ველქამ თუ წყნეთი, სოლჯერ!

ირიონოლა, ირინკა, ირინა, ირო, ირ,.. ჯანდიერის ქალი. მოკლედ, ჩემი კლასელი. და მუშაობს წყნეთში. მუშაობს რა, ბავშვების ზედამხედველია თუ რაც ქვია ბანაკში. მთავრი ამ ისტორიაში ისაა, რომ დიდი ხანია არ მენახა, პლუს ამას არ მენახა წყნეთი თვითონ. რომ იძახიან, ესაო, ისაო, წყნეთიო, დიალოგიო.. ვიფიქრე, რა არის ეს წყნეთი, წავიდე ვნახო ქე მაინც თქო.

ხოოდა, ორიონოლა მეუბნება, საუკუნეა შოკოლადი არ მიჭამიაო. ხოდა გადავწყვიტე წამეღო შოკოლადი. შოკოლადი არის ერთ–ერთი მონაწილე ამ ისტორიაში. ჯერ ერთი და დილით აგდომა დამეზარა და 11 ზე გამოვედი გორიდან. ამას იმიტომ ვამბობ, რომ 3 ის მერე ირიონოლას არ სცალია. ხოდა 12 ი დიდი ხნის გამხდარი იყო რომ ჩამოვედი გოროდში. ჩამოვედი კარგია, უნდა მოვხვდე თურმე მარჯანიშვილის მეტროსთან და იქიდან 84 ნომერ "სანდრას" გავყვე წყნეთში.

მეტროსთან მოხვედრა ადვილია, მით უმეტეს სახალისოცაა უამრავი ძალიან პრიკოლი ხალხის ნახვა მეტროში. მაგრამ ამოსვლიდან დაიწყო პრობლემები. ჯერ ერთი რომ შოკოლადი უნდა მეყიდა. ჩავყევი აღმაშენებელს და 500 მეტრი ისე გავიარე, 1 სასურსათო მაღაზია არ დამინახავს წამლად. სადღაც კილომეტრი რომ გავიარე და სადღაც შესახვევში დავინახე სანატრელი მაღაზია და სასოებით აღვივსე.

შევედი მაღაზიაში. მე მიდნა თქო ძალიან ბევრი შოკოლადი თქო. გამყიდველს თვალები გაუბრწყინდა, აბა რომელი მოგართვათო. შევხედე და იმდენნაირი შოკოლადი დავინახე, თვალები აცა–ბაცა წამივიდა. ხოდა ავდექი და ყველა სახის ვიყიდე. :) მთელი პარკი გავავსე, იმენა 3–4 კილო შოკოლადი იქნებოდა. იყო შოკოლადის კარაქი, პლიტკები, პატარა შოკოლადები და ვაფშე რა!

ამასობაშ გახდა 1 საათი. გავედი ისევ მეტროსთან, ვდგევარ და ველოდები. ველოდები კაია, ნახევარი საათი ისე გავიდა, 80–ს მიახლოვებული ნომერიც კი არ მოვიდა. თანდათან ეჭვი რომ შემეპარა და მარშუტკის მძღოლს ვეკითხები, წყნეთში რითი წავალ თქო. არ იცის.. თან ხომ არ ვიცი სადაა წყნეთი. თან ვფიქრობ, თუ რამეა და ტაქსით წავალ თქო. თან ვიქრობ, ეგება და მოვიდეს ავტობუსი თქო. ამასობაში ჩემნაირი დედა–შვილი გაიჩითა, წყნეთში კი მიდიოდნენ, მარა სწორად მიდიოდნენ თუ რას უნდა გაყოლოდნენ, აზრზე არ იყვნენ.

მოვიდა 2 საათი და მოყვა ავტობუსიც. ააალილუიააა, ალილუია, ალილუ უუუ უუიააა! ავედი. მოდის კონტროლიორი და აბა ბილეთები შევიძინოთო. აუუუ, არქეოლოგიური და პირამიდის გათხრები ჩავატარე ჩემ ჯიბეში და როგორც იქნა ვიპოვე ის ოხერი 2 ოცთეთრიანი. უნდა მოაშორონ ეგ ოხერი აპარატები, რა უბედურებაა, კაცს 50 თეთრი გაქვს და ვერ გიმგზავრია რა! ავიღე ბილეთი, დევანახვე კონტოლიორს, იმანაც თავი დამიქნია და ჩავიდე ჯიბეში.

აი აქ კი დაიწყო კვერცხობები. ჯერ ერთი რომ მინა იყო ისეთი მტვრიანი, გარეთ არაფერი ჩანდა. პლუს უკან დავჯექი და თან კუთხეში. მერე ავტობუსი სადღაც მივიდა და მგზავრების აკრეფა დაიწყო. და დამაგვირგვინებელი ის იყო, რომ მგზავრს ვკითხე, რა დრო დაჭირდება თქო იქამდე და საათი მაინცო. არადა 2 საათი და 15 წუთია. 3 მდე ვარიანტი არაა ვერ ჩავალ.

