა რომ, ადამიანს ლუდის გარეშეც შეიძლება მოეფსას? @ კონგო. მარა ლუდით განსაკუთრებით ეფსმევა. ასე რომ თავგასიებულს ვუთხარი, ახლა მე საელჩოში წავალ თქო და წავედი ბუჩქებში. თავგასიებულს თურმე თავი პახმელიის გამო ქონია გასიებული, რა ვუთხარი საერთოდ ვერ გაიგო. ხოდა ამ ოხრებმა დაადეს თავი და წავიდნენ. მოვდივარ - სადაა ავტობუსი. აუუუუუუ! ნევრი ამეწეწაა, 3 თუ 4 ცალი ნერვი ამეწეწაა! სავარცხელც არ მქონდა რომ დამევარცხნა.. მოკლედ, მოვიდნენ და წამიყვანეს. აი ეგრე! ჩაიხუთნენ ავტობუსში თუ არა?! მწარე რომ ტკბილად მოგაგონდება, აი ეგ მომენტია რა. ამ ჭიქით მახოს გაუმარჯოსო. ააბა ბუჩქი ბუჩქიი! მახოს რატომ ახლა. ჯერ ერთი რომ ვისაც წამოსვლა უნდოდა და ვერ წამოვიდა და მერე იმიტომ რომ დავთარსა - წვიმა მოვაო და პატარა წამოწვიმდა თუ არა, ეგრევე მახოს ვლოცავდით. :) არადა მშვენიერი ამინდი იყო ბორჯომამდე. ბორჯომისკენ რომ დაუშვააა! და წვიმის ჰაერი და არომატი რომ შემოვიდააა! და რომ გაილუმპა ლუკთან ვინც იჯდაა! იიშ, უნდა გენახათ! მარა ეს წვიმის წვეთები რას გვიზავს, ჩემო კარგო, კრიზისმა ვერაფერი გვიყო. გაიხედე ფანჯარაში, ასეთი ბუნება, სიმწვანე, ჰაერი.. აი შენ შემოგევლე გრძნობები რომ გიჩნდება და გინდა გახვიდე, პირველივე შემხვედრს ჩაეხუტო, დაპატიჟო შენთან, მოდი შენი ჭირიმე, შენ შენი თქვი, ჩვენ ჩვენსას ვიტყვით, საქართველოს გაუმარჯოს და რუსებს რაააო?ჰოოო.. ესეც ქვაბისხევის მონასტერთან მოვედით. აქედან ბორჯომ-ხარაგაულის ნაკრძალია. სამწუხაროდ არ ვარ მანდ ნამყოფი, მარა მაგის გარშემოც ეგეთი ხედებია, ეგეთი სილამაზეა.. უუფ.. არც ერთი სიტყვა არ აღწერს ამას. ეს უნდა იგრძნო ადამიანმა. მიწის სუნი რომ დგას, ნაძვების, მდინარის.. აი, პატაპუტა დამეთანხმება. მას ხომ არაერთხელ განუცდია ეს.

ჯერაო დავბანაკდეთო, მერე პურის ვსჭამოთო, მერე დავიძინოთო და მერე წავიდა ესემესებიო, ასე სურდა ხალხს. მეც მთებზე საფოფხიალოდ შენახული ენერგიის ნაწილი ისევ შევინახე, ავთო-ხევს შევეკედლე და მთელი გზა (გორი-ქვაბისხევი) 8 ბოთლამდე ლიტრანახევარ ლუდ დალეულები (სულ 20 ლიტრი) შევუდექით კარავის გაშლას.

კარავი პირველად ვნახე ასე ახლო მანძილიდან, გაშლას ვინ ჩივის. ხევი საკაიფოდ ნაყლაპი ვერ იგებს სად თავია, სად ბოლო. ყიფიანი როგორც შეუძლია გვეხმარება, რისთვისაც 2 კაციან კარავში მესამე კაცად დაძინების უფლებას იღებს. მაგრამ რად გინდა - ვერც ჯოხებს ვუყრით რიგიანად და კარავიც რაღაც არ გავს ბოლომდე კარავს. სანამ ჩვენ ასე ვცოდვილობთ, სხვებმა კარვები წამოჭიმეს თვალსა და ხელს შუა. ილია-ჩე გამოვიდა სიტყვით, რომ დროა ქვაბისხევი ვაქციოთ კარვების ქალაქად, რასაც შესაბამისი სიცილის ტალღა მოყვა. საერთოდ ჩე-ს ტალანტი აქვს თითქოს სტანდარტული სიტუაცია უცებ კურიოზად აქციოს და ერთი ფრაზით სიტუაცია შეცვალოს.. დავუბრუნდეთ ჩვენს ცხვრებს ანუ კარავს. ბევრი ვიცოდვილედ თუ ცოტა (უფრო ბევრი), ისაა კარავი გაშლილი გვგონია და ლევანი-ლიოვას შევებრალეთ, მოვიდა და გვითხრა: ეგ კარავი კი არა, კარავის ზემოდან გადასაფარებელია, კარავი აგერ გვერძე რომ გიგდიათ, ისააო.. ბიიჯოო! სირცხვილი და თავს-ლაფი! თურმე კარავს უკუღმა ვშლიდით. ნახევარი საათი მინიმუმ ვეჩალიჩეთ და ლიოვას მერე 5 წუთში წამოვჭიმეთ ჩვენი სრასახლე - "ორკაციან"ეს გახარებული ხევია, რომელსაც როგორც იქნა კარავში დაწოლა ეღირსა. არანაკლებ გახარებულები ვართ კარვის სხვა მდგუმრებიც, მაგრამ ძალიან არ გამოვხატავთ ახლა მაინცდამაინც.

ჩვენ რომ მოვრჩით და სხვებს უკვე საჭმელიც გაუკეთებიათ, სუფრაც გაუშლიათ, გიტარაც ამოუღიათ, შამფურებიც დაუთლიათ და ცეცხლიც გაუჩაღებიათ. მოკლედ, ახლა სურათებს ვათვალიერებ, რა გადაიღო ჩემმა საწყალმა ფუჯიმ.. უი, სახელი არ აქვს მემგონი ჯერ. ხოდა გადაღებული მაქვს სტანდარტული სურათები: ადამიანი ცეცხლთან, ხელი-ხელ გადახვეული ჯგუფები, ხეზე ჩამომსხდარი კანტორის ხალხი.. მოკლედ, ისაა იმედი გადამეწურა რომ აი, ნატალია-ხუჭუჭას გადაღებული სურათი. აქ ჰაერში რა ქვია იმას.. მოკლედ, მთიულურის ილეთია. მარა ნატალიმ ცოტა გადაღება იჩქარა.

უი, აქვე მინდა დავწერო ისტორია ნატალიზე და იმაზე, თუ რატომ არავინ ეძახის ნატოს. მოკლედ, ეს ჩვენი ნატალი, მაშინ ჯერ კიდევ ნატო ერქვა, სეირნობს ქალაქის ცენტრში პარკში, ე.წ. "ფანტანზე". ხოდა მოდიან ამერიკელები თურმე. ნატოს დაქალი ცნობდა რომელიღაცას. წავიდა ლაპარაკი მოკლედ, ჰაი-ჰუი და ერთი ამერიკელი ეკითხება: "ნატო ჩრდილოატლანტიკური ალიანსის საპატივისცემოდ დაგარქვესო" ამ დღის მერე ნატოს ნატალია ქვია.

აი აქედან იწყება ცეცხლი-პურიჭამა. არ დაგავიწყდეთ, განათება კაცი-შვილს არ აქვს, მარტო ცეცხლი ანთია, ისიც უკნიდან. რას ჭამ, რას იღებ, რა სად დევს და რა აზის ზედ, ამას ვერ ხედავ. მაგას თავი დაანებე, ძალიან ბევრნი ვართ და ვერ ვეტევით სუფრასთან, ვზივართ სილიოტკებივით. მერე ხელსახოცები რომ დაგვჭირდა, გადავიღე მამა სურათი!

ანუ ეკა-ანახსუნამუნ-ანიკომ გადაწყვიტა რომ მიწაზე ჯდომა არ იყო მიზანშეწონილი, დაჯდა ქაღალდის რულონზე და აჰა, ასეთი სახით ახევს ქაღალდს ხელსახოცებისათვის. რომ უყურებ, გეგონება კი არ ხევს, არამედ სხვა მოქმედებას აკეთებს რაღაცასო. :) ამ მომენტიდან უკვე ელემენტები ხათრით იწყებენ მუშაობას. შევატყვე რომ ასეა, არ დამეზარა, გავედი 50 მეტრში (ბნელა) ტყესთან დაგებულ კარვებთან, ამოვიღე მე-2 კვარტეტი ელემენტები და.. დამჯდრები! ააააამის დედაააააააა! არადა შევამოწმე და ჩარითო გორში და მთის ჰაერმა აწყინა თუ მგზავრობამ.. :( მოკლედ, სერიოზულად გატეხა რა! :( მერე ძალიან შევეხვეწე და მონაცვლეობით იღებდნენ ხოლმე: ჯერ ერთი კვარტეტი გადაიღებდა 2 სურათს (უფრო ზუსტად გაძლებდა 10 წამი) მერე მეორე.

ბაბუაწვერების ყვავილებს დავკრეფ,

ერთად მოგიტან, დაგიწყობ თავთან..

ილია-ჩე და კოტე-ბეთხოვენას დუეტი "ბაბუაწვერები" მართლაც ჰიტი გახდება ნორმალურ სტუდიაში და შესაბამისი არანჟირებით რომ ჩაიწეროს. კლიპი ჩემზე იყოს, არაა პრობლემა. მოვიცლი მაგისთვისაც. :)

ჰეი, დონ ნო ჰიიი!

იფ იუ ვონთ თუ სთეი - ლი დაუნ ჰია ნაუ.

ღამის 2 საათამდე არ გაჩერდა ჩე და მისი გიტარა. იცოდა, არ იცოდა, დაუკრა და ახმაურა კლდე-ტყე. ამასობაში ნასმევ-საყლაპი ხალხი კოცონთან გადმოვიდა, გარშემო შემოუსხდა და წავიდა ისტორიების მოყოლა. აბა რა სურათები გადაიღეო, მთხოვეს გოგოებმა. უარის თქმა ისედაც არ გამომდის (ბეწვზე გადავრჩი გოგო რომ არ ვარ) და მათაც ვერ ვუთხარი. ხოდა ამ დამჯდარ ელემენტებს კიდევ უფრო გამოუყვანეს წირვა. როგორც იქნა წავედი მე კარავში დასაძინებლად. მგლები იცისო და აიხვეტა ხალხი ავტობუსში. ერთი დაპანიკდა კიდეც, ისაო, მგელი არ შემოვიდეს და 15 წუთიანი მორიგეობა დავაწესოთ, კარები გეჭიროთო. :) თუ კაცი ხარ, რა!

ეს მაგარი იყო. შევედი კარავში რუსუდან. ხოდა ვიფიქრე, ზურგჩანთას ბალიშად გამოვიყენებ თქო. ასეც მოვიქეცი. ამოვიწყვე ხელები თავქვეშ და ისაა უნდა დავიძინო და რაღაც რბილი მომხვდა ხელში. მოვსინჯე თითებით - რბილია. არადა რაღაცეები აქვს მაგრები გამოწეული. არ დაგავიწყდეთ, უკუნეთი სიბნელეა. ხოდა არიქა, რა არის თქო, ჯერ ეს საცოდავი მწერი შევათხლიშე კარავს. მერე მობილურით მივანთე. საწყალი კედელზე იყო მოკრული და რას მერჩი, რა დაგიშავეო. რას მერჩი კი არა თქო და ისეთი ოკუპაცია მოვახდინე, ბდღვირი ვადინე. რა ჭირი და ოხრობაა ნეტა? კი არ მეშინია, პროსტა რა პონტია როცა დაუპატიჟებლად შემოდის ვიღაც (ან რაღაც) შენ კარავში.

დავით-სტეფანა და ირაკლი-მეთიუ. აი ასეთ დღეში ჩავარდა ხალხი დილის 6 საათზე, როდესაც ხევმა გაიღვიძა და ბოლო ხმაზე (შესაბამისი ექოს თანხლებით) დაიწყო ყვირილი: დილა მშვიდობისა ქურდებოოოო, დილა მშვიდობისა ყაჩაღებოოო, ადექით თქვე ოხრებო თქვენაააა! და ექოც "ენაა.. ენაა.. ენაა.." ვიშ ამ დილასა, ამ ჰაერს, გულისა გამათბობელსა.. რა ლამაზი დილა თენდებაა.. გათენდებაა დილა ისეევ ნათელიიი.. აი ლაიქ თუ მუვ ით, მუვ ით.. მოკლედ, მიუხედავად იმისა, რომ უსერიოზულესად გავიყინე და ფეხებს ძლივს ვადგავდი, დამენგრა გვერდები და ვლოცავდი ყიფიანს, რომ არ მოვიდა კარავში და მის "ატკრივუშკა"ზე მე დავწექი, მაინც მაგარი იყო კარავში.რაღა ბევრი გავაგრძელო და ვსჭამეთ პური და ულამაზესი გზის გავლით ავედით ქვაბისხევის წმინდა მარიამის სახელობის სამნავიან ბაზილიკაში. აშენებული VIII-IX საუკუნეებში, მოხატული XII-XIII საუკუნეში.

აქ რომ ადიხარ, თავი სადღაც ზეეემოთ გგონია. მიუხედავად იმისა, რომ ოთხივ კუთხივ უფრო მაღალი მთებიცაა, თავი ყველაზე მაღლა მიგაჩნია და თვალს ვერ წყვიტავ ამ.. ბუნება ძალიან გაცვეთილი და არა-კარგად-გადმომცემი სიტყვაა. ეს უნდა იგრძნო.

არა რა, იქ მინდა რა! როგორ შეიძლება არ იყო პოეტი, როდესაც გამოხვალ გარეთ და ასეთი სიფაქიზე, სილაღე, სიმწვანე.. აღმაფრენა დაგხვდება. თან ნაძვებია უმეტესობა და ზამთარ-ზაფხულ სიმწვანეა. იიიშ! ზამთარში რა ლამაზი იქნება მწვანე და თეთრი ჩადრი.. მაგრამ იცი, ადამიანი ყველაფერს ეჩვევა და მერე ისე მძაფრად აღარ აღითქვავ. ესაა მისი უბედურება, სიხარბე და გაუმაძღრობა. შევეშვათ ფილაფოსიას, დავუბრუნდეთ სილამაზეს.

წვიმამ ჭამა გვაცალა და კიდეც დაუშვა. პირველად ვნახე მე ასეთი წვიმა. უმსხვილესი წვეთები, ისეთი მსხვილები, რომ თითო მადგანის დანახვა შეიძლებოდა. თან წვიმდა არა როგორც გორში. წვიმდა მეჩხერად, მაგრამ უზარმაზარი წვეთებით. და ესეც საოცარი იყო. სამწუხაროდ დიდხანს დატკბობა ვერ მოვასწარი, იმიტომ რომ სუფრის გადალაგება მოგვიწია მშრალ ადგილზე, მერე კი სულაც წავიდეთო და ნაგავს ხომ არ დავტოვებდით, არა? რა უნდა იყოს იმაზე დაბალი დონე და გოიმობა, რომ ასეთ ბუნებაში იქეიფო, სამშობლო და ბუნება ადღეგრძელო და მერე ღორებივით დატოვო ნაგავი და წახვიდე. თავს არ ვიქებ, მაგრამ ჩვენ თუ მოგვბაძავს უმრავლესობა, ქვეყანაც აშენდება. მოვაგროვეთ ნაგავი და.. ჯერ ერთი პირობა მახოსთან მიგვქონდა. მერე საბოლოოდ გადავწყვიტეთ, რომ ჯობდა იქვე მდგარ ნაგვის ურნაში ჩაგვეტენა.

ესეც გასართობი მწვანე მონასტრისაკენ გზაზე. ბოროტი უძლეველი ემა პასტავს მძინარე მზეთუნახავ გოგიტას. ასევე გაიპასტა აგრო თედი, იურისტი გელა და გაიპასტა ექსპრეს ზვიკი. სამწუხაროდ ვერ დაიძინა რომ გაგვეპასტა სალარო ქეთი. როგორც გოგიტამ თქვა, ამას რა გაპასტავს, ჭოტივით დაუჭყეტია თვალებიო. :)კილომეტრ-ნახევარი - 2 კილომეტრი სამოთხეში თუ მიდიხარ, ესე იგი მწვანე მონასტერიკენ ადგეხარ გზას. რაც არ უნდა ცხელოდეს, აქ მაინც გრილა. გარშემო ფოთლოვანი და წიწვოვანი ხეები ერთმანეთს ენაცვლება. მიწის და საერთოდ, გარემოს სურნელი ნერვის ბოლოებზე გიღიტინებს, შენში იმ ძველ, მიძინებულ ქართველს აღვიძებს, მერე გეამაყება, მერე გენანება, მერე გიხარია.. იმდენი გრძნობა მოდის ერთად, რომ ბოლოს შეიძლება გამოექანო და რამდენიმე ნაბიჯიც გაირბინო კლდეზე. ეგეც შენი კედელზე სირბილის ხელოვნება. ეს ჩემია, ჩემი სამშობლოა, მე აქ დავიბადე! სხვა დანარჩენო ქვეყნებო, გშურდეთ და შემოგვნატროდეთ, აი ეგრე!

ხოდა ისა.. იქ ღვდელი იყო, რომელმაც მიგვიყვანა წყალთან, სადაც გვესაუბრა სიკეთეზე და ღვთის მოშიშობაზე. ძალიან მიყვარს ხოლმე ღვდლების საუბრის მოსმენა. თვითონაც რაღაცნაირები არიან, თითქოს მაშინვე შემოდიან შენს სულში და სითბო და სიმშვიდე შემოაქვთ. მერე საუბარიც ისეთი კეთილი და იმედიანი აქვთ..აი ასე უნდა დაწვე, ერთი ყური მიწაზე გქონდეს რომ მისი ხმა გესმოდეს, მთელი სხეულით კი გრძნობდე ამ მადლიანს. ასე ვიწექი კაი ხანი. მერე რომ დავიტენე ენერგიით (რასაც ვერ იტყოდი ჩემ აპარატის საცოდავ ელემენტებზე) ავდექით და რამდენიმე კაცი წავედით იქვე მდებარე ოჯახურ რესტორანში. ასეთი რამის ნახვას კი არ ველოდი. ძალიან მაგარი რესტორანი, ასეთები გორშიც ახლახანს შემოვიდა. ქვაში გაკეთებული და რამე და რუმე. მოკლედ, რეკლამას გავაკეთებ, წადით იქ, არ ინანებთ.. არ ინანებთ რა, ფული თუ გაქვთ, იმიტომ რომ ლარიანი "ჰერცოგი"-ს ლუდი 2 ლარი ღირდა გაქანებული. სამაგიეროდ მტკვარზე გადმოკიდებული აივანი და გარშემო ბუნების სილამაზე იმედს არ გაგიცრუებთ.

შემდეგი გაჩერება - ბორჯომის პარკი. დედამიწაზე არ არის სამოთხე, მაგრამ არის ბორჯომი - ცენტრ პოინტის ეს სარეკლამო ფრაზა ზუსტად მიესადაგება ბორჯომს. რა გინდა სულო და გულო, ოჯახით ამოდი დასასვენებლად და დაისვენებ რა! არც გული გაგისკდება, რა ფასებიაო, არც იმას იდარდებ, ვაიმე ბავშვი არ დაიხრჩოსო, არც იმას დაიწუწუნებ, რამხელა მანძილია გასავლელიო.. იქნები შენთვის წყნარად. ერთი მინუსი მარტო: სასმელი წყლის პრობლემა. მართლა სამოთხე კი არაა ბორჯომი ბოლო-ბოლო.

ეს ერთ-ერთია საქართველოში არსებულ, თუ არ ვცდები, 3 საბაგირო გზათაგან, რომელიც მუშაობს. ხოო.. გუმბათის ქვეშ რომ თბილი ბორჯომის წყალი მოდის, მანდ ერთი ბაბო იდგა წყალზე და კომუნისტებზე საუბრობდა. ხოდა მივედი რა მეც გავუბი საუბარი საბჭოთა ეკონომიკასა და ძალად შესრულებულ გეგმებზე. ვკითხე, იცოდა თუ არა, რომ ერთხელ მეტი ბორჯომის მისაღებად ოხერმა კომუნისტებმა ჰაერი ჩატუმბეს და ნაპორით რომ წამოიღო ბორჯომი, აი ნახე, რა მაგრები ვართო. ამაზე ბაბო დაფიქრდა, მერე თქვა, რომ რას გაიგებ შვილო, ათას რამეს ამბობენო და 20 თეთრი ხო არ გაქვსო. აქვე გადახვევა ბორჯომელთა კილოზე, რომელიც იგრძნობა შეკითხვის დასმისმას: "20 თე'თრი ხომარ გ'აქვს?" 20 თეთრი მქონდა და ბაბომაც იმდენი მლოცა, საბაგიროდან რომ გადმოვხტარიყავი, ცოცხალი გადავრჩებოდი. აეეეეეე! მოვედიიიიიი! უუუუუუ! რა მაგარიააა! ნელა თავი! ააა, ხე მოდის! რა მოწიე ასეთიიი? ააააააა, მამა მიშველეეეეეე! აღარ მინდა, გადმომსვიიით! სად მიდიხარ გოგო, დაჯექი უკან! აქედან რომ გადავარდე, რა მომივაა? აი შუაში რომ რკინებია, მაგაზე დაეცემი და უკან ამოგაგდეეეებს! აააააა! ეს კი უარესი: ახლა ნახე. ხელი კარგად მოკიდე. ვაიმე, წავიდა. უუაააააუუ.. ააუუაა.. ააა სად ადიიის?! ააა, უკან ნასვამები ზიააან! უუუდა მერე რააა? რვააააუუუუ და მარცხი არ მოუვაააააააათ?! აააააა, აღარ მინდააა! მიდი, უფრო მაღლა აწიეეეეე! რა მაღლაააა, მიშველეეეეთ! ააააა! აააააააააა მეთქიიიიიიი! ვაიმე დედააააა! შორენა, ხელები არ გაუშვააა! აი დაბლა რომ ჩადააააააუუუ.. რომ ჩადის, მაგ დროს უნდა თვაააააუ.. თვალები დახუჭოო.. რა თვალები, აღარ მინდა აქააააააა! შაკო, ნუ დგები ფეხზე, ააააააა! ალიკა, დახურე პირი, არაფერი დაგვასხააააა! ვაიმე, ვეღარ ვსუნთქავ. გოჩა, გამორთეეეეეეე! არა, უფრო მაღლა აწიეეეე! არა, გოჩა, გამორთეეეე! გოჩა არა მქვია, ვა! მეორე ზახოდზე ვინ წამოვააააააა?! მეეეეეეეეე! არა, მე აღარ მინდააააა! ყიფიანი აპრიკოლეთ, ვერ ინძრევაააა! ინძრევა კი არა, ამისთვის დამსვით აქ? ააააააა! გამორთე გოჩააააა! არ გამორთოოოოო! გამორთეეეეეე! გატყუეეეეებს! აუ, ჩერდება მემგონი. ჩერდება.. ვაიმე.. უფ.. გადმოდით კაცო, სხვებსაც უნდათ. დედააა! აუ, მიწაზე ვდევარ.. ზემლიააა! ჰა, რას აკეთებ, მიწას არ აკოცო კაცო. ააა..

არა, ხომ ვიცოდი არა სად ვჯდებოდი. ეს საქართველოში ყველაზე მაღლა მდგომი ეშმაკის ბორბალია.. ხოდა აჰა. დაჯდები. მერე ნელა ნელა გიღიტინებს ეს სიმაღლის შიში. მერე ხელ-ფეხი აღარ გემორჩილება. მერე კაბინა ჭრაჭუნს იწყებს.. ვაიიი.. და მოხედვა რომ გინდა და ბოძს რომ ხელს არ უშვებ და ისე იხედები. ფეხზე წამოდგომაზე ლაპარაკი ზედმეტია. იიიშ! და თან რა ხედი იშლება.. კარგად რომ დაინახო, ფეხზე უნდა წამოდგე. არადა ფეხები უარს ამბობენ. არადა უნდა წამოდგე. ჯანდაბა!

პლატო კი სულ სხვაა. არა რა! პლატოზე თუ არ ყოფილხარ, ბორჯომის ნახევარი გინახავს მარტო. აი ესაა ადგილი და გაგება. გარშემო ტყე, ნაძვნარი.. გინდა რომ დაწვე და იწვე და იწვე. უსმინო ტყეს, უსმინო ქარს, შეიგრძნო წიწვები როგორ გერჭობა, გჩხველტავს, შეიძლება პეპელაც დაგაფრინდეს ზედ.. ეჰ, ძალიან მაგარი ადგილია რა! ისე როგორ უნდა მოვკვდე, სახლი არ მქონდეს ბორჯომში?! კაცი ბჭობდა, მიშა იცინოდაო მარა მინდა და.. :)

კაი, კაი, წავედი. 7 ზე დავჯექი და 10 საათი ხდება. 3 საათი ვწერდი, აზრზე ხართ? ხასიათზეც მოვედი და მომშივდა კიდეც. კარგი ჭამა ნახევარი საქმეაო, აბაა! გევედ, გევედ, გევედი.

წევედ მე..

იძულებული ვარ შეველიო ასეთ მშვენიერ 69 პოსტის რაოდენობას და დავწერო 70-ე პოსტი. წავედი მე ბორჯომში ნახ! ჩემი კანტორის ბიჭებთან ერთად კარვებით და რამე. მოკლედ, ხვალე ჩამოვალ და დავწერ თუ თავი მექნება.

Who is it?

დღეს დილით კანტორაში მისულმა ყური მოვკარი ფრაზას: "გურამას არ უთხრათ, თავს მოიკლავსო" მერე მომდის ჩემი დის მესიჯი, სადაც არა როგორ ხარ, არამედ გიმსამძიმრებ ჯექსონის გადრაცვალებასო წერია. მერე თანამშრომელი მირეკავს და მეუბნება, მართალია მწუხარე ხარ, მაგრამ საქმეები მჭირდებაო.. და მართლაც სამწუხარო ფაქტი მოხდა. მაიკლ ჯექსონი, როგორც ადამიანი, გარდაიცვალა.

მაიკლ ჯექსონი. ამ სახელი და გვარის გაგონებისას ორაზროვანი გრძნობა გიჩნდება. ოღონდ ეს ახლა. 1985 წელს კი, როდესაც მისი ალბომი "ტრილერი" გამოვიდა, "ჯექსონს ფაივის" ყოფილი ვოკალისტის სახელი მთელმა მსოფლიომ აიტაცა და გაოცებული ადევნებდნენ თვალს მის ერთი შეხედვით არამიწიერ მოძრაობებს. "MoonWalker" - ჯექსონის სავიზიტო ბარათად იქცა და ეს "ანტიგრავიტაციული" მოძრაობა მრავალს აოცებდა და აოცებს.

დღეს გარდაიცვალა პოპის მეფედ აღიარებული მომღერალი, მოცეკვავე და შემოქმედი. გარდაიცვალა სხეული, თორემ მისი შემოქმედება, სიმღერები, პლასტიკა, სული და ისტორია მუდამ იცოცხლებს. მაიკლი იყო პირველი შავკანიანი, ვისი კლიპიც Mtv-ზე გავიდა (სიმღერა "Billie Jean"). მისი მუსიკები სავსეა რიტმებით, მოძრაობები - ექსტრიმით და ორიგინალურობით, ტექსტები - სიყვარულით და სიმარტოვით, ხმა - ძალით.. ისტორია კი სკანდალებით.

ჯექსონს თანდაყოლილი კანის დაავადების გამო 5 ჯერ მოუხდა პლასტიკური ოპერაციის გაკეთება, რამაც საბოლოო ჯამში საშინელ შედეგამდე მიგვიყვანა. მან ფაქტიურად დაკარგა სახე, რამაც სიმპატიური ზანგის ბიჭი საფრთხობელად აქცია.

თუმცა მთავარი შემოქმედებაა. ჯექსონის შესახებ გადაღებულია კლიპი "Michael Jackson's MoonWalker" და იგივე დასახელების თამაში "Sega" ზე. ფილმში მოთხრობილია ჯექსონის გზა პატარაობიდან "ტრილერამდე" და გზადაგზა მისი კლიპებიცაა ჩასმული (ზოგი სრულიად უცნობიც). დოკუმენტური ფილმი ერთ მომენტში მხატვრულ ფილმადაც იქცევა და მაიკლი, როგორც ჯადოქარი მოცეკვავე ცდილობს გადაარჩინოს ბავშვები ბოროტი მეცნიერისგან. თამაში ფაქტიურად ამ მხატვრული ფილმის მიხედვითაა შექმნილი და საუნტრეკად ჯექსონი ჰიტები გასდევს. მასში ჯადოქარი მოცეკვავე თავისი ცნობილი ილეთებით ანეიტრალებს ბოროტი მეცნიერის დამქაშებს. ხოლო ხანდახან არის მომენტიც, როდესაც ჯადოქრობა საკმარისად დაგროვდება, დამქაშები შენთან ერთად აცეკვო და მერე ცეკვით დაღლილები ძირს დაყარო. ჩემზე დიდი გავლენა იქონია მაიკლის ცეკვამ. მისი კლიპების ანალიზით შევძელი რამდენიმე მოძრაობის გათვისება. განსაკუთრებით კარგად გამომდის მისი სავიზიტო ბარათი "MoonWalker" სწორედ ჯექსონის გამოა ჩემი მისწრაფება შლაპებისაკენ. აქვე განცხადება: შევიძენ შლაპას, თეთრს შავი კანტით. მოდით ნუ ვისაუბრებთ მის სკანდალურ ბოლო წლებზე და პედოფილის მიკერებულ იარლიყზე. დარწმუნებული ვარ ჯექსონს ჩემზე მეტად არ ეყვარებოდა ბავშვები, მაგრამ ცნობილი ადამიანების ცხოვრება მრავალი შავი ჭორითა და უაზრო ბრალდებებითაა სავსე. მოდით შევხედოთ მაიკლ ჯექსონს როგორც ახალი ეპოქის შემქმნელს პოპ მუსიკაში, ქორეოგრაფიაში და კლიპმეიკერობაში. მოდით ვისაუბროთ მასზე როგორც შემოქმედზე, გვახსოვდეს ის როგორც ხელოვანი და კიდევ ერთხელ დავტკბეთ მისი არაჩვეულებრივი პლასტიკით. ვინ არის ის? ქვემოთ მოყვანილ სიმღერაში საუბარია უიღბლო და მოღლატე სიყვარულზე. ვნახოთ ვიდიუ და დავფიქრდეთ - ვინ არის ის? რატომღაც Myvideo არ მუშაობს, ასე რომ ვდებ YouTube დან აქვე Smooth Criminal, ფილმ MoonWalker დან. ყველაზე რიტმული სიმღერა.

მა მიორექ მარგალ. სი?

შესვენებაზე ვარ გამოსული და მეძინება. მიუხედავად ამისა მინდა დავწერო მეგრელებზე და მათდამი დამოკიდებულებაზე. მოკლედ, ხშირად გაიგონებთ ფრაზას: რა ყველგან მეგრელები შეტენესო (ან შეეტენნენო) და წაგვიღეს ამ მეგრელებმაო და მეგრელი ქალი არ მოიყვანო ცოლად და ვინც გინდა მოიყვანეო და ესაო და ისაო. მე-2 ხარისხის მარაზმი! ვერ გავიგე, რა დაუშავეს ამ მეგრელებმა სხვებს? მეგრელი ადამიანი არაა, ქართველი არაა, მტერია ჩვენი თუ რაშია საქმე? თუ ბევრი არიან, ღმერთმა გაუმარჯოთ. მე ჯერ არ მინახავს ერთი მეგრელიც კი, რომელიც ისეთი ზარმაცი იქნებოდა, როგორიც მაგალითად ქართლელი. მე არ მინახავს არც ერთი როგორ ვთქვა.. კუთხის წარმომადგენელი, ასე რომ უყვარდეს საკუთარი კუთხიდან წამოსული ან თუნდაც უბრალოდ მეგრული გვარის მქონე უცნობი პიროვნება. ნიჭიერი ხალხია, თავის გატანა იციან და ეს სულაც არაა დასაძრახი და რაღაც საშინელება. ჩემმა ერთმა ლექტორმა იცოდა ხოლმე თქმა: მეგრელები ენით გვჯობიანო. ხოდა ზუსტადაც. დიპლომატია და თანადგომა მანდაა მოგონილი. ადრე კანტორის ჩემნაირ ხალხს დავუგზავნე მეილით "როგორ ხართ" თქო და მარტო მეგრელმა მომწერა "კარგად, შენ როგორ ხარო". დანარჩენებმა ან ხმა არ გამცეს და ერთმა (არ ვიტყვი სადაურმა) საერთოდ ისიც მოიწერა, შენ მეილების გარდა საქმე არა გაქვსო? ხოდა განცხადება: შევისწავლი მეგრულ ენას და მეგრულ ფხიანობას. ვიცი, რომ მეგრელი ვერ გახდები, მეგრელი უნდა იყო. მაგრამ მეგრული რომ ვისწავლო, ცუდი არ ინდა ჩანდეს.

მიეცით მიშოს.

აუუუ, ახლა ვნახე ეს ბლოგი და ვზივარ სკამში და ვხითხითებ ჩუმად. კიდევ კარგი არავინაა ოთახში. იმენა პიზდეცინტელექტუალური რამეა. Must see. :D http://help-misho.netne.net/misho.php ხოლო თვითონ ბლოგი ესაა http://secromania.blogspot.com/ და ემატება ჩემს ბლოგ-სიაში (ბლოგ-ლისტი არა ცელი!)

უიღბლო გრძნობა

დღეს შენ თხოვდები.. და ამ დღის უკან ჩემი გრძნობების ჯარი დამდგარა. შენ იღიმები, შენს გვერდით კაციც.. და ეს კაცი კი მე არ ვარ, არა! კიდეც ვიცეკვებ, კიდეც ვიმღერებ სანამ ჩემს ხმაში სხივი დამპალა, სანამ გავმხდარვარ ამ შენს ქორწილში ცოცხალი გვამი ან ნეშომპალა. დაგლოცავ იმით, სადაც ოდესღაც შენზე ოცნებით მიძგერდა გული.. მერე ნერვების ბოლო დაძაბვით ვიცეკვებ შენთან მკვდარი და კრული. არ დაინახავს შენ ჩემს თვალებში ჩამქრალ ცეცხლსა და წაგებულ ბრძოლას. შენი გულისთვის კენტი საათით კვლავ გააგრძელებს ზაფხული ქროლას. კიდეც დავთვრები, კვლავ მეყვარები, ცეკვით ფეხსაცმელს გავატიალებ. გამოვიტირებ უიღბლო გრძნობას.. "დედამიწა კი ისევ ტრიალებს"

ველქამ თუ რუსთავი, სოლჯერ!

მოკლედ, კვირას (გუშინ) გავახილე თვალები და პირველი რაც კადრში მოხვდა - ჩემი კომპიტაურთან მჯდარი და აღმოჩნდა. ხოდა დავფიქრდი: კომპთან ეს არ დამსვავს, ველოსიპედი.. ნახ, წინა დღეს "დალნი პახოდი" მქონდა და ფეხები მტკიოდა. დალევა და ლოთაობა ისედაც არაა ჩემი სტილი და კვირას საერთოდ არ მაწყობს (მეორე დღეს ხომ მუშაობა მიწევს) მოკლედ ორი ვარიანტი რჩება: ან გადავიკიდო ჩემი "სმიტი" და დავუყვე მაწანწალა ძაღლებს ან რამე მოვიფიქრო. ხოდა მოვიფიქრე: მოდი რუსთავს ქე მაინც ვნახავ თქო. თან ერთი გოგო გავიცანი რუსთაველი და პახოდუ იმასაც ვნახავ თქო.. თან თბილისში პრედატორას გავუვლი და მეხანა აბოიმას ვიყიდი "სმიტის" თვის თქო. მოკლედ, იდეები მოვიდა, მეც ავდექი და წავედი. რუსთავი.. რა ვიცი რუსთავის შესახებ.. ვიცი მისი ქუჩები, რაც დავათვალიერე "გუგლ პლანეტით", ვიცი რომ რუსთავი იყო სოფელი, რომელიც აზოტის ქარხანასტან დაგავშირებით ქალაქად გადააკეთეს, ვიცი რომ საკმაოდ დიდი ქალაქია, ვიცი რომ შესასვლელში ცხენები დგას და ვიცი რომ ახალი რუსთავი შედგება დომინოს კოჭებივით ჩალაგებული უსახური კორპუსებისაგან, რაც გადმოცემით ვიცი, რომ ჩერნობილს უნდა გავდეს.. ეგ არის და გავცდი გორს რომ გავოცდი. ავტობანი გორამდეა მოსული! პირველი რეაქცია: "აი მალადეეც, აი აბმანულ აშოტაა!" მერე ჩემში სტატისტიკოსმა და ბუღალტერმა გაიღვიძა და დავიწყე გამოთვლა, რა დაჯდა გზა აქამდე, რაც მოსაწყენი პროცედურა გამოდგა, იმიტომ რომ ბევრი მასალის ფასი არ ვიცოდი და თან უფრო სახალისო საფიქრალი მოვნახე - ავტობანი ძველ გზას არ მიყვება და აშკარად უცნაური ტრაექტორიით აპირებს წასვლას.

ეს სურათი უკანა გზაზეა გადაღებული და ამიტომ ჩადის მზე. :) მერე ავტობანზე და სააკაშვილს მმართველობის პერიოდში განხორცილებულ მიღწევებზე ფიქრი მომწყინდა, ყვავის ბუდეების თვლაც არ მეჩვენა კარგ გასართობად, ავდექი, მივდე თავი შუშაზე და დავიძინე. იგოეთთან გამომეღვიძა და თხასავით მთაზე აფოფხებული ბულდოზერების დანახვისას (სრულიად გაუგებარია, როგორ მოხვდნენ იქ, გზა არსაიდან მიდიოდა) ჩავთვალე რომ ისევ სიზმარს ვხედავ და გავაგრძელე ძილი.

რატომ გიყვარსო მეტროვო. ახლავე ბატონო. მოკლედ, ბიბუბეს მეტროდან წავედი პოლიტექნიკურისკენ. მეტროს ხიბლი ისაა, რომ ათასი ჯურის ხალხი გეხვევა გარშემო, ყველას კიდიხარ და ამ დროს შენ მიდიხარ შენთვის და შეგიძლია დააკვირდე, გაყვე ზოგს კუდში და იმან ვერ შეგამჩნიოს, ესკალატორზე ჩამოჯდე და წინ მდგარი მანდილოსნის ფეხები ათვალიერო.. მოკლედ, ვაგზლის 1-ლ ხაზზე დავინახე მომლოდინე გოგონა, თხელი სარაფანით და ჩემდა გასახარად, საკმაოდ სიმპატიური. მოვიდა ვაგონი, დავჯექი მის წინ და დაველოდე. ჩემი მოლოდინი გამართლდა, გოგომ ფეხი ფეხზე გადაიდო, რაც დამეთანხმებით არც თუ გონივრული მოქმედებაა რაღაც პონტში, როდესაც წინ ჩემნაირი და პლუს 2 მამაკაცი ზის და მეტრო კი მიდის. რატომ? იმიტომ რომ მეტროს მოძრაობისას ვაგონში ტრიალებს ქარი, რომელიც ამ თხელ სარაფანის კაბას საკაიფოდ ბერავს და მთელი მშვენიერებები ჩანს. :)

სურათი? ჰმ.. სურათი იქნებოდა, რომ არა ჩემი ტელეფონის საზიზღარი თვისება გაანათოს სურათის გადაღებისას. აზრი არა აქვს, გამოურთე ვსპიშკა, ჩაურთე - ეს მაინც ანათებს. აქვე განცხადება: შევიძენ მობილურ ტელეფონს ფოტოაპარატით, რომელიც იქნება მინიმუმ 1 მეგაპიქსელიანი, ექნება ღამის რეჟიმი და არ გაანათებს გადაღებისას.. აფსუს ჩემი ნოკია 6230ი

ხოდა გავაგრძელოთ. რუსთავში პირველად მივდიოდი. შესაბამისად გზაც არ ვიცი. "გუგლ პლანეტით" კი მაქვს დათვალიერებული, მარა რაი მერე.. ხოდა იმას ვამბობდი, რომ მემგონი კრწანისი ქვია მაგ ადგილს, მაგის გავლისას გავიხედე ფანჯარაში და დავინახე მტკვრის მეორე მხარეს არსებული ტერიტორია, რომელსაც შევარქვი "ზაბიტაია ბოგამ.. ტოესტ, უგულავამ მესტა" ამდენი ნაგავი, ასეთი აჩონჩხილი სახლები და საერთოდ, ასეთი უსახური ადგილი თბილისში თუ იყო, არ მეგონა. ტოჟე მნე სტალიცა, რა!

ისარივით სწორი ტრასის გავლა რომ მომიწევდა, კი ვიცოდი, მაგრამ თუ ასე მალე გაივლიდა ჩემი მარშუტკა ამ გზას, არ მეგონა. და გონებაში ამოტივტივდა თანამგზავრიდან გადაღებული სურათი, კახეთისა და რუსთავი გზების გასაყარი.. აი ახლა მოვა ლამპიონებიანი გზა და ის მართლაც მოვიდა. ახლა მოსახვევი იქნება.. და მართლაც იყო.. ახლა ცხენები.. ე.. სადაა ცხენები? ცხენები სადაა, კაცო? ამისთვის ჩამოვედი, ცხენებთან სურათი მინდა. არადა არაა ცხენები. 1 კვირაა რაც აიღესო.. ჯანდაბა! ცხენებამდე კი გამახსენდა ჩემი დის აღწერა, თუ როგორი გრძნობა გაქვს, როდესაც რუსთავში შედიხარ. ჩემი და წვიმების დროს იყო, როდესაც ირგვლივ ნისლი იდგა. და ასე აღწერა: მიდიხარ, წინ და უკან გზა იკარგება, არც მისახვევი, არც მოსახვევი. აქეთ და იქით არაფერი ჩანს.. და უცებ ნისლიდან გამოდიან რაღაცნაირი საშიში ფორმები და შენც გეშინია და რომ მიხვალა ახლოს, თურმე სახლები ყოფილაო. ასეთი აღწერით შეშინებული და პლუს ჩერნოლბილის აჩრდილი მუდამ თან დამდევს და გავიხედოთ აჰა შენი ახალი რუსთავი: არაფერი საშიში და განსხვავებული. ჩვეულებრივი საბჭოთა უსახური სახლები, ჩვეულებრივი საბჭოთა დიზაინით ჩამწკრივებული და ჩვეულებრივი საბჭოთა სინკარით აშენებული. ჩერნობილის აჩრდილი ისევე გაქრა, როგორც გაჩნდა. თუმცა ამ ადგილმა მიიღო დასახელება: მაღალი რადიაციის ზონა. აი, დაახლოებით როგორც ჩემ ბლოგს აქვს სახელი. ცოტას გაივლი და თვალს უხარია შეღებილი სახლები და მცირედი გამწვანება: "შენიღბული რადიაციის ზონა" თუმცა კიდევ ცოტას გაივლი და ისევ "ნორმალური რადიაციის ზონაში" ხვდები. არაა, ახალ რუსთავს კაპიტალური შელამაზება ჭირდება. ყველა კორპუსს გადაღებვა კვარტლების მიხედვით და რაც შეიძლება მეტი გამწვანება კორპუსებს შორის. ხოო.. მოკლედ, ახალი რუსთავი საქს! იმიტომ რომ ვერც კინოს გადაიღებ ჩერნობილზე, ვერც იტყვი რომ საცხოვრებლად კარგიაო, ვერც მოგეწონება და ვერც დასანგრევად გაგემეტება. ნე რიბა, ნე მიასა - როგორც მამაჩემი იტყვის ხოლმე. თუმცა არის სასიამოვნო გამონაკლისიც. უფრო და უფრო სიღრმეში შესული გაივლი "დაბალი დარიაციის ზონას" აქ გამწვანება კი მეტია, მარა სახლები ისევ ნაცრისფერია. ხიდს გადაივლი და სულ სხვა გარემოში ხვდები. ძველი რუსთავი.. შემიყვარდა ეგრევე. თანამგზავრიდან ჩანს, რომ ქალაქის ეს ნაწილი გადატენილია მწვანე ფერით და პარკ-სკვერებით. ჩემდა სამწუხაროდ ცენტრალურ პარკში შესვლა ვერ მოვახერხე, სამაგიეროდ ვიყავი მერიის წინ არსებულ სკვერში, რომელმაც ჩემი გორი მომაგონა და გამაოცა მყუდროებით. მარშუტკა ფიროსმანის ქუჩაზე გაჩერდა, გადმოვედი და ძველი რუსთავი შემოვიდა ჩემში.. შეგეძლო ერთდროულად გესმინა სიჩუმისათვის, ჩიტების გალობისათვის და იქვე კვების ობიექტში მჯდარი მამრებისათვის. და აქ ვნახე ჩემი ღრმა ბავშვობის დროინდელი აბრა: "წასვლისას გამორთეთ" ოღონდ ჩემი წითელი იყო და ცეცხლის მამალი ეხატა. როგორ მინდოდა მეცხოვრა აი ასეთ სახლში, რომლებითაც სავსეა ეს ქუჩა. მქონოდა მეც ყვავილები აივანზე, მქონოდა "კაჩალკა" სავარძელი, დამეპატიჟა მეგობრები ამ აივანზე, დაგველია ჩაი და გვესაუბრა ხელოვნებაზე.. ეჰ.. მეჩტაც ნე ვრედნა. ქალაქის კოლორიტი, როგორც ამიხსნეს მერე. ესაო გიჟიაო, დადის ასეო და დაგიჟაობსო. მოკლედ, მაგარ დროს მივედი, რახან გადავიღე. რამოტენა წვერი აქვს კაცო.. :) აქვე ვნახე ერთი ჩემნაირიც, რომელიც ადგა და ყველაფერს სურათებს უღებდა მობილურით. ჩემს დანახვაზე შეეცადა კადრიდან გამცლოდა, მარა ვერ მოგართვით. :) აჰა, იქვე ლუდის ბარი დავინახე, ვიფიქრე ეგაა თქო, მეშველა და ამ დროს მირეკავს ის გოგო, ვინც უნდა მენახა და აბა სად ხარ, მოვდივარო. არადა ლუდი არ უყვარს იმას (!) ხოდა დავრჩი ასე ულუდოდ. სამაგიეროდ გადავიღე ანზორა და ჯემალა. ასე დავარქვი. საყვარელი ჩიტები იყვნენ, არც შეშინებიათ ჩემი, მოსკუპდნენ ლუდის ბარის გვერდით ფანჯარაზე და ალბათ ხინკალი უნდოდათ მაგათაც. ხოო.. მე და ნათია წავედით ამ სკვერში. იდეაში ასე იყო, რომ პიცა უნდა მიგვერთვა, მაგრამ ისაო, არ მინდაო ახლა არაფერი, ისე მცხელაო. არადა მშია კაცო. ჯანდაბას, დავჯექით და დაიწყო მან ჩემს მობილურში სურათების თვალიერება. ამასობაში შევამჩნიე, რომ პარკში ყოველი 5 სკამიდან 3 ზე გოგო-ბიჭი იჯდა, ამ სამიდან 2 ზე მჯდარები ზასაობდნენ კუჭის წვენის ამოღებამდე. იმ დარჩენილი 2 დან 1 სკამი ისე იყო გატეხილი, რომ შეგეცოდებოდა და იმ დარჩენილ 1 სკამზე კი ბიჭების მთელი არმია იჯდა სკამის მაინცდამაინც ზურგზე. სანამ მე შერლოკ-ჰოლმსობით ვიყავი გატაცებული, მოვიდა 2 ციგნის ბავშვი და დამიწყეს თავისებურად: ძია ფული მომეცი, შენი თვალების ჭირიმე, ღმერთი დალოცა.. რაღაცნაირად მომწონს ეს ოხერი ციგნები. ადრე 1 ლარს მოგცემთ თქო და იჩხუბეთ თქო. კლიპისთვის მჭირდებოდა. ხოდა ტიპებმა თავ-პირი დაამტვრიეს ერთმანეთს, ისე მოინდომეს. მერე ეს ლარიანი შუაში ჩავუგდე და მის დატაცებაზე რომ გაწევ-გამოწევა მოხდა, კიდევ ცალკე კადრები ავკრიფე. მოკლედ, აი ეს ციგნის ბავშვი მოვიდა. მაგის ძმაც მოყვა. ხოდა ლარს მოგცემთ თქო, თუ შენ ძმას ზურგზე შეისვავ და აი ამ ხეზე ახვალთ თქო. ახლა შვილო, სადაა უფასოდ და უშრომელად ლარი. ლარს მე 4 საათის მუშაობაში ვიღებდი წინა სამუშაო ადგილზე რომ ვიყავი. ხოდა ესეც ის ხე. თქვენ უნდა გენახათ ნათიას სახე, ამ პროცედურებს რომ ადევნებდა თვალს. მოკლედ, ჩემი რუსთავში ყოფნის 2 საათი ძალიან საკაიფოდ გავატარე. მიუხედავად იმისა რომ მშიერი დავრჩი და ამის გამო გორის ავტობუსში მთელი გზა ბუბლიკებს ვჭამდი (რითაც ტვინი შევუჭამე გვერდით მჯდარ ქალბატონს), მაინც კმაყოფილი ვარ. აგერ, სიფათოლოგიაზეც მეტყობა. ხოდა მაქვს ორი დასკვნა, რომელიც ძირეულად ეწინააღმდეგება ჩემს წინა წარმოდგენებს რუსთავზე. ჯერ ერთი ახალი რუსთავი არ გავს ჩერნობილს. და მეორე, რუსთაველი გოგოები სულაც არ არიან ყველაზე ლამაზები ქუთაისელი გოგოების მერე. ვინც ვნახე, იყო დაბალი და მსუქანი. ან იყო მაღალი და ზეგამხდარი. ან ქონდა დიდი ცხვირი. ან ბიჭთან ერთად დადიოდა. :) ხო მართლა, კინაღამ დამავიწყდა. ტაიმერიანი შუქნიშნები ვნახე, როგორების დაყენებასაც ძალიან მივესალმებოდი გორში. შუქნიშანი ითვლის ფერის გადართვამდე რა დრო დარჩა. ძალიან გლეჯავოია მემგონი. ხოდა ეგრე.. ახალ რუსთავშიც უნდა გავიარო ერთი ფეხით, რომ უფრო ობიექტური ვიყო მის შეფასებაში. მარშუტკიდან დანახული რა შთაბეჭდილებაც დამრჩა, ქე დავწერე ზემოთ. ეს იყო ჩემი კომენტარი.