დაბოლილი ბულბულები

ვაიმე, ცრემლებიღა მომდის სიცილისგან. თან აქ ხალხია და ხმამაღლაც ვერ ვიცინივარ და ასე ჩუმად პირდაღებული ვითრიკები და მტკივა 1. მუცელი 2. ფილტვები 3. ყბები 4. თვალები აღარ შემიძლია, ცუდად ვარ. :) მოკლედ, მე მინდა რომ თქვენც იყოთ ჩემსავით "ცუდად" და მეორე მოთხრობასაც დავდებ ჩემი დის შემოქმედებიდან. პატარა შესავალს გავუკეთებ: საქმე იმაშია, რომ უნივერსიტეტში ახალი ჩაბარებული მქონდა და ძალიან აინტერესებდა მზიკის რა იყო ეს უნივერსიტეტი ასეთი. ხოდა ერთ დღესაც ავდექი და წავიყვანე. მისი შთაბეჭდილებები კი იხილეთ ქვემოთ. პ.ს. არც ერთი პერსონა გამოგონილი არაა, ყველა ზუსტადაა აღწერილი. ერთი რაცაა, მხატვრულადაა გადმოცემული და ცოტა ცოტა ისტორიაში ჩამატებებია. დაბოლილი ბულბულები ერთ დღეს ძალიან მომინდა საოცრებას ვზიარებოდი და ამ მიზნით შევაღე გ.ს.უ-ს(გორის უნივერსიტეტი) კარები და რას ხედავს ჩემი თვალები, ჩემს წინ აუარებელი სტუდენტი დგას და აქე დან არც-ერთს არ აქვს პირი თავისუფალი, ნუ რა გასაკვირია როცა ყველა ყბებს იქნევს შენც გინდება კევი არა? ჰოდა ამ ყველაფერს ისიც ემატება რომ ჩემთან მოდის ვიღაც შავქუდიანი მასტი და მეუბნევა ჩათვლის წიგნაკი მაჩვენეო თორემ ის ვერ შეგიშვებო, მოგეხსენებათ სკოლის მოსწავლეს ჩათვლის წიგნაკი არ გააჩნია და რა უნდა მეჩვენებინა? იმის შიშით რომ გარეთ გამომისვროდნენ ჩემი არა ჩათვლის, არამედ უბის წიგნაკი ვაჩვენე. Gაუკვირდა. Kკაი მაშ თუ ჩათვლის წიგნაკი არ გაქვსო სტუდბილეთი მაჩვენეო, არც სტუდბილეთი არ მქონდა, მაგრამ არც ახლა არ დავიბენი და ბილეთი მივეცი, ის ბილეთი იყო “ჯინსების თაობისა” რომელიც ძალიან ცოტა იყო დარჩენილი იმ დროისთვის და საკმაოდ მძვირი ღირდა. ამ შავქუდიანმა მასტმა რა შეხედა ბილეტს კინაღამ გული წაუვიდა, მერე ასაკი მკითხა და რომ გაიგო არასრულწლოვანი ვიყავი მიტხრა შენ შვილიკო მაინ არ შეგიშვებენო ბილეთი გამომგლიჯა და კარებისკენ მიბიძგა.Mმე საკმაოდ გაბრაზებულმა მივუგე რომ კმარას აქტივისტი ვიყავი დაკვირვებას ვატარებდი ინსტიტუტებზედა თუ არ შემიშვებდა მეორე დღეს სამუშაო მაგიდაზე ვარდი დახვდებოდა. Aმ სიტყვების შემდეგ ის ჯერ გაწითლდა მერე ერთდროულად გაშავდა და გაყვითლდა, მერე ნერწყვი გადაყლაპა შიშნარევი თვალებით გამიღიმა ბილეთი უკან შემაჩეჩა გმადლობთ არ მინდაო, ლოყაზე ხელი მომითათუნა და კიბეებისკენ გაიშვირა ხელი- მიბრძანდი ზემოთო. სიმართლე გითხრათ მეც ძალიან გამიკვირდა მისი ქცევა მაგრამ ამას არ შევუშინებივარ და თამამად გავუყვი დერეფანს. აუდიტორიებიდან ხმაური ისმოდა როგორც ჩვეულებრივ, მაგრამ ჩემი ყურადღება მიიპყრო იმ აუდიტორიამ რომელშიც მხოლოდ ლექტორის ხმა ისმოდა.მეც ამ ფაქტით გაოგნებულმა აუდიტორიის კარები შევაღე რომ ჩემი და ლექტორის თვალები ერთმანეთს მიაჩერდნენ. ლექტორს თვალები გაუბრწყინდა, ხელი ქეჩოში მომკიდა და შიგნით შემათრია. Nრა საკვირველია ამ ფაქტმა გამაკვირვა და საკმაოდ დიდხანს და ღრმად დავფიქრდი რა შემემთხვა ან როგორ ამოვყავი იმ ცარიელ აუდიტორიაში, რომელშიც ერთი დენიკინის დროინდელი ლექტორი მერხებს ლექციას უკითხავდა, და როცა გავერკვიე ალბათ ჩემსავით ის დალოცვილი ლექტორიც გაერკვა საქმის ვითარებაში და სანამ ვეტყოდი რომ მართლა გაუგებრობა იყო თავი ისევ გარეთ ამოვყავი. ის დალოცვილი, თუმცა რაღა დალოცვილი, ქალი აუდიტორიიიდან გამომაძევა და ისევ მერხებისთვის განაგრძო ლექციის კითხვა და მაინც თავისებურად დალოცვილი. მერე თავის, უფრო და შესაბამისად ძლიერ, დალოცვილი კოტორა ჩიტებით გარშემორტყმული (ლექტორი - გურო) სადღაც გარბოდა. რა ვუყოთ თუ გარბოდა, გარბოდა გარბოდა მე რა ვუყო?! მაგრამ კიდევ ერთმა რამემ დამაეჭვა მის სრულჭკუვნებაში, იგი ოლიმპიური სიმშვიდით სირბილის დროს გაიძახდა “კომპუტერი” და კიდევ “კომპუტერი”. ეს ძალიან გამიკვირდა რადგან მეც რომ დავრბივარ და მითუმეტეს ოლიმპიური სიმშვიდით არასდროს არ წამომცდენია სიტყვა “კომპუტერი”, საერთოდ ვიძახი “აჯაფსნდიალი” ან “იქ სადაც დუმან პირამიდები” ჯერ ეს ერთი “იქ სადაც სდუმან პირამიდები” და კიდევ ვიძახი “მოდი ახლოს მოიწიიი” ან “ხელები მაღლა, რა დროს ფეხებია” და სანამ თემას გადავუხვიე ისევ დაბოლილებს დავუბრუნდები. მაგარამ მგონი ისენი არასდროს არ დაბოლილან, უბრალოდ ისე იქცევიან რომ არ შეიძლება ეჭვი არ შეეპაროს კაცს მათ სიფხიზლეზე. ერთი აუდიტორიაც შევაღე, ისე სასხვათაშორისოთ და რას ვხედავ, აუდიტორიაში წვიმა მოდის, ჰოო წვიმა ჩვეულებრივი წვიმა მაგარმ უფრო სეტყვას გავდა თავისი სიმსხოებით და თოვლსაც მაგარმ სიმართლე იმაში მდებარეობს, რომ სამწუხაროდ იმ უბედურს ოცდაცამეტი წლის ასაკში ყველა კბილი დაუკარგავს და თანაც გმირულად და მის მაგიერ გია როა ჩვენი სტომატოლოგი იმასთან გაუკეთებია პროტეზი და იმიტომაც იყო ასეთ დღეში: პირში პროტეზი ვერ თავსდებოდა და ლაპარაკს უშლიდა ხელს, და თუ ვერ ლაპარაკობ თან მითუმეტეს პირში რაღაც გეჩრება იძულებული ხარ პირი მანჭო რომ პროტეზი კალაპოტში ჩაჯდეს, ბოდიში კია ცოტა კი არა და საერთოდ არ ვიცი პირის და პირის ღრუს ტერმინოლოგია, ამიტომ თქვენთვის და ჩემთვის გასაგებ ენაზე დავწერ, ხოდა იმას ვამბობდი რომ პროტეზი აჩერებდა სიტყვას სიტყვა კიდევ ნერწყვს და დიდ რიგში ჩამდგარ ნერწყვს გადაუწყვეტია მოკლეზე წავიდეს ყელისაკენ და ადგება არასწორ გაზას რომელიც გარეთ მიემართება, ერთს მეორე მოყვება, მეორეს – მესამე და პირის გარეთ კოკისპირული წვიმა მოდის. მე იმედგაცრუებულმა დავტოვე აუდიტორია და შორს აღარ წავსულვარ, ეგრევე შემდეგ აუდიტორიას მივაშურე. იქაც სამარისებული სიჩუმე იდგა, აუდიტორიაში ლექტორი და ერთი სტუდენტი იჯდა ისიც ერთი გაურკვეველი ჯიშის ადამიანი, ჩემი თანდაყოლილი ნიჭით მივხვდი რომ იმ უბედურის ერთ ნაწინლს ეძინა, მეორე წერდა, მესამე კითხულობდა, მეოთხე ხატავდა, და ბევრათ რომ აღარ დავყო მეხუთე ნაწილი იჯდა და უკვირდა რატო იჯდა ან თუმდაც რატომ ერქვა საქართველოს საქართველო და არა კამეჩი.