როგორც იქნა მივაღწიეთ ამ ნიშნამდე. ბლინ! 10 წუთი რჩება დრო. ირინას ნახვაზე რამის ხელი ჩავიქნიე, მარა ეს ამდენი შოკოლადი და პლუს ზღვიდან საჩუქრად წამოღებული სამაჯური სად ჯენიფერ ლოპესში უნდა წამეღო? ხოდა ამ ფიქრში ვარ და მოსახვევში დაგაიშალა ისეთი ხედი, რომ გამოვქლიავდი ამ ხნის კაცი. აი ესაა ჩერნობილი თუა. ჩერნობილის დიდხანს მზერა არ დამცალდა, მალე გაცილებით შესანიშნავი ხედები გადაიშალა ჩემს თვალწინ. ნაძვები, სიმწვანე, სიყვარული, მეტალიკა და ამბავი. იშშ! მივდივარ ესე იგი, ვტკბები ამ მტვრიანი ფანჯრიდან ხედებით, მერე იმით დავტკბი, როგორ გაუჩერდა ვიღაცა კაცი ავტობუსს წინ ხელებგაშილი და როგორ დაუმუხრუჭა ავტობუსმა სადღაც 3 სანტიმეტრში და იმას კი წარბიც არ შეუხრია. მერე დავტკბი ხალხით გატენილ ავტობუსში შემოჭრილი გრილი ჰაერით. გზაში ვტკბებოდი მოსახვევებში მდგარი სარკეებით და პლუს ვფიქრობდი, ველოსიპედით აქ ამოსვლა არც თუ დალაგებული აზრია თქო.

ხოოდა როგორც მითხრა ირინამ, 20 წუთის დაგვიანებით მაგრამ მაინც ჩამოვედი ბოლო გაჩერებაზე. ჩამოვედი, გავუყევი გზას ფეხით და..

ეს სურათზე ჩანს პატარა, თორემ იმხელა მეცხვარეა, პირველად ვნახე ამხელა ძაღლი. საერთოდ ძაღლების არ მეშინია, ძალიან ვევასები ძირიტადად ძაღლებს, მარა შენი ნახევარი სიმაღლის და მინიმუმ შენი წონის კბილებდაკრეჭილი და გაქუცული ძაღლი რომ გზაზე გადმოირბენს შესკენ, წინ დაგიდგება და ერთი ორს კაი ბარიტონით შემოგყეფავს, სანატრელ სიტუაციაში ნამდვილად არ ჩავარდები. :)

ვდგევართ ახლა ასე: მე პარკით და შოკოლადებით შუა გზაში, ჩემს წინ კი ვეება მეცხვარე, მიყურებს და თვალში არ მოვდივარ. :) ცუგი, ცუგი... ღრრრრ! რა ლამაზი ცუგა ხარო.. ღრრრრ! ტაში ცუგა ტაშიო... ჰამ, ჰამ! ჯანდაბა! ცუგა, ნახე რა მაქვს. შიკოლადი მაქვს. ამოვიღე პატარა შიკოლადი და მივეცი. შეჭამა. მიყურებს. ამოვიღე კიდე და გადავუგდე. წავიდა, შეჭამა, მოვიდა, მიყურებს. ამოვიღე კიდე და ვფიქრობ, მთელი შოკოლადი თუ ამას შევაჭამე, ირს რაღა წავუღო თქო. რაც არის არის, ეს ბოლოა და თუ კიდე გაჯანჯლდა.. მერე არ ვიცოდი რას ვიზავდი, მარა შოკოლადს არ მივცემდი, ეს ასიანი ვიცი.

ხოდა ავდექი და შორს გადავუგდე კიდე. სანამ ეს წავიდა, მე გავაგრძელე გზა და მერე ეტყობა იმასაც დაეზარა წამოსვლა, ერთი შემომხედა და ქვემოთკენ დაეშვა. ირინას ნახვის ცერემონიალი საინტერესო არაა, უფრო კარგ ამბავს მოგიყვებით ამ ძაღლზე.

მოვდივარ უკან და ვხედავ ვიღაც გოგოს ჩაუცვია ელასტიკი, ყველაფერი ზედ ეტყობა და მორბის ასე. მორბის კაია, პირდაპირ ძაღლისკენ მიდის კურსით. მე უკან მივყვები და გუნებაში ვფიქრობ, რა მაგარ კადრებს გადავიღებ თქო ახლა. მარა ეგრე ჩაუფლავდეს გეგმები პუტინს. ამ ძაღლმა ერთი შემოგვხედა, მერე ისევ ჩემსკენ დააპირა წამოსვლა, მაგრამ მე მოშნად დავიკიდე და სანამ ის გაოცებული იყურებოდა, მე უკვე შორს ვიყავი. და ის გოგო კიდე საერთოდ სხვა გზით წავიდა სადღაც. :)

დაიცავით გარემო ბლიად! რად უნდა ჭირდებოდეს ადამიანს ასეთ განცხადებების გამოკვრა, რომ ვიღაცა ფანდურა ხალხმა ნაგავი არ დაყაროს ასეთ ბუნებაში, ა? მერე კიდე იტყვიან 21 საუკუნეო, განათლებაო, დიალოგიო.. ბლინ, თავები უნდა მოვიკლათ ყველამ, ჩვენ რა ღირსები ვართ ასეთი ბუნების. წავედი, ნერვები მომეშალა რა. წასვლისას ცოტა რეკლამას გავაკეთებ და აი ამ სურათს დავდებ. და დასკვნაც: წყნეთი არის ბანძი! მასეთი იყო გორი სანამ ხეებს გაჩეხავდნენ. ამას ჯობია ბოშური. მარა ბოშური ისეთ გადაკარგულშია, იქ მისვლას გმირობა ჭირდება. აი ბოშური რომ იყოს წყნეთის ადგილზე.. ჰეე, მერე გენახათ თქვენ ბუნება და სილამაზე. უბრალოდ გაუმართლა რომ დედაქალათან ახლოსაა წყნეთი, თორემ რა დიდი სანახავი ეგაა. აქვე დავძენ, რომ ჩემი მოსაზრება ეყრდნობა წყნეთში გატარებულ 30 წუთს, ასე რომ უაღრესად სუბიექტურია და არასანდო